Love, Happiness & Challenge (VOLTOOID)

'Dan zou je denken dat je iemand kent...'

Hallo iedereen!

Hier is weer een nieuw hoofdstuk. Ik hoop dat jullie het goed vinden. Ik wil iedereen bedanken die mijn verhaal blijft lezen en volgen. Dat betekent heel veel voor mij! Bedankt allemaal!

Groetjes,

Cleopatra

Hoofdstuk 4

Ik sta aan de bushalte te wachten en tegelijkertijd naar muziek te luisteren. Ella heeft vandaag gevraagd aan Tim wat die kus te betekenen had. Die van haar en met die van dat andere meisje. (Ella heeft dan toch de moed gevonden om met hem te gaan praten. Na lang zagen van mij.) Tim begon haar dus gewoon kei hard uit te lachen. Hij zei letterlijk dit: "Je denkt nu toch niet dat die kus iets betekende, hè." Hij heeft blijkbaar niet geluisterd naar wat ik zei. Jammer. Ik zal het hem nog is moeten duidelijk maken. Ella is raar genoeg niet beginnen huilen (wat ik in zo'n soort situatie wel zou beginnen doen) ,maar heeft hem gewoon een klap in zijn gezicht gegeven. Echt waar. Zijn vrienden die van een afstandje aan het kijken waren begonnen kei hard te lachen. Ik lach met dat beeld in mijn hoofd. Wat zou ik daar zo graag bij zijn geweest! Ik sta nu al 10 minuten te wachten en ben bang dat Alex niet meer komt opdagen. Nog is enkele minuten later komt de bus eraan en weet ik niet goed wat ik moet doen. Moet ik nu opstappen of nog wachten op Alex? Ik besluit om te wachten. Ik kan toch niet zomaar weg gaan. Dit is nu de tweede keer dat ik naar al mijn muziek ben aan het luisteren en begin al mijn moed te verliezen. Ik pak mijn gsm en bel Alex. Geen antwoord. Typisch. Ik bel nog een tweede keer, maar er is nog steeds geen antwoord. Ik pak mijn rugzak en begin naar huis te stappen. Ik ben nog geen 100 meter ver en hoor achter mij iemand mijn naam roepen.

"Céline!" Ik draai me om en zie Alex naar me toelopen. Ik kijk met grote ogen naar Alex. Hij is helemaal buitenadem.

"Waar bleef je toch? Ik sta hier al een uur te wachten.", zeg ik kwaad.

"Sorry. Ik had een strafstudie gekregen en moest mijn gsm afgeven. Ik wou nog bellen, maar kreeg de kans niet. Sorry.", zegt hij hijgend. Ik kijk in zijn donker bruine ogen en kan niet langer boos op hem zijn.

"Oké."Ik loop verder en hij komt achter me aan.

"Niet te snel. Ik heb juist zitten spurten."

"Ik dacht dat je een atleet was. Ik heb me dan wel erg in je vergist." Ik kijk hem lachend aan.

"Haha. Heel grappig, hoor."

-

Na 10 minuten stappen komen we aan zijn huis aan. Wat je een huis kan noemen natuurlijk. Het is meer een kasteel. Hij doet de deur voor me open en ik kom precies binnen in een prinsessenfilm. Overal waar ik kijk zijn schilderijen te zien.

"Moet je misschien iets drinken? We hebben Fanta, Cola, ... " Zijn stem vervaagt meteen omdat ik nog te geschokt ben om te kunnen luisteren. Ik loop zonder te antwoorden verder de gang door en kom binnen in een immens grote woonkamer. Hij volgt me en laat me verder rondlopen zonder me tegen te houden.

"Je kijkt zo geschokt? Heb je een spook gezien?",vraagt hij.

"Vind je het dan raar dat ik zo geschokt kijk? Dit huis is mega."

"Je moet nu niet overdrijven."

"Overdrijven! Ik ben nog niet eens begonnen."

"Moet je nu iets drinken?"

"Jaja."

"Wat moet je dan drinken?"

"Cola."

"Oké." Ik loop verder langs de sofa en voel aan de zachte stof. Ik gok dat het schapenvel is dat over de zetel ligt. Ik loop verder door een andere deur en zie dat ik uitkom bij een bureau. Ik zie een grote kast met allemaal boeken en pak er willekeurig één uit. Ik doe het stof van het boek en lees de titel. Het is het boek 'Alice in Wonderland'. Ik ga zitten in de bureaustoel en lees de eerste bladzijde.