I live with the badboy

Hoofdstuk 27

>Pov Jess<

Ik zucht even en open mijn ogen. Het eerste wat ik zie is Blake's borst. Blake heeft zijn armen om me heen en zijn ogen gesloten. Ik kijk glimlachend naar hem en laat mijn vingers zachtjes over zijn wang glijden. Blake kreunt zacht en langzaam opent hij zijn ogen. Zodra hij mij ziet begint hij te grijnzen. 'Had ik gelijk gisteren of had ik gelijk?' vraagt hij met een ongelovelijk sexy ochtendstem. Ik haal mijn schouders op en ga recht op zitten. Ik sta op en loop een stukje, of nou ja, ik strompel. Ja, Blake had gelijk gisteren, ik kan niet meer normaal lopen. Ik strompel terug naar het bed en ga weer bij Blake liggen. 'En?' vraagt hij nog steeds grijnzend. 'Ja' murmel ik terwijl ik mijn gezicht onder de deken verberg. Ik hoor hem lachen en hij trekt mij dichter tegen zich aan.

'Kom, we gaan naar beneden. Ik stel voor dat we op de bank gaan liggen en de hele dag films gaan kijken' zegt Blake lachend. Ik knik en ga recht op zitten. Blake staat op en trekt een boxershort, een trainingsbroek en een shirt aan. Ik trek mijn ondergoed aan en pak een shirt van Blake van de grond en trek die ook aan. Terwijl Blake de gordijnen open doet kijk ik twijfelend naar de grond. 'Wat?' vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen. 'Ik kan bijna niet lopen, het doet pijn' zucht ik zacht. Blake kijkt me met een grijns aan. Ik zucht en verberg mijn gezicht in mijn handen, 'Eikel.' Blake lacht kort en het volgende moment voel ik dat ik word opgetild.

Ik kijk glimlachend naar Blake die mij met een geconcentreerde blik van de trap af draagt. 'Tja, als je niet kan lopen dan zal ik je moeten dragen' zegt Blake en ik zie dat hij een kleine glimlach niet kan onderdrukken. Beneden aangekomen loopt Blake meteen naar de keuken. Hij zet me op een stoel en loopt zelf naar het aanrecht. Hij pakt een zak met broodjes en legt die op tafel. Ook pakt hij borden, bestek en beleg. Ik glimlach als hij weer tegenover me aan tafel zit.

Als we hebben gegeten ruimen we alles weer op. Ik geef Blake eigenlijk alles aan en hij zet het in de kastjes en de koelkast en de borden en het bestek in de vaatwasser. 'Teamwork' grinnikt hij terwijl hij het laatste in een kastje zet. Ik sta langzaam op en loop heel langzaam naar de woonkamer. Blake tilt me op en loopt lachend naar de woonkamer. 'Als jij nou vandaag gewoon even rust houdt, dan kan je morgen misschien wel weer lopen' grinnikt hij. Ik knik, aangezien ik weet dat Blake toch niet zal toegeven.

'Welke film wil je zien?' vraagt Blake terwijl hij door Netflix scrollt. Ik haal mijn schouders op terwijl ik de deken verder over me heen trek. 'Stop!' roep ik glimlachend. Blake stopt meteen met scrollen en gaat een film terug aangezien hij te ver is. Als hij ziet welke film het is grinnikt hij, 'Alweer?' Ik knik uitbundig en kijk hem smekend aan. 'Please' smeek ik. 'Deze hebben we eergisteren nog gekeken' zucht Blake. 'Maar het is zo'n goede film' reageer ik. 'Alsjeblieft, ik doe er alles voor' vervolg ik smekend. Blake grijnst, 'Alles?' Ik zucht, 'Het doet al pijn daar beneden eikel.' 'Dan niet.' Blake schudt zijn hoofd grijnzend.

Hij wilt weer verder scrollen maar ik houd hem tegen, 'Wacht!' Hij kijkt me vragend aan. 'Dan halen we dat een andere keer in? Als ik geen pijn meer heb?' stel ik voor met een kleine glimlach. Blake kijkt me bedenkelijk aan, 'Deal.' Ik kijk hem blij aan en druk een kus op zijn wang. Blake start de film en zakt wat onderuit. Hij pakt de deken vast en gaat erbij onder liggen. Ik leun tegen hem aan en hij slaat zijn arm om me heen. Ik kijk glimlachend naar de televisie als The Breakfast Club begint.

'Don't you forget about me, I'll be alone, dancing you know it baby!' zing ik mee met de muziek aan het einde van de film. Blake kijkt me lachend aan. 'Oh kom op. Geef maar toe, het is de beste film ooit' zeg ik terwijl ik hem met opgetrokken wenkbrauwen aankijk. 'Het is een goede film ja' geeft hij toe. Ik wil reageren maar voordat ik iets kan zeggen gaat Blake's mobiel af. Hij kijkt naar het scherm en neemt zuchtend op, 'Blake.' Hij is even stil en fronst. 'Is het echt nodig?' vraagt hij zuchtend. 'Oké dan' gromt hij.

Blake hangt op en staat zuchtend op. Hij loopt zwijgend de kamer uit en ik hoor wat gerommel in de gang. Terwijl hij de woonkamer weer inloopt steekt hij zijn pistool achter zijn broeksband en hij pakt zijn jas van de stoel. 'Het spijt me maar ik moet echt gaan' zucht hij. Ik knik en bijt op mijn lip. Blake drukt een kus op mijn lippen en haalt zijn hand een keer door mijn haren. 'Als er iets is, bel me dan meteen oké?' vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen. Ik knik en mijn blik daalt af naar zijn pistool. Blake doet zijn shirt ervoor en glimlacht licht. Hij kijkt me nog één keer schuldig aan en loop dan weg. 'Voorzichtig' zeg ik nog voordat hij de kamer uit is. 'Altijd' reageert hij voordat hij de kamer uitloopt en naar buiten gaat.

Ik hoor de motor van zijn auto buiten starten en voor ik het weet is hij weg. Ik zucht even en trek de deken weer goed over me heen. Ik vind het nog steeds niks dat Blake al dat gedoe om zich heen heeft, en elke keer weer met een pistool op zak weg moet. Hij kan zoveel beter, ik snap gewoon niet dat hij hier ooit aan is begonnen.

Ik kijk naar buiten en zie de zon schijnen. Het begint al weer zomer te worden wat betekent dat het langer licht zal blijven. En dat betekent dat er een grotere kans is dat Blake gepakt kan worden. Hij gaat namelijk meestal 's avonds of 's nachts weg met een pistool en negen van de tien keer komt hij vroeg in de ochtend weer terug, met verschillende schrammen en wonden op zijn lichaam en gezicht. Maar als het langer licht blijft is er een grotere kans dat mensen hem en die hele bende zien, en dan kan het fout gaan.

Ik loop langzaam met kleine stappen richting de keuken. 'Jezus Blake, de volgende keer mag je wel wat rustiger doen' mompel ik. Blake is al een paar uur weg en ik heb besloten dat ik op moest staan aangezien ik wat drinken wilde. Ik heb tot nu toe de hele dag films en series gekeken en op de bank gelegen.

Als ik halverwege de gang ben zwaait de voordeur open en komt Blake binnen. Hij hangt zijn jas op en als zijn blik op mij valt loopt hij snel naar me toe. 'Doe nou voorzichtig' zucht hij terwijl hij me optilt en naar de keuken loopt. Hij zet me op een stoel en schenkt cola in voor me. Hij zet het glas voor me neer en het valt me nu pas op dat hij weer onder het bloed zit. Ik kijk hem bezorgd aan, 'Alweer.' Blake haalt zijn schouders op en gaat naast me zitten, 'Het lijkt erger dan het is.' Ik knik totaal niet overtuigd en bekijk zijn gezicht eens goed. Hij heeft verschillende schrammen en wonden verspreid over zijn gezicht. Ook zijn armen en handen zitten onder.

Ik kijk hem hoofdschuddend aan en sta voorzichtig op. Ik loop zo snel als ik kan richting de trap, maar Blake haalt me in en tilt me weer op. Ik hoor hem zacht kreunen en zijn gezicht vertrekt kort van de pijn. 'Doe nou niet, je hebt pijn. Ik ben niet blind Blake' zucht ik terwijl ik tegenwerk. 'Maar jij hebt ook pijn' reageert hij terwijl hij verder loopt. Ik stuur hem naar de badkamer en daar pak ik de verbanddoos. 'Maar mijn pijn is anders dan die van jouw' concludeer ik. Blake kijkt me grijnzend aan, 'Die van jouw is vrijwillig gekomen.' Ik rol zuchtend mijn ogen en laat Blake naar mijn slaapkamer lopen.

We gaan op mijn bed zitten en daar maak ik alle wonden schoon en haal ik het bloed van hem af. 'Wat zou ik toch zonder jou moeten?' vraagt Blake en hij glimlacht liefjes. Ik rol mijn ogen, 'Slijmbal.' 'Daarom houd ik zoveel van je' grinnikt hij en hij drukt een kus op mijn voorhoofd.

-----------
Well, that was that.
Ik dacht laat ik een snelle update geven aangezien ik tijd heb.
Wat ben ik toch weer aardig :)
Votes en comments maken mijn dag erg prettig