I live with the badboy

Hoofdstuk 29

>Pov Blake<

'Jess!' Ik open mijn open en ga meteen rechtop zitten. Een pijnlijke steek trekt door mijn lichaam heen en eindigt bij mijn hoofd. Ik negeer de pijn en kijk om me heen. Mijn ademhaling is onregelmatig en ik voel mijn hart snel kloppen. Als ik naast me kijk zie ik haar. Verschillende schrammen en blauwe plekken sieren haar gezicht en armen, en ik weet vrij zeker dat als ik de deken van haar af zou halen, ik daar nog meer schrammen en blauwe plekken vind. Ze heeft een infuus in haar hand en verband om haar linker pols. Ik stap gehaast uit bed en trek met veel geweld een stoel naar haar bed. Ik trek het infuus uit mijn hand en gooi de slangetjes geïrriteerd de andere kant op.

Zuchtend pak ik Jess' hand en ik luister naar haar rustige ademhaling. 'Verdomme' fluister ik zacht. De deur wordt opengegooid en een twee zusters komen de kamer binnenstormen. Één van hen kijkt me hoofdschuddend aan terwijl de ander in paniek op wat apparaten begint te tikken. 'Je moet echt in bed gaan liggen. Dan genees je eerder en je moet je infuus in je hand laten zitten' zucht ze geërgerd. 'Ik wil niet liggen, ik wil hier zitten. En ik voel me prima' grom ik geïrriteerd. De zuster rolt haar ogen, 'Je hebt een paar gekneusde ribben een hoofdwond en je schouder was uit de kom dus ik betwijfel of je je echt wel goed voelt.'

'Laat mij nou maar mijn gang gaan en ga maar lekker andere mensen helpen' grom ik geïrriteerd. De chagerijnige vrouw loopt de kamer uit en gooit de deur met een klap dicht. 'Met jouw vriendin komt het wel weer goed. 'Ze heeft haar linker pols gekneusd en meerdere schrammen en blauwe plekken. Ze zal er snel weer bovenop komen, jij daarentegen moet wat rustiger aan doen' hoor ik de andere vrouw zeggen die nu richting de deur loopt. Ze kijkt me met een glimlach aan en knikt nog even voordat ze wegloopt.

Ik zucht diep terwijl ik naar Jess kijk, 'Waarom kan er nooit iets goed gaan bij ons?' vraag ik met een kleine glimlach. Jess kreunt zacht en zucht even voor ze langzaam haar ogen opent. 'Hey' fluister ik terwijl ik met mijn duim over haar handpalm heen wrijf. 'Hey' mompelt ze met een kleine glimlach. 'Waarom doet alles pijn?' vraagt ze zuchtend. 'Omdat een vrachtwagen half op ons is ingereden' reageer ik, ook zuchtend. 'Dat was dus geen droom' mompelt ze pruilend. Ik grinnik zacht, 'Helaas niet nee.'

'Maar wacht, wat heb jij allemaal dan, aangezien je zit en niet ligt' vraagt ze plotseling. Ik haal mijn schouders op, 'Een paar gekneusde ribben, een hoofdwond en mijn schouder was uit de kom.' Jess kijkt me met grote ogen aan, 'Ga in dat bed liggen dan, idioot!' Ik grinnik, 'Ik voel me prima, relax.' 'Doe nou niet zo eigenwijs en ga gewoon in dat bed liggen, je ziet er namelijk niet zo prima uit' zucht ze met rollende ogen. Ik kijk haar geschokt aan, 'Je vindt niet dat ik er goed uit zie?' Jess rolt haar ogen en kijkt me verveeld aan, 'Je ziet er beeldig uit prinses, maar ga nou maar gewoon liggen.' 'Ai ai captain' reageer ik grinnikend terwijl ik op het ziekenhuisbed ga liggen. Jess kijkt me verveeld aan en pakt vervolgens haar mobiel van het kastje naast haar.

Ze zucht even en ik kijk haar vragend aan. 'Brianna en Ethan' zucht ze. 'Ik heb echt duizenden berichten van ze' vervolgt Jess, weer zuchtend. Ze typt snel wat op haar telefoon voordat ze hem naast zich neer legt. Ze sluit haar ogen even en ik zie haar gezicht vertrekken van de pijn. 'Ik hoop dat die stomme man met zijn stomme vrachtwagen kapot zijn' gromt ze geïrriteerd. Ik grinnik zacht, 'Laten we het hopen.'

De deur wordt ineens open gegooid en ik zie twee bekende gezichten tevoorschijn komen. Jake en Cameron stormen binnen en kijken ons met open mond aan. 'Jullie ook hallo' grinnik ik. 'Wat hebben jullie nou weer gedaan?' vraagt Jake verbaasd terwijl hij een stoel pakt. Cameron volgt zijn voorbeeld en al snel zitten de twee bij onze bedden. 'Botsing met een vrachtwagen' mompelt Jess voordat een gaap haar mond verlaat. Cameron kijkt haar met grote ogen aan. 'Zijn jullie wel oké?' vraagt hij vervolgens. 'Het kan,' Mijn gezicht vertrekt even van een pijnlijke steek door mijn lichaam. 'beter.' vervolg ik zuchtend.

De deur wordt alweer open gegooid maar dit keer stormen mijn ouders de kamer binnen. 'We kunnen jou ook nooit alleen laten Blake!' roept mijn moeder gestrest. Ik hoor Jess zacht grinniken en Cameron en Jake beginnen ook zacht te lachen. 'Hoe gaat het met jullie?' vraagt mijn vader terwijl hij Jess en mij één voor één aankijkt. Jess haalt voorzichtig haat schouders op, 'We hebben ons wel eens beter gevoeld.' 'Dit is een reden dat ik nooit in één auto zit met Blake als hij rijdt' hoor ik mijn vader glimlachend tegen Jess mompelen. Jess begint te lachen en ik kijk mijn vader verontwaardigd aan. 'Ik kan prima rijden, bedankt. Alleen de idioot in die vrachtwagen kon niet rijden' grom ik geërgerd.

'Aw, is onze kleine Blake een beetje beledigd?' vraagt Jess grijnzend. 'Nee' antwoord ik grommend. Jess kijkt me sceptisch aan, 'Zeker weten?' Ik knik overtuigend. 'Wacht eens even!' Ik schrik op van mijn schreeuwende moeder. 'Ik zie iets anders aan jullie. Jullie zijn aardig tegen elkaar' concludeert ze verbaasd. Ik grinnik zacht en kijk mijn moeder hoofdschuddend aan. 'Bless is alive!' roept Cameron lachend. 'Bless? Missen wij iets? Zijn wij te oud voor de jongeren-straattaal?' vraagt mijn vader fronsend. Jess barst in lachen uit en kijkt hem aan. 'Onze "shipnaam" is Bless' legt ze kort uit. 'Shipnaam?' vraagt dit keer mijn moeder fronsend. 'Laten we het erop houden dat Blake en Jess verliefd zijn en ze nu een koppeltje vormen, yay!' roept Jake over-enthousiast. Ik kijk hem grijnzend aan, 'Idioot.'

'En dat hebben jullie ons niet verteld?' vraagt mijn moeder met opgetrokken wenkbrauwen. 'Ik ben een Bless-shipper! Ik zal wel t-shirts laten maken met 'Bless' erop!' roept nu mijn vader enthousiast. Mijn moeder kijkt hem spottend aan, 'Meen je dit nou Will?' Hij knikt, overtuigd van zichzelf.

'Jess! Blake!' hoor ik vaag vanuit de gang komen. De stemmen komen steeds dichterbij maar er komt niemand de kamer binnen. 'Jess! Blake!' wordt er nu vlakbij de deur geschreeuwd. 'Ze zijn hier stelletje imbecielen!' schreeuwt Jake terug. 'Volgens mij zijn ze daar' hoor ik weer vanuit de gang komen. 'No shit sherlock' zegt een ander stem geërgerd.

Nog geen minuut later komen Briana en Ethan de kamer binnen lopen. 'Hallo! Hoe gaat het met onze wegpiraten?' vraagt Ethan grijnzend. 'Alsof jij zo'n succes bent in het verkeer' reageert Jess grinnikend. 'Dat doet er nu niet toe. Maar volgens mij heeft Blake dus niet echt succes op de weg?' vraagt Ethan grinnikend. 'Gelukkig heb ik wel succes met andere dingen' reageer ik terwijl ik Jess grijnzend aankijk.

------------
Sorry, sorry, sorry, sorry.
God, jullie kunnen je niet voorstellen hoeveel het me spijt.
Ik heb zo lang niet geupdate, terwijl ik had beloofd om dat wel te doen.
Om een kort verhaal lang te maken, ik had weinig tijd en weinig inspiratie.
Ik hoop dat jullie dit toch een redelijk hoofdstuk vonden.