Love, Happiness & Challenge (VOLTOOID)

'Wat een telefoongesprek niet allemaal teweeg kan brengen.'

Hoofdstuk 6

Het is 2 weken later sinds de laatste keer dat ik Alex heb gesproken. Ik zit in mijn kamer mijn huiswerk te maken, maar kan me niet concentreren. Ik kijk naast mij en zie het juwelendoosje op mijn nachtkastje staan. Ik heb me voorgenomen om vandaag naar Alex te gaan om het cadeautje af te geven, maar ik begin te twijfelen. Wat als hij me nooit meer wilt zien? Ik hoor de deur achter me open gaan en voel iemand haar armen om me heen slaan. Ella. Ze gaat op mijn bed zitten en vraagt: "Hoe gaat het met je huiswerk? Moet je is geen pauze nemen? De examens zijn pas over 2 weken, hoor."

"Ik weet het, maar ik heb mijn punten nodig en zo denk ik ten minste niet heel de tijd aan Alex."

"Zit je nog altijd met hem in je hoofd? Hij is het toch helemaal niet waard."

"Heb je het al aan Cato gevraagd?" Ze zucht. Dat is geen goed teken. Ik draai mijn bureaustoel om en zoek in haar ogen naar een antwoord.

"Zeg het maar. Ik kan er wel tegen. Zo'n slecht nieuws kan het toch niet zijn?" Ze komt van mijn bed en pakt mijn handen vast. Toch wel.

"Ze zijn al een paar keer op date geweest. Meer weet ik er niet van." Ze kijkt me met een droevig gezicht aan.

"Zijn ze al samen?", vraag ik met een trillende stem.

"Nee, ik denk het niet. Het spijt me echt zo erg." Ik veeg een traan van mijn gezicht en draai mijn bureaustoel terug om. Ella laat mijn handen los en gaat de kamer weer uit en ik blijf alleen achter met mijn gebroken hart.

-

Het is 8 uur 's avonds en ik ben het huis uit geglipt. Ik wil niet dat iedereen weet dat ik op weg ben naar Alex. De sneeuw ligt als dikke lagen op de grond. Het is eind november en het is al heel koud. Ik heb dikke handschoenen en een muts aan. Na 10 minuten stappen ben ik al aan Alex zijn huis en bel ik zonder nadenken aan. Ik klem het zakje met het juwelendoosje dicht tegen mijn buik zodat ik het misschien warmer ga krijgen. Maar het helpt niets. Ik voel ineens een trilling in mijn broekzak en zie op het schermpje van mijn gsm. Papa.

"Hallo papa."

"Hey, schatje. Hoe is het daar?"

"Goed. Vooral koud. En bij jullie?"

"Goed. De film is al ver aan het vorderen. Hoe is het op school?

"Perfect!", roep ik iets te opgewonden door de telefoon.

"Huhu.", zegt hij, maar hij vraagt niet meer verder.

"Je kent het wel. Leren voor de examens en zo.", zeg ik er snel nog achter. Ik loop nog is naar de deur en druk nog is op de bel, maar nu langer en harder. Ik verlies de grip van mijn gsm als gevolg dat hij op de grond valt. Hij stuitert het kleine trapje af en blijft roerloos op de stoep liggen.

"Shit!", roep ik geërgerd. Ik loop stampvoets de trap af, maar verlies mijn evenwicht en stuiter net als mijn gsm de trap af. Ik blijf net als mijn gsm roerloos liggen en hoor nog vaag iets uit de telefoon schateren.

"Schatje? Gaat het?" ,hoor ik nog uit de telefoon, maar daarna wordt alles zwart.

-

Ik word wakker in een zetel en het interieur komt me bekend voor. Ik heb geen besef van de tijd. Ben ik nu 10 minuten van de wereld geweest of een uur? Ik sta op en loop de kamer uit. Ik kom in een grote hal en nu weet ik weer waar ik ben. Ik ben bij Alex. Ik loop verder en zie Alex aan de keukentafel zitten. Ik ben even aan het genieten dat hij me niet ziet totdat hij op kijkt en naar me lacht.

"Hey.", zegt hij

"Hey." Ik ga over hem aan tafel zitten en hij geeft me een tas thee.

"Gaat het?" Ik knik.