Love, Happiness & Challenge (VOLTOOID)

'Dit kun je niet menen...'

Hoofdstuk 14

De voetbalclub is niet zo groot. Het heeft een kleine cafetaria die achter één van de doelen staat en een overdekt gebied waar de supporters droog kunnen staan als het regent. We gaan de kleine cafetaria in en bestellen voor elk van ons een drankje. Ik kijk rond mij en probeer een bekend gezicht te zoeken tussen de mensenmassa. Niemand van al die mensen komen me bekend voor. De ruimte is versierd met slingers van de voetbalclub en met prijzen die ze ooit hebben gewonnen. Ik ga naar de achterkant van de ruimte en zie een hoekje waar dat foto's ophangen van de verschillende ploegen. Ik zoek naar een foto van de U16 en ben kei trots wanneer ik hem gevonden heb. Niet omdat het een hele opdracht was om de foto te zoeken. Nee, omdat mijn vriendje er opstaat als een echte voetballer. Ik kijk naar de andere jongens van de ploeg en moet toegeven dat er veel mooie jongens tussen staan. Ergens in de hoek van de foto zie ik Tim staan. Hij heeft een brede glimlach op zijn gezicht en komt arrogant over. De andere meiden komen naast mij staan en ik wacht Ella haar reactie af, maar ze is heel de tijd bezig over de knappe jongens die op de foto staan en maakt geen enkele opmerking over Tim. Ik ga alle jongens nog is één keer af en blijf even staan bij een jongen met kastanje bruin haar. Ik geef het niet graag toe, maar deze jongen is veel knapper dan Alex. Hij heeft iets speciaals. Iets wat niet veel jongens hebben. Ik neem een overzichtsblad van één van de tafeltjes en zoek nummer 26 op de bladeren. Manu Gooiens van 1998. Hij is één jaar ouder dan ons. Ella komt naast me staan en legt haar kin op mijn schouder.

"Wat ben je aan het doen?" Ik haal mijn schouders op.

"Niets speciaals. Gewoon kijken of ik iemand ken.", lieg ik. Ik weet niet waarom ik lieg, maar ik voel me betrapt. Niet dat ik iets fout heb gedaan, maar toch voel ik me schuldig. Sinds ik met Alex ben, kan ik niet normaal naar andere jongens kijken. Het is dan alsof ik hem bedrieg. Ik hoor het dempende geluid van een fluitje en voel Ella aan mijn arm trekken.

"Kom! Het is begonnen!" Ze trekt me enthousiast mee tussen de mensenmassa. Ik mompel zacht pardon tegen de mensen die we omver lopen. Ze kijken ons allemaal geërgerd aan met als gevolg dat ik een onschuldige blik opzet. Het is koud buiten. Ik trek mijn jas dichter tegen me aan en heb spijt dat ik geen sjaal heb aangedaan. Ella heeft nog altijd mijn hand vast, maar is niet meer aan het lopen. Een beetje verderop staan Lauren en Babs te praten met een blond meisje. Ik herken haar van ergens, maar ik kan me niet herinneren van waar.

Lauren kijkt lachend over de schouder van het blonde meisje. Haar ogen geven een teken van herkenning en ze begint te zwaaien naar ons. Het meisje draait zich om en lacht vriendelijk naar ons. Ik kijk naar het meisje en probeer haar terug te vinden in één van mijn herinneringen. Als we dichter komen, herinner ik het me weer. Het kan niet erger worden. Ik kijk naar Ella haar gezicht, maar ze heeft het gelukkig niet door. Ik pers een glimlach op mijn gezicht en doe alsof er niets aan de hand is.

"Hallo." Ik steek mijn hand uit naar het meisje, die ze aanneemt en uitbundig schudt. Shit, ze is nog mooier van dichtbij.

"Hallo, ik ben Marijke." Ze laat mijn hand los en schudt de hand van Ella.

"Hallo. Ik ben Ella en dit is Céline." Ze wijst naar me en ik steek ongemakkelijk een hand naar haar op. Ella zou is moeten weten wie die Marijke is. We praten wat over de wedstrijd, over sport en nog andere dingen. Het verloopt allemaal zonder problemen. Al snel wordt er afgefloten en wandelt iedereen richting de kantine.

"Wat moeten jullie drinken? Ik trakteer." Marijke glimlacht vriendelijk terwijl ze haar portemonnee zoekt in haar tas.

"Een cola, alstublieft.", zegt Ella

"Voor mij ook."

"Moeten jullie andere vriendinnen niets drinken?" Ze knikt naar Babs en Lauren. Ze zijn druk aan het praten met enkele meisjes van bij ons op het school. Ik haal mijn schouders op.