Love, Happiness & Challenge (VOLTOOID)

'Een emotioneel moment'

Hoofdstuk 13

Ik zit in de woonkamer samen met Alex en zijn aan het wachten op zijn ouders. Hij had gevraagd of ik wou blijven zodat hij hier niet alleen moest zitten. We zijn naar tv aan het kijken, maar hij is er niet met zijn gedachte bij. Elke tien minuten gaat hij checken of alles in orde is met Phoebe. Ik durf niets over vandaag te vragen, maar er zweven allerlei vragen door mijn hoofd, die een antwoord nodig hebben. Hoe komt het dat Phoebe zoveel rust nodig heeft? Moet ze elke dag pillen slikken? Gaat ze nog naar school? En de belangrijkste vraag: Wordt ze ooit nog beter? Ik huiver door die gedachte. Ik hoor een deur opengaan en voel een koude winterbries langs mijn gezicht glijden. Alex staat direct op en ik ga direct naast hem staan. Ik pak zijn hand vast en wacht tot zijn ouders ons gevonden hebben. Vrijwel direct staan ze in de deuropening en stormen ze naar Alex om hem te knuffel. Ik dacht dat ze boos zouden zijn, maar blijkbaar zijn ze te veel aangedaan door de situatie. Ik laat Alex zijn hand los en wandel de kamer uit. Ik wil hen privacy schenken, maar dat laten ze niet toe.

"Céline?" Maria komt naar me toe met tranen in haar ogen. Ik moet nu sterk blijven. Ik mag niet wenen.

"Ik wil je bedanken. Je bent heel goed voor onze familie. Daarom zou ik je graag voor Kerstmis uitnodigen." Ik lach en kijk naar Alex, die even verwondert kijkt als ik.

"Als je al niets anders te doen hebt natuurlijk. Je mag zelfs je ouders meenemen. We zouden ze graag ontmoeten." Ik weet niet direct wat ik moet zeggen, dus gebruik ik de leugen die ik altijd gebruik.

"Nee. Ze kunnen niet komen. Het zijn schippers. Ik zie ze zelf maar amper en als we afspreken gaan we altijd naar ons vakantiehuisje."

"Geen probleem. Laat maar iets weten of dat je kunt komen."

"Dat zal ik zeker doen."

"Als jullie het niet erg vinden, ik ga nu even naar mijn kleine spruit kijken."

"Ik ga met je mee." Mark spurt achter Maria aan en verdwijnt de kamer uit. Alex stapt voorzichtig naar me toe en zoekt mijn handen, die hij stevig vasthoudt.

"Wel. Je ouders zijn schippers?" Ik slik. Ik wist dat dit eraan zat te komen, maar als het er dan is, verschiet je toch even.

"Ja. Ik zit daarom ook op internaat." Ik lach voorzichtig en probeer mijn zenuwen niet te laten merken.

"Wel. Ik ben blij dat je vandaag bij me was. Ik heb je gemist. Kom je dan met Kerstmis?" Hij kijkt me met zijn hondenogen aan. Ik bezwijk bijna door zijn blik.

"Ik moet nog even vragen of mijn ouders langskomen, maar ik denk niet dat dat het geval is." Ik kijk een beetje verdrietig naar de tippen van mijn schoenen.

"Oh. Sorry."

"Daar kan jij toch niets aandoen. Het ligt gewoon allemaal wat moeilijk." Ik hoop dat hij snapt dat ik er niet over wil praten. En niet alleen omdat ik niet goed kan liegen.

"Ik ga dan maar naar huis." Ik geef Alex een snelle kus en wandel snel richting de hal. Ik pak mijn tas van de vloer en doe mijn dikke jas aan.

"Je hoeft nog niet naar huis. Het is nog maar..." Hij kijkt snel op zijn horloge en vult zijn zin verder aan.

"Vier uur. Je kunt blijven eten als je wilt. Het zal zeker mogen van mijn ouders." Hij draait zich al om, maar ik houd hem tegen.

"Nee!", roep ik er een beetje te snel uit.

"Ik bedoel, ik wil jullie even met rust laten. Hier hoor ik niet bij te zijn." Hij knikt begrijpelijk.

"Ik snap wat je bedoelt. Dit is allemaal een beetje veel voor je." Ik wil zeggen dat ik heel graag bij hem wil blijven, maar dat doe ik niet. Het zal alles alleen maar erger maken.