Love, Happiness & Challenge (VOLTOOID)

'Onze eerste date'

Hoofdstuk 10

Ik heb juist twee weken examens gehad en ik ben echt uitgeput. Over een paar dagen weet ik mijn punten, maar ik weet niet wat ik er van moet denken. Elke keer als iemand me vroeg hoe mijn examen ging, antwoordde ik met een standaard antwoord: goed. Meer niet. Ik weet ook niet of dat helemaal gelogen is. Op zich heb ik me goed voorbereid, beter dan normaal. Maar of dat het beter ging? Geen idee. Ik hoop gewoon dat ik er met alles door ben en zo niet... Ja, dan zien we wel. Ik zit op de bus, op weg naar huis. Iedereen is opgelaten aan het praten over wat ze gaan doen in de vakantie. Ik voeg me niet in het gesprek. Ik ben maar wat verlaten aan het rondkijken totdat mijn gsm trilt. Ik kijk op het schermpje en zie een foto van Alex verschijnen. Zonder nadenken pak ik de telefoon op.

"Hey.", zeg ik.

"Hey. Ik was juist aan het denken dat we eigenlijk nog niet op een officiële date zijn geweest. Behalve als je bijles meetelt." Ik lach.

"Je hebt gelijk. Wat had je in gedachte?"

"We kunnen gaan schaatsen. Klinkt best romantisch, toch? Hand in hand, samen vallen, ... Wat vind je ervan?"

"Ik wist niet dat je een romantisch type was."

"Ben ik ook niet. Het is eigenlijk een idee van mijn vrienden. Gênant om toe te geven, eigenlijk."

"Oké, niet-romanticus. Ik stem in. Waar gaan we afspreken?" ,zeg ik terwijl ik uit de bus stap.

"Wat dacht je van hier."

"Hier?" Ik draai me om en zie Alex op de stoep zitten met een roos in zijn hand. Ik slaag mijn hand voor mijn mond en steek mijn gsm terug in mijn zak. Hij staat op en komt naar me toegelopen.

"Was dat ook een idee van je vrienden?", vraag ik terwijl ik de roos aanpak.

"Misschien.", zegt hij met een schuin glimlachje. Hij pakt mijn hoofd vast en geeft er een zacht kusje op mijn kruin.

"Ben je klaar?", vraagt hij terwijl hij mijn hand vast pakt. Ik voel de warmte van zijn lichaam door onze handschoenen heen.

"Ja."

-

Het is drukker dan verwacht. Er is een lange rij en horen van mensen dat ze al meer dan een uur aan het aanschuiven zijn.

"Ik heb een idee.", zegt Alex plotseling. Hij pakt mijn hand vast en sleurt me mee naar een rustige plek.

"Wacht hier even." Hij laat me achter, loopt een paar meter van me vandaan en begint te bellen. Ik zie zijn handen druk bewegen om zijn woorden kracht toe te voegen ookal ziet de persoon waar mee hij praat er niets van. Na het gesprek komt hij naar me toegelopen en trekt hij me enthousiast mee zonder iets te zeggen.

"Waar gaan we naartoe?", vraag ik nieuwsgierig. Hij lacht alleen maar stiekem en loopt gewoon door. Na 20 minuten stappen komen we bij een rijhuis aan. Het heeft een grote voordeur dat snel nog is een laagje verf nodig heeft. Alex belt aan en na een minuut wordt er open gedaan. Er doet een man van in de 50 open en laat ons meteen binnen. Aan de begroeting te zien kennen ze elkaar heel goed.

"Céline, dit is mijn nonkel Bart."

"Leuk om u te ontmoeten." Ik schud zijn uitgestoken hand en kijk de hal rustig door. Je kunt zien aan het afgebladderd behang dat het een oud huis is en nodig gerenoveerd moet worden. We wandelen langs een stapel dozen die nog vol zitten met rommel.

"Let maar niet op de rommel. Ik moet het hier nodig is allemaal opruimen. Maar je kent het wel. Er komt altijd wel iets tussen."

"Pinten lopen niet weg, hoor nonkel.", zegt Alex er met een knipoog achter. We komen een kleine woonkamer binnen die meteen grenst aan de keuken.