I live with the badboy

Hoofdstuk 17

>Pov Jess<

Minstens een uur lang staar ik naar mijn mobiel. De hele tijd verschijnen er letters, maar die verwijder ik weer. Ik heb geen idee wat ik tegen Thomas moet zeggen. Misschien liegt Blake, Thomas zou nooit zoiets doen. Maar misschien vertelt Blake de waarheid, ik ken hem immers al langer. Ik besluit het gewoon te vragen, rechtstreeks. Ik begin te typen en verstuur, na enige aarzeling, het bericht. Ik leg mijn mobiel meteen weg, ik wil zijn reactie niet eens zien. Ik dwing mezelf om naar de televisie te kijken waar zich een film op afspeelt. Ik probeer me te concentreren, maar het lukt niet. De hele tijd dwalen mijn ogen af naar mijn mobiel. Zou hij al geantwoord hebben? Zou hij het überhaupt al hebben gelezen. Ik beweeg mijn hand twijfelend naar mijn mobiel en doe hem aan. Ik heb nog geen bericht terug en ik zucht opgelucht.

Idioot. Mompelt een stemmetje verveeld in mijn onderbewustzijn. Het klopt, ik gedraag me echt als een idioot. Ik sta op en loop naar boven, mijn mobiel beneden latend. Ik loop naar mijn kamer en ga op mijn bed liggen. Straks geeft Thomas toe. Straks heeft hij dit echt gedaan. Hoe kan ik dan nog normaal met hem omgaan? Ik sluit zuchtend mijn ogen. Als hij dit echt heeft gedaan, ben ik nog lang niet klaar met hem.

Ik open langzaam mijn ogen en kijk vermoeid rond. Ik ben dus in slaap gevallen, bedenk ik me als ik zie hoelaat het is. Het is inmiddels kwart over zeven en ik heb nog niet gegeten. Ik sta op en loop naar beneden. Mijn gedachtn schieten weer naar Thomas, zou hij al geantwoord hebben? Ik loop naar de woonkamer en tref Blake op de bank aan. Hij heeft wederom mijn mobiel in zijn handen. Ik wil doorlopen maar Blake heeft niet door dat ik er ben, dus besluit ik om even te wachten. Ik loop terug naar de gang en ga achter de muur staan. 'Hypocritische klootzak' hoor ik Blake grommen. Ik bijt op mijn lip en hoor hem zuchten. 'Hoe houd ik Jess in godsnaam uit zijn buurt? Als ze met hem omgaat gaat er sowieso iets mis' mompelt Blake. Ik sluit mijn ogen even en loop dan naar binnen alof ik niks heb gehoord.

Blake kijkt verschrikt op als ik naast hem sta. Ik kijk hem quasi verbaasd aan, 'Alweer Blake?' Hij zucht en geeft verslagen mijn mobiel terug. Hij kijkt zuchtend naar beneden en bijt op zijn lip. Hij ziet er zo kwetsbaar uit nu. Ik ga naast hem zitten en leg mijn hand op zijn arm. Hij kijkt niet op mijn ik voel dat hij even verstijfd. 'Wat is er nou Blake? Waarom mag ik Thomas niet vertrouwen?' vraag ik zuchtend. 'Dat kan ik niet vertellen, maar je moet me geloven' mompelt Blake. 'Hoe kan ik je nou geloven als ik niet weet waar het om gaat?' Ik sta teleurgesteld op en loop naar de keuken.

Terwijl ik een boterham aan het smeren ben voel ik dat Blake achter me staat. 'Wil je me alsjeblieft een plezier doen en uit zijn buurt blijven?' vraagt Blake weer. Ik zucht, 'Ik heb morgen met hem afgesproken bij hem thuis.' Blake kijkt me met grote ogen aan en begint heftig zijn hoofd te schudden, 'Alsjeblieft Jess, ik smeek het je. Doe het niet, je weet niet tot wat hij in staat is.' Ik pak mijn brood en loop langs Blake heen naar boven.

Ik kom 's avonds niet meer naar beneden. Ik eet mijn brood boven op, ik ga douchen en duik dan in bed. Eenmaal in bed kijk ik The Walking Dead, tot het bijna middernacht is.

Ik loop rustig de trap af naar beneden. Mijn humeur is al een stuk beter dan gisteren en tegelijkertijd ben ik heel erg op mijn hoede. Ik heb al gegeten dus ik kan vertrekken. Ik doe mijn schoenen en jas aan en doe mijn mobiel in mijn broekzak. 'Ik ga! Ik heb mijn mobiel mee!' schreeuw ik terwijl ik de deur opentrek. Ik krijg geen reactie en ik gooi zuchtend de deur achter me dicht. Ik loop naar mijn auto en voer het adres in op de gps.

Na een rit van zo'n twintig minuutjes rijd ik een gezellige straat in. Ik kijk even naar de huisnummers tot ik het goede huis heb gevonden. Ik parkeer mijn auto en stap uit. Terwijl ik naar de deur loop doe ik de auto op slot. Ik bel aan en nog geen minuut later verschijnt Thomas in de deuropening. 'Jess!' roept hij glimlachend. 'Hey' reageer ik ook glimlachend. Thomas laat me binnen en beveelt me mijn jas op te hangen terwijl hij drinken gaat pakken.

Ik loop een gezellig ingerichte woonkamer binnen en kijk even om me heen. Ik loop als vanzalf naar de muur waar ik foto's zie hangen. Als mijn blik blijft hangen op een foto van Thomas glimlach ik onbewust. Hij is daar nog een stuk jonger, maar je ziet meteen dat hij het is. Als ik de foto's even heb bekeken ga ik op de bank zitten en kijk even op de klok, één uur.

Thomas komt weer aangelopen met twee dampende bekers thee. Hij zet ze op tafel en ploft op de bank. 'Pure nieuwsgierigheid hoor, maar hoe kwam je aan mijn nummer?' vraag ik met een kleine glimlach. 'Een artiest verklapt nooit zijn geheimen' antwoordt hij met een scheve grijns. Ik rol lachend mijn ogen. 'Hoe gaat het tussen jou en Blake?' vraagt Thomas vervolgens. 'Goed' glimlach ik. Laat ik hem maar niet vertellen wat er echt speelt. Thomas knikt, niet erg overtuigd.

Na een tijdje wordt de sfeer wat aangenamer en beginnen we wat meer te praten. Uiteindelijk gaan onze gesprekken over zinloze dingen. 'Dus als je heel erg veel elastiekjes om een watermeloen doet, ontploft die?' vraagt Thomas met opgetrokken wenkbrauwen. Ik knik lachend, maar overtuigd. Thomas rolt lachend zijn ogen, 'Tuurlijk.' Ik kijk hem verontwaardigd aan, 'Je gelooft me niet.' Hij gooit onschuldig zijn handen omhoog, 'Tuurlijk wel.' Thomas kijkt me grijnzend aan. Ik rol mijn ogen en sta op. 'Ik ga even naar het toilet' mompel ik nog steeds grinnikend om ons gesprek. Thomas knikt en zakt wat onderuit. Hij heeft me de weg al gewezen, dus dat is best handig.

Als ik mijn ding heb gedaan loop ik terug naar de woonkamer. Als ik binnenloop zie ik Thomas nog steeds zitten. Maar dit keer is hij niet alleen. En als ik hem naast Thomas zie zitten, weet ik dat het fout de boel is.

-----------
Ik voel me erg gemeen, dat ik hier stop.
Wie denken jullie dat het is?
Votes en comments maken mij gelukkig :)