Love, Happiness & Challenge (VOLTOOID)

'De oude hoofdstukken zijn het beste'

Hoofdstuk 36

Je leven kan in een paar seconden veranderen. Vroeger geloofde ik er niet in. Ik dacht dat je alles op de een of andere manier zag aankomen. Maar de laatste tijd heb ik ontdekt dat dat niet zo is. Mijn leven is zoveel ingewikkelder geworden en dat heb ik deels aan mezelf te danken. Maar niet alleen ikzelf speel hier er rol in mee, ook mijn omgeving, mijn vrienden. Zij spelen allemaal een belangrijke, essentiële rol in mijn leven. Deze factoren heb ik allemaal niet in de hand. Zij kunnen ervoor zorgen dat mijn leven drastisch verandert, zonder dat ik het zie aankomen. En dat is het verschil. Ik heb nu vrienden die mijn leven beïnvloeden.
Een paar minuten geleden liep ik nog hand in hand met mijn vader naar een nieuw hoofdstuk. En nu balanceer ik tussen mijn oude en nieuwe leven.
Het is alsof de tijd stil staat. De druppels hangen bevroren in de lucht net als de vliegtuigen. Het enige wat beweegt is de persoon die een tiental meter voor me staat. "Alex," fluister ik. De pauze knop wordt los gelaten en alles beweegt weer. Mijn vader kijkt me in de war aan, maar ik kan het hem niet uitleggen, niet voordat ik zelf weet wat Alex hier komt doen. Alex komt op me afgelopen, met in zijn rechterhand een roos. Ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken, tevergeefs.
"Wat doe jij hier?" Het is de eerste vraag die in me opkomt en waar ik een antwoord op wil.
"Ik kon je niet zomaar laten gaan. Ik moest je nog spreken." Ik schud mijn hoofd.
"Hoe weet je dat ik vandaag vertrek?" Hij gaat met een hand door zijn haren en wijst dan achter zich. Ik doe een stap naar links en zie Manu een beetje verderop staan, leunend tegen een muur en kijkend naar mij. Hij waait en ik staar. Met mijn mond open blik ik naar Alex.
Hij zet een stap naar voor en meteen komt er een verlangen naar boven dat ik zo hard had weg gestoken.
"Céline, wie is deze jongen?" Ik was helemaal vergeten dat mijn vader naast me stond en eerlijk gezegd wilde ik er ook niet aan herinnert worden. Ik kijk naar mijn vader en dan naar Alex.
"Mijn vriendje." Mijn vader hapt naar adem en ik zie een glimlach ontstaan op Alex zijn gezicht, van opluchting denk ik.
Ik stap naar voor, blij dat ik de afstand tussen ons kan minimaliseren.
"Dat is een prachtige bloem." Meteen word ik herinnert aan onze eerste date, toen hij me ook een roos had geschonken.
Ik neem hem van Alex aan en steek mijn neus tussen de rode bladeren en snuif de heerlijke geur op. "Ik kon je niet laten gaan, niet zonder we het hadden uitgepraat." Ik knik.
"Je hebt gelijk. Heb-" Ik zucht.
"Heb je mijn brief gelezen?"
Alex knikt. "Ja."
"Het spijt me," fluister ik. Ik had je bijna bedrogen, denk ik.
"Weet ik. Het spijt mij ook." Een traan rolt uit mijn ooghoek.
"Ik ben blij dat je het me eerlijk hebt verteld." Ik kijk op en verdrink in zijn prachtige ogen.
"Alex, ik verhuis vandaag naar Barcelona. We kunnen niet-"
"Weet ik." Hij pakt mijn hand vast. "Ik meende het dat je de enige voor me bent. Ik hou van je en ik had nooit zo'n stomme fout moeten begaan."
"Mij van hetzelfde," zeg ik rap.
"Ik... ik weet niet wat me bezielde. Ik voelde me zo alleen en gekwetst en-"
"Ssshht, het is al goed." Hij wrijft met zijn duim over mijn wang en verwijdert de verse tranen.
Alex stapt nog een stap naar voor zodat de afstand tussen ons niet meer is dan vijf centimeter. Onze hoofden rusten tegen elkaar en ik haal diep adem. Dit voelt zo goed en vertrouwt aan.
"Ik hou van je," fluistert hij. Ik moet giechelen van blijdschap. Het lijk zo lang geleden dat ik deze woorden gehoord heb.
"Ik hou ook van jou." We kijken elkaar aan en glimlachen naar elkaar voordat onze lippen elkaar raken. Een explosie vindt plaats in mijn buik als onze lippen en tongen samen bewegen. Ik leg mijn hand om zijn nek en bijt plagend in zijn onderlip. Snel vinden onze lippen elkaar weer, smachtend naar elkaars warmte.
Het magische moment is voorbij als ik mijn vader achter ons hoor kuchen en ik weer besef dat hij staat toe te kijken. Ik laat Alex los en draai me met rode kaken om.
"Wat is hier aan de hand? Waarom heb je me nooit gezegd dat je een vriendje hebt? En heb je problemen, Céline? Je weet toch dat je alles met me kan bespreken." Ik kijk met gefronste wenkbrauwen naar mijn vader.
"Nee, eigenlijk niet. Ik heb nog geen deftig gesprek met je kunnen voeren omdat je altijd bezig was over ons vertrek. Heb je één keer gevraagd hoe het eigenlijk met me gaat?" Mijn vader doet zijn mond open, maar ik praat door en negeer zijn poging om iets te zeggen.
"En dan nog iets. Ik heb net examen gehad. Hebben jullie een keer interesse getoond in mijn rapport? Ik wed dat jullie niet eens weten welke richting ik op school volg." Mijn vader zucht en kijkt verslagen naar me op.
"Het spijt me dat we geen goede ouders zijn geweest, maar we willen het nu beter doen. Is dat niet wat telt?" Ik lach en wijs naar de situatie om me heen.
"Vind je dit beter? Jullie luisteren niet naar me en vragen mijn mening niet. Ja, tien minuten geleden, net voordat de vlucht werd aangekondigd. Natuurlijk kan ik dan geen nee zeggen tegen mijn huilende vader." Mijn vader kijkt gekwetst op.
"Wil je echt niet met ons mee?" Ik pers mijn lippen op elkaar en knijp mijn ogen dicht.
"Nee, eigenlijk niet. Spanje is mijn thuis niet, en dat gaat het ook nooit worden. Waarom moet ik eigenlijk verhuizen? Als jullie toch al jullie job hebben opgegeven, waarom dan niet meteen naar hier verhuizen?" Mijn vader draait zich om en maakt een hopeloze indruk.
"Dat dacht ik al," fluister ik.
"Ik weet niet wat jij van plan bent, maar ik kom niet mee naar Barcelona. Als jullie bij mij willen zijn, moeten jullie maar naar hier komen." Ik neem mijn tas van de bank en draai me naar Alex om. Hij kijkt me ongelovig aan als ik zijn hand vast neem en hem mee naar de uitgang van het vliegveld sleur.
"Kom, we gaan naar huis."

-

Aan de uitgang houdt Alex me tegen. "Wacht, Céline. Weet je zeker dat je dit wilt? Hij is en blijft je vader." Ik zet mijn handen op mijn heupen.
"Aan wie zijn kant sta jij eigenlijk?"
"Aan die van jou natuurlijk. Ik wil alleen niet dat je de verkeerde keuzes maakt." Ik zucht en sla mijn handen om zijn nek. "Dat vind ik heel lief van je, maar dat is niet nodig. Ik wil niets lievers dan hier te zijn, met jou." Alex glimlacht en plant een zacht kusje op mijn lippen.
"Hallo tortelduifjes. Ik ben hier ook nog." Manu waait naar me en spontaan moet ik glimlachen.
"Manu, heb ik je gevraagd om Alex te verwittigen?" Hij lacht.
"Nee, maar je bent wel blij. Toch? En trouwens, ik moest iets terug doen. Jij hebt mij en Ella bij elkaar gebracht." Ik slaag die opmerking weg. "Dat heb je nog altijd zelf gedaan. Ik heb jullie alleen een duwtje in de rug gegeven." Manu lacht en slaagt een arm rond me heen.
"Inderdaad, en ik heb net hetzelfde gedaan." Ik bijt op mijn onderlip, wetende dat hij gelijk heeft. "Oké, wat zijn we van plan? Gaan we een feestje bouwen?" vraagt Manu.
"Wat denk je ervan gewoon naar huis te gaan?" Alex lacht en trekt me naar zich toe.
"Dat is een fantastisch idee."

Oke het is een kort stukje en eigenlijk wilde ik nog meer schrijven, maar ik heb gewoon geen tijd! Erg hé! Ik dacht dat vrije tijd een recht van de mens was?! Ik wilde jullie niet langer laten wachten dus dacht ik: Beter een klein stukje dan geen stukje. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben. En geef toe!
Jullie hebben Alex gemist. ;-)

Groetjes,
Cleopatra