I live with the badboy

Hoofdstuk 6

>Pov Jess<

Ik loop rustig de school binnen en meteen lopen er wat mensen naar me toe die 'gelukkig nieuwjaar' enzo zeggen. Ik glimlach en zeg het terug waarna ik rustig verder loop. Brianna is vandaag ziek en Ethan moest pas later beginnen dus loop ik nu alleen naar de les, engels.

Ik ga op een lege plek zitten een beetje in het midden van het lokaal en pak rustig mijn spullen. Ondertussen komen er steeds meer mensen binnen die ook maar ergens gaan zitten. Uiteindelijk komt onze docent binnen en begint ze meteen met de les. Ik speel verveeld met mijn pen en staar een beetje voor me uit. Deze les bestaat vooral uit herhaling van dingen die ik toch al snap dus let ik niet echt op.

De deur wordt open gegooid en ik zie Blake ongeïnteresserd in de deuropening staan. 'Te laat' is het enige wat de docent zegt. Hij rolt zijn ogen, 'Niet belangrijk.' Hij doet de deur achter zich dicht en loopt rustig het lokaal in. Hij ploft naast me neer terwijl de les ondertussen rustig verder gaat. Blake legt zijn spullen op tafel maar doet niet de moeite om zijn boeken te openen.

'Ethaann!' roep ik terwijl ik me een weg baan door alle mensen in de gang. Als hij zich omdraait en ziet dat ik het ben kijkt hij me stralend aan, 'Helloo.' Ik knuffel hem dramatisch, 'Het was zo saai zonder jou en Bri. De docenten bleven maar zeuren en zeuren' zucht ik. Hij grinnikt, 'Ook leuk om jou weer te zien.' 'Ik wil geen sport straks' zucht ik ineens terwijl ik mijn tas uit mijn kluisje haal. 'Waarom niet, jij hebt altijd zin in sport!' roep Ethan gechokeerd. 'Tja' mompel ik. 'Maar ik zie je zo' zeg ik nog voor hij de jongens kleedkamer in gaat en ik de meidenkleedkamer. Ik zet m'n spullen neer en kleed me snel om terwijl ik een beetje praat met de andere meiden.

Als ik de zaal in loop zie ik de meeste jongens al staan. Als iedereen binnen is komt de docent binnen. Achter hem loopt een jongen van 18 ofzo. 'Wie is die knappe gast?' hoor ik een paar meiden mompelen/fluisteren. Ik kijk even naar de jongen en ze hebben gelijk, hij is knap. 'Allemaal gaan staan en verdeel je vast in groepen van jongens en meiden!' roep de docent. Iedereen loopt meteen door elkaar tot alle jongens bij elkaar staan en alle meiden bij elkaar staan. De docent gaat voor ons staan met de jongen naast zich. 'Voor we gaan beginnen wil ik iemand aan jullie voorstellen. Hij loopt hier stage als eindopdracht' vertelt de coach. Iedereen kijkt verwachtingsvol naar de jongen. 'Uhm, ik ben Austin, ik ben 19. En zoals jullie dus nu al weten doe ik dit voor mijn eindopdracht' stelt hij zich voor. Ik bekijk Austin even terwijl de coach nog wat uitlegt over het standaard trefbal spel. Austin heeft bruin haar, dat in model is gebracht en toch een beetje warrig zit, en groene ogen. Hij is gespierd en ook best wel lang. 'Dus allemaal klaar gaan staan. De winnaars mogen weg, de verliezers helpen met de zalen opruimen!' roept de coach voor hij de ballen in het veld gooit.

Het spel begint rustig, maar hoe meer mensen er af gaan, hoe onrustiger iedereen wordt. Uiteindelijk hebben de jongens net gewonnen dus mogen wij gaan opruimen. Ik voel een arm om mijn schouder heen waardoor ik naast me kijk. 'Bijna had je gewonnen. Ik zie je zo thuis' grinnikt hij. Terwijl hij wegloopt sla ik hem tegen zijn achterhoofd. Hij draait zich om en ik werp hem een kushandje toe voordat ik me omdraai en de rest begin te helpen.

'Jess, wil jij Austin even helpen in de andere zaal?' vraagt coach als iedereen ergens mee bezig is en ik gewoon sta te kijken wat ik kan doen. Ik knik en jog naar de zaal ernaast. 'Austin, lukt het?' vraag ik lachend als ik zie dat hij problemen heeft om een grote, dikke mat op te ruimen. Logisch, want hij probeert het in z'n eentje. Hij draait zich om en krabt achter z'n hoofd. 'Ongeveer' grijnst hij. Ik schud lachend mijn hoofd en loop naar hem toe om te helpen.

'Bedankt voor het helpen' glimlacht Austin. Ik haal mijn schouders op, 'Geen probleem.' 'Trouwens, wat is dat met al die meiden, nog even en ze begonnen te kwijlen' lacht hij. Ik grinnik, 'Dat weet je best.' Hij haalt zijn schouders op. Ik schud lachend mijn hoofd en loop richting de kleedkamer. 'Maar Jess' begint Austin. Ik draai me om en zie hem in mijn richting lopen. Automatisch loop ik achter uit tot ik een muur achter me voel. Goedzo Jess, goedzo. 'Ik weet nog helemaal niks over jou' vervolgt Austin terwijl hij vlak voor me stopt met lopen. Ik probeer langs hem heen te lopen maar hij blokkeert de weg door zijn handen naast me tegen de muur te zetten. 'Je hoeft niks van me te weten' reageer ik simpel. Hij begint zacht te lachen.

'Jess, kom je nog!' hoor ik Ethan roepen terwijl zijn stem steeds dichter bij komt. Austin grijnst en komt nog iets dichter bij met zijn gezicht. Ik duw mijn hoofd zo ver mogelijk tegen de muur, 'Kun je me loslaten, anders wordt het heel awkward voor mijn beste vriend straks' vraag ik puur omdat ik me wil omkleden. 'Weet je wat nou zo leuk is Jess, ik loop standaard bij jou stage, in verband met de klas enzo. Dus ik zie je morgen wel weer' grijnst hij terwijl hij me intens aankijkt. Ik staar even in zijn ogen en laat mijn blik afdalen. Mijn blik blijft rusten op zijn lippen. Ga verder ogen, kijk niet naar zijn lippen, ga verder. 'Dat bewaren we wel voor later' grijnst hij als hij door heeft dat ik naar zijn lippen staar. Hij zet een stap achteruit, knipoogt nog een keer en loopt vervolgens weg.

Eenmaal thuis aangekomen hang ik mijn jas op, ik doe mijn schoenen uit, en ik leg mijn tas bij de trap. Ik loop naar de woonkamer en plof naast Blake op de bank. 'Jij ook hallo' grinnikt hij. 'Halloo!' roep ik uiterst vrolijk. Hij rolt zijn ogen, ik zie dat hij een kleine glimkach niet kan onderdrukken. 'Wat vind jij nog eigenlijk van die Austin?' vraagt Blake ineens. Ik haal mijn schouders op, 'Daar heb ik nog geen mening over.' Hij kijkt me verbaasd aan, 'Vind je hem niet irritant ofzo?' Ik kijk hem raar aan, 'Hoezo?' 'Aangezien hij tijdens de les vandaag de hele tijd naar je keek. Echt, hij kon zijn ogen niet van je afhouden' zucht Blake. Ik kijk hem verbaasd aan, 'Ben je jaloers ofzo' grijns ik. 'Nee' reageert hij snel. Ik grinnik, 'Misschien dat ik er morgen een mening over heb' mompel ik.

Ik weet nog niet wat ik van Austin moet denken. Ja, hij is knap. Maar ik weet niet wat ik van vandaag moet denken. Hopelijk krijg ik morgen een betere hoogte van hem.

Verder gebeurt er vrij weinig, we hebben een rustige middag gehad. 'S avonds hebben we wat gegeten en rond een uur of 11 zijn we naar bed gegaan. Ik heb gedoucht en lig inmiddels in bed. Nog steeds zit ik met het gedoe van Austin in mijn hoofd. Het is niet dat ik hem niet mag, maar ik vind hem nogal vaagjes. Als hij morgen weer zo apart doet vraag ik wel gewoon wat hij van me wilt. Met die gedachte val ik in slaap.

------------------
Wat is je eerste gedachte bij Austin?
Comments en Vote's maken mij heel gelukkig :)