I live with the badboy

Hoofdstuk 20

>Pov Jess<

Ik lig inmiddels in bed, met de dekens hoog opgetrokken. Nadat ik ben gered door Blake, Jake, Cameron en Julian zijn we naar huis gegaan. Ik heb gedoucht en even geslapen en ik lig nu in een trainingsbroek en een trui in bed. Ik heb nog geen woord tegen iemand gezegd. Ik ben ze heel erg dankbaar, echt. Maar er komt gewoon niks uit me. Ik moet alles nog even verwerken wat er de afgelopen dagen is gebeurd, ik kom er wel weer boven op. Ik hoor Blake met de andere jongens beneden. Blake vertelde me dat hij me de afgelopen dagen ziek heeft gemeld. Morgen is het vrijdag, dan moet ik ook nog thuis blijven van Blake, waar ik hem erg dankbaar voor ben. Ik zucht even en stap uit bed. Ik doe warme sokken aan en loop langzaam naar beneden.

Eenmaal beneden loop ik door naar de woonkamer. Als de jongens mij zien worden ze stil. Ik glimlach zwak en ga op de bank zitten. Ik heb nog best veel pijn, en ik heb verschillende wonden en schrammen op mijn lichaam. Ook is mijn enkel gekneusd. 'Hoe gaat het nu?' vraagt Julian zacht. Ik haal mijn schouders op en kijk naar beneden. Ik doe mijn mond open om iets te zeggen maar ik klap hem al snel weer dicht. 'Je hoeft niks te zeggen Jess. We snappen het wel, je moet alles even verwerken, en dan moet je op jouw eigen tempo doen' zegt Jake met een kleine glimlach. Cameron knikt instemmend en glimlacht ook. Ik knik een beetje en kijk weer naar beneden met mijn handen op schoot.

Nog voordat ik het door heb valt er een traan op mijn hand. Al snel volgen er meer en een zachte snik verlaat mijn mond. Ik voel hoe ik tegen iemand aan word getrokken en ik merk al snel dat het Blake is. Hij slaat zijn armen om mij heen en wrijft over mijn rug. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en bijt, met gesloten ogen, op mijn lip. 'Wij laten jullie wel alleen. We komen morgen wel weer' zegt Cameron terwijl hij opstaat. Julian en Jake staan ook op en knikken. 'Tot morgen' zegt Cameron voordat hij richting de gang loopt. Julian zwaait glimlachend en loopt Cameron achterna. Jake geeft Blake een klopje op zijn schouder en haalt zijn hand een keer door mijn haren. 'Ik zie je morgen kleintje' zegt hij nog glimlachend voordat hij wegloopt.

Ik hoor de voordeur sluiten en even later hoor ik de jongens weg rijden. Blake en ik zitten in stilte op de bank. Blake wrijft nog steeds over mijn rug waardoor ik al een stuk kalmer ben. 'Het is allemaal voorbij nu' mompelt Blake. Ik knik een beetje en ga weer rechtop zitten. Ik zucht en speel een beetje met mijn vingers. Waarom kan ik nou niet gewoon iets zeggen. Ik probeer wanhopig dingen te bedenken die ik kan zeggen maar er komt echt niks uit me. 'Je hoeft nog niks te zeggen. Je hebt gewoon even tijd nodig om alles weer op een rijtje te zetten en dat begrijp ik. Doe alles op je eigen tempo' zegt Blake glimlachend. Blijkbaar heeft hij door dat ik iets wil zeggen maar dat het gewoon niet lukt. Ik glimlach dankbaar naar hem en kijk weer naar beneden.

Ik gaap even en sta op. Ik kijk even naar Blake die naar me glimlacht. 'Weltrusten' mompelt hij. Ik glimlach en draai me om. 'Oh en Jess' hoor ik achter me voordat ik wegloop. Ik draai me om en kijk Blake, die nu voor me staat, vragend aan. 'Ik heb je gemist' glimlacht hij voordat hij zijn lippen kort en zacht op die van mij drukt. Nog voordat ik het door heb laat hij me los en gaat weer op de bank zitten. Ik glimlach even, draai me om en loop naar boven.

-

De volgende ochtend ben ik al vroeg wakker. Ik doe warme sokken aan en doe mijn haren in een knot. Nadat ik mijn telefoon heb gepakt loop ik naar beneden. Ik loop meteen door naar de keuken voor ontbijt. Eenmaal daar aangekomen bedenk ik me dat ik totaal geen trek heb. Ondanks dat ik de afgelopen dagen vrijwel niks heb gegeten heb ik totaal geen zin in eten. Ik pak een appel uit de fruitschaal en loop ermee naar de woonkamer.

Als de bel gaat kijk ik even opij naar Blake. Hij kijkt ook op en kijkt mij aan. Ik sta op en open te doen. In de verontstelling dat het Blake's vrienden zijn, maak ik me niet druk en open ik rustig de deur. Als ik zie wie er eigenlijk voor de deur staat heb ik de neiging om die weer dicht te gooien.

Ik kijk met grote ogen naar Brianna en Ethan. Ze kijken mij met gespleten ogen aan en lopen zonder iets te zeggen naar binnen. Ik doe wat onthutst de deur dicht en loop met tegenzin achter ze aan.

Als ik de woonkamer binnenloop zitten ze al op de bank. Blake zit er ook bij en kijkt verward naar mij. Blijkbaar had hij dit ook niet verwacht. Ethan kijkt mij streng aan en wijst naar de bank. Ik loop er langzaam naartoe en ga zitten. Ik kijk ze niet aan en speel wat met mijn vingers. 'Ga je nog wat zeggen?' hoor ik Brianna vragen. Ik bijt op mijn lip en kijk voorzichtig op. Brianna en Ethan kijken me afwachtend aan. Ik open mijn mond om iets te zeggen maar sluit hem dan weer. Ik zucht diep en kijk Blake hulpeloos aan.

'Jess is haar stem kwijt' zegt Blake dan, met enige aarzeling in zijn stem. 'Daarom was ze de afgelopen dagen ook niet op school' vervolgt hij, nu wat zelfverzekerder. Brianna lijkt het verhaal niet te geloven en kijkt hem doorgrondend aan. 'En hoe verklaar je dan al die wonden en blauwe plekken?' vraagt ze met een opgetrokken wenkbrauw. 'Ze is van de trap af gevallen' mompelt Blake. 'En waarom reageerde ze niet op onze berichten en nam ze haar telefoon niet op?' vraagt Ethan nu ook. Ik rol mijn ogen, dit lijkt echt een verhoor. 'Haar telefoon was kapot, maar hij is weer gemaakt. Ze heeft alleen nog geen tijd gehad om iets te bekijken' liegt Blake soepel. Als Ethan en Brianna met opgetrokken wenkbrauwen naar mij kijken knik ik hevig.

Ze lijken het niet te geloven, maar knikken uiteindelijk toch. Opgelucht kijk ik ze aan. 'Beloof ons alleen wel, dat je dit nooit meer flikt' waarschuwt Ethan me. Ik knik uitbundig en glimlach.

Na een tijdje zijn Brianna en Ethan weer weggegaan. De vrienden van Blake zijn er inmiddels ook en ze zijn luidruchtig aan het praten. Ik zit stilletjes op de bank en volg hun gesprek. Ze hebben een soort discussie over wie de knapste meid kan krijgen. Blake onderbreekt iedereen en grijnst, 'Ik win overduidelijk want ik heb Jess.' Ik kijk hem met open mond aan. Maakt hij een grap? Hij kijkt me lachend aan en blaast een kushandje naar me toe. Jake lacht even maar spreekt hem al snel tegen.

'Ik ga even drinken halen, jullie ook nog?' vraagt Blake terwijl hij opstaat. De jongens mompelen wat instemmends en Blake knikt. Hij kijkt mij vragend aan maar ik schud mijn hoofd. Hij knikt weer en loop naar de keuken. Als hij langs mij heen loopt drukt hij een kus op mijn wang en grijnst lichtjes, voordat hij verder loopt.

-----------
Woaah, sorry voor de trage update. Ik had het de laatste tijd heel erg druk.
Ik hoop dat jullie dit toch een leuk stuk vonden.
Votes en comments maken mij happy :))