Montreal

8

8: Colden

My insides were in turmoil. Everything. Everything. Humapdi ang mga mata ko dala ng sa tingin ko'y mga nakaabang na luha. I felt so guilty. Not because I was sorry for what I'd done. But because I made him worry.

It was so much. I was so much. And I could feel it through his kisses. His touch did all the talking.

I thought I lost you... fucking again. And it's not enough that you're in front of me right now. The hollowness still fucking lingers. Nagmagaling akong hulaan ang nais iparating ng kanyang mga halik.

Pinipiga ang puso ko sa bawat sandali. How could I be so insensitive? See what you've done, Yuki. May mahalagang trabaho sa Singapore 'yung tao napauwi mo nang 'di oras.

Marami akong "pero." Sagana ako sa dahilan. Kasi naman, 'di ba, hindi ako masisisi kung atat ako sa kamuwangan sa mundo. Pakiramdam ko ay naliligaw ako. With my memories lost, it just felt like I lost myself, too.

But my heart shoved away my brain's excuses. Sa ngayon ay punong-puno lamang ako ng konsiyensya. At hatid lamang 'yon ng tanging dahilan na napag-alala ko si Col.

Kumapit pa 'ko nang mas mahigpit sa kanya at pilit na sinuklian ang bawat halik. Sana ay maramdaman din niya sa halik ang aking pagsisisi.

He groaned and scooped me up. That one move completely had me. I felt the slickness of passion gush in between my thighs.

Napaungol ako sa pakiramdam ng mainit niyang katawan sa akin. Nakakalugod ang mahawakan siya nang ganito, ang mahawakan niya 'ko nang ganito. Nakapulupot ang mga braso ko sa kanyang leeg, pati ang aking mga binti sa kanyang may katigasang beywang.

Bawat madaanan ng kanyang mga kamay ay nagliliyab. Pinahirapan niya pa ako dahil ginagawa niya 'yon habang hindi ako tinatantanan ng halik. Basang-basa na ang paligid ng labi ko dahil sa marahas naming paghahalikan. At lahat ng sensasyon ay umaabot sa pagitan ng hita ko.

Pasinghap akong dumaing nang naubusan ng hininga. Pagbitiw ay ang leeg ko naman ang pinagtuonan niya ng pansin. Pinanood ko ang pagdaan ng hagdan habang iniaakyat niya ako patungo sa aking kwarto.

Shit! His strength was just a turn on!

Narinig ko ang punit ng tela kaya panandalian muli akong nabalik sa huwisyo galing sa pagkawala sa kanyang mga yapos.

What the hell just happened?

Pagyuko ay napansin kong hindi na maipaliwanag ang damit ko. Ilang pagpunit pa ang namuwangan ko saka ko napagtanto na sinasadya iyon ni Montreal. Biglang gumaan ang pakiramdam ko sa bandang dibdib. Napatingala ako nang bumalot sa isang bahagi niyon ang kanyang palad.

Hindi pa man kami nakakaabot sa hangganan ng hagdan ay wala na ang kalahati ng damit ko!

Malakas na ungol ang sunod-sunod na kumawala sa aking bibig. Napaliligiran na niya 'ko. Ang kanyang bibig ay bumaba pa galing sa leeg habang walang-awa niyang minamasahe ang aking dibdib—habang brutal na pinipiga niya ang isang pisngi ng pang-upo ko.

Dumoble ang init na namamayani sa 'king kanina'y akala ko'y wala nang maiiinit pa. Sa unang dampi ng kanyang dila sa dibdib ko ay nagsitayuan ang mga balahibo ko. Literal na nanginig ako at kinuha niya 'yong senyales upang 'wag pa akong kaawaan.

It's funny because amidst this—all of these—the odd warmth in my heart was what I was feeling the most.

Na para bang walang-wala pa rin ang lahat ng init sa katawang hatid niya kumpara doon sa napapadama niya sa aking puso. At alam na alam kong walang katuturan iyon!