Love, Happiness & Challenge (VOLTOOID)

'Heb ik dat goed gehoord?'

Hoofdstuk 25

Blijkbaar blijft niet iedereen eten die aanwezig was. Er was een voordrink en nu dat die over is blijft alleen nog maar de familie over. De groep is verdunt en ik ben opgelucht dat ik niet heel de avond met zoveel mensen moet doorbrengen. We gaan allemaal aan een lange tafel zitten die in een aparte kamer naast de keuken staat. De tafel is gloednieuw waardoor ik zeker weet dat ze niet vaak gebruik maken van deze ruimte. Ella komt naast me zitten en aan de andere kant komt een oude vrouw zitten. Ik glimlach naar haar als ik naast haar plaats neem en ze glimlacht vriendelijk terug. Rimpels ontstaan naast haar mondhoeken en laten haar meteen een pak ouder lijken dan dat ze in werkelijkheid is. Haar grijze haren zijn perfect in coup gelegd en het verbaasd me dat ze nog zoveel haar heeft. Tot mijn spijt komt Jonas over me aan tafel zitten. Hij lacht naar me en wiebelt met zijn wenkbrauwen. Ik rol met mijn ogen en probeer hem zoveel mogelijk te negeren.
Het voorgerecht wordt geserveerd door Hendrik. Een prachtig bord wordt voor mijn neus gelegd en meteen krijg ik het water in mijn mond.
Een slaatje met een stukje vis is mooi gepresenteerd op het bord, met daarop de saus gegoten.
"Van waar ken je ons Ella?" Ik neem net een hap van het heerlijke eten wanneer de oude vrouw, die blijkbaar Lydia heet, me de vraag stelt.
"Wel. Ik ken haar van het internaat. Ze is mijn beste vriendin." Ik neem nog een hap en ben boos op Lydia voor haar timing. Waarom kan ze niet na het eten vragen stellen?
"U bent de oma van Ella?", vraag ik voorzichtig. De oude vrouw knikt en lacht naar me.
"Ja. Het is echt een schat van een kind. Alleen jammer dat ik ze niet vaak zie." Lydia ziet er meteen een beetje somberder uit, maar lacht het weg.
Een half uur later wordt het hoofdgerecht geserveerd en het is nog veel lekkerder dan het voorgerecht. Ik geniet van elke hap die ik neem. Plots besef ik dat Jonas nog niets irritant gezegd heeft. Ik kijk op en zie dat hij in gesprek is met een jonge man. Ik schat dat hij ongeveer rond de twintig is en ik schrik ervan hoe knap hij eigenlijk is. Ik bekijk hem goed en besluit meteen dat hij de mooiste ogen heeft die ik ooit gezien heb. Ik tik met mijn elleboog tegen Ella en knik naar de knappe man.
"Wie is dat?"
"Dat is mijn neef." Ella neemt nog een hap van haar eten en is precies niet van plan meer te vertellen.
"Hoe oud is hij?"
"Vierentwintig." Ik knik goedkeurend en zie Ella met haar ogen rollen.
"Wat? Hij is knap. Waarom heb je me nooit gezegd dat je zo knappe neven hebt?" Ella kijkt me verwonderd aan en ik besef pas na een paar seconden wat ik gezegd heb.
"Neef bedoelde ik. Neef."
"Uhm."
"Laat het gewoon.", probeer ik het onderwerp af te ronden. Gelukkig gaat Ella er niet verder over door. Het dessert wordt geserveerd. Een chocolademousse met aardbeitjes op de top worden op tafel gezet.
Ik lik langs mijn lippen en wacht niet tot iedereen zijn dessert heeft. Mijn eerste hap die ik neem, laat me zweven. Het is alsof ik een stukje van de hemel eet. Ik maak een goedkeurend geluidje en neem nog een grotere hap.
"Is het lekker?" Ik kijk op en zie Jonas met een geamuseerde blik naar me kijken.
"Ga iemand anders ambeteren. Ik ben aan het eten."
"Dat zie ik." Ik neem de laatste hap en kijk betreurd naar mijn leeg kommetje.
"Wil je die van mij hebben?" Ik kijk Jonas aan en begin hevig te knikken.
"Ik bedoel, ja." Ik wil het van zijn plaats pakken, maar Jonas neemt het voor mijn neus weg.
"Eerst een kusje." Ik lach verontwaardigd en schud hevig mijn hoofd.
"Geen sprake van. In je dromen."
Hij steekt zijn handen omhoog.
"Jammer. Dan zal ik dit potje wel zelf opeten."
"Goed. Doe maar." Ik kruis mijn armen voor mijn borst en zak onderuit op mijn stoel.
"Eikel.", mompel ik. De tafel wordt afgeruimd. Al de vuile borden en glazen worden van de tafel gehaald en ineens is het heel leeg. Mijn maag zit helemaal vol en ik heb nog nooit zo lekker gegeten tijdens kerstmis. Meestal aten we afhaaleten omdat mijn ouders snel weer weg moesten. Een steek gaat door mijn hart als ik er aan terug denk. Ik word uit mijn gedachte gesleurd door een schel geluid. Als ik opkijk, zie ik de moeder van Ella aan de kop van de tafel staan. Ze heeft een mes in haar hand en slaagt stilletjes tegen haar glas.  Na een tijd is alles stil en legt ze het glas en het mes terug op tafel.
"Ik hoop dat jullie lekker hebben gegeten. Ik ben ook blij dat we weer met zijn allen aan tafel kunnen zitten. Het was een fantastisch jaar, maar jammer genoeg is deze al bijna voorbij. Ik hoop dat we met evenveel vrede het volgend jaar kunnen instappen en dat we volgend jaar weer met zijn allen aan tafel kunnen zitten." De vader van Ella komt erbij staan en neemt het woord over. 

"Ik wil ook onze lieve dochter verwelkomen. We zien haar niet vaak, maar we zien wel dat ze steeds volwassener wordt met de tijd en dat onze kleine meid verdwenen is." Ik leg een hand op Ella haar schouder en knijp er zachtjes in.

"Ella lieverd. Je mama en ik zijn er niet vaak voor je. We zien je maar een paar keer per jaar en dat spijt ons. Je weet niet hoeveel spijt we hebben van onze keuze die we een paar jaar geleden hebben genomen. Toen leek het een goede keuze, maar nu weten we wel beter. We moesten er voor je zijn in deze moeilijke periode van je leven, maar we waren er niet. We zien wel dat je heel goede vriendinnen hebt die deels onze plaats hebben kunnen innemen. Bedankt daarvoor." De vader en moeder van Ella lachen naar me en ook Ella draait zich even naar me om. Tranen vormen zich in de hoeken van haar ogen, maar ik zie dat het tranen van geluk zijn.

"Ella we hebben fouten gemaakt. We kunnen de tijd niet terugdraaien. Dat weten we ook wel. Maar we kunnen wel onze vroegere fouten niet op nieuw maken." Ik frons mijn wenkbrauwen en wacht gespannen af. Ze gaan toch niet doen wat ik denk dat ze gaan doen hè?

"Lieverd." De moeder van Ella lacht en zucht. Ik zie dat ze het moeilijk heeft verder te praten. Haar man knijpt in haar schouder en lacht bemoedigend naar haar.

"We hebben besloten om ontslag te nemen en ons helemaal te focussen op wat ons echt gelukkig maakt. Ella zou je terug bij ons willen komen wonen?" Ik hou mijn adem in en laat even bezinken wat ze zojuist gezegd hebben. Heb ik dat goed gehoord?

Hallo!

Ik schaam me echt. Het is zo lang geleden dat ik gepost heb! Het spijt me echt verschrikkelijk! Deze week een opdraging aan 

8Lindsey8!!

Bedankt voor je leuke reacties! Het maakt me blij en ik moet steeds blozen! Merci! (even een beetje met mijn Frans pronken :p)

Groetjes,

Cleopatra