I live with the badboy

Hoofdstuk 30

>Pov Jess<

We zijn inmiddels een paar dagen verder en Blake en ik zijn alweer thuis. We zijn beide goed opgeknapt hoewel Blake volgens de doktoren nog rustig aan moeten doen. Ik mag gewoon weer alles doen, maar aangezien Blake meer verwondingen had dan ik moet hij het nu nog iets rustiger aandoen. Maar omdat Blake zichzelf is, is hij inmiddels al weer in een paar gevechten terecht gekomen en ligt hij dus nu met verschillende schrammen en blauwe plekken op bed.

Neuriënd loop ik met een gevuld dienblad richting Blake's kamer. Als ik binnenkom heeft Blake zich inmiddels omgekleed in slechts een trainingsbroek en heeft hij de televisie al aangezet. 'Wat gaan we kijken?' vraagt hij, zijn ogen op het scherm gericht. 'Dat je dat nog vraagt' reageer ik grinnikend terwijl ik het dienblad op het nachtkastje zet. Ik gooi de zak chips en de zak m&m's op bed en leg de fles cola erbij.

Terwijl Blake Netflix opstart en naar The Walking Dead scrollt kijk ik de kamer even rond. Als mijn ogen op een trui van Blake landen raap ik die snel van de grond. De trui is nog warm waardoor ik weet dat Blake die net aanhad. Ik trek mijn eigen kleding uit en laat de trui over mijn lichaam glijden. Ik laat mezelf op het bed vallen en kruip onder de dekens. Blake start The Walking Dead en gaat comfortabel liggen. Ik gaap even en leg mijn hoofd op zijn borst terwijl ik geconcentreerd naar de tv kijk.

En zo spenderen Blake en ik onze laatste vrije dag van school. De hele dag in stilte in bed films en series kijken, genietend van elkaars aanwezigheid. We hebben niet eens de moeite genomen om een echte maaltijd te eten, puur omdat we beide niet wilden opstaan. Uiteindelijk leg ik de zakken met overgebleven eten op het nachtkastje en zet ik de lege fles erbij. Blake zet de televisie uit en legt de afstandsbediening weg. 'Hoe laat is het?' murmel ik onder de dekens vandaan. 'Net twaalf uur geweest' antwoord Blake gapend. Hij strekt zich uit en draait vervolgens op zijn zij, met zijn gezicht naar mij toe. Ik mompel wat onverstaanbaars en sluit mijn ogen. Blake trekt me zacht naar zich toe en legt zijn arm losjes om mij heen. 'Weltrusten' mompel ik gapend. 'Weltrusten babe' reageert Blake zacht voordat ik zijn lippen tegen mijn voorhoofd aanvoel.

De volgende ochtend word ik ruw uit mijn slaap gehaald door de wekker die afgaat. Ik hoor hoe Blake die uitzet en langzaam overeind komt. 'Wake up' mompelt hij zacht terwijl hij zijn hand rustig door mijn haren laat gaan. Ik kreun zacht en open traag mijn ogen. Blake glimlacht naar me en staat dan op. Ik hoor hem naar beneden lopen waarna ik gerommel in de keuken hoor. Ik zucht even en sta dan ook op. Ik rek me uit en loop vervolgens naar beneden.

Ons ochtendritueel is niet erg bijzonder. We maken ons klaar voor school om vervolgens te vertrekken. De autorit verloopt in stilte, een comfortabele stilte. Blake heeft zijn hand op mijn been en ik kijk naar buiten.

Als Blake de auto parkeert en we uitstappen zijn vrijwel direct alle ogen op ons gericht. Ik bijt ongemakkelijk op mijn lip en zucht even. Blake loopt naar me toe en pakt mijn hand vast. Zachtjes trekt hij mij mee en zo lopen we de school binnen.
'Jullie zijn er weer!' Ethan komt met een grote glimlach op ons afrennen. 'Zeg waar heb jij last van?' vraag ik lachend als hij tot stiltand is gekomen. 'Mag ik niet blij zijn omdat jullie weer op school zijn?' vraagt hij quasi verdrietig. 'Ja oké, ik snap het wel. Ik ben ook zo geweldig' reageer ik grijnzend. 'Nou, laten we niet overdrijven' bemoeit Blake zich er nu ook mee. 'Geef nou maar toe dat jullie me fantastisch vinden' reageer ik terwijl ik een hair flip doe. 'Volgens mij moet jij naar je les toe Jess' grinnikt Ethan terwijl hij me een zachte duw geeft. 'Tss, ik ga wel. Ik ben ook te goed om met jullie te praten' reageer ik waarna ik glimlach en wegloop. 'Tot ziens ego!' roept Ethan me nog na. Ik grijns even en hoor Blake en Ethan pratend weglopen.

De dag verloopt rustig, zonder enige problemen. Verschillende mensen komen naar Blake en mij toe om te vragen hoe het gaat, maar verder is het een normale dag. De dag is daardoor al snel voorbij. Blake en ik zitten nu in zijn auto, onderweg naar de stad. We gaan even een paar winkels langs voor wat zomerkleding, aangezien de zomer al is begonnen.

'Dit, dit, dit, dit, dit en als laatste deze.' Blake gooit een tweede stapel jurkjes, shirtjes en korte broekjes in mijn handen en duwt me richting het pashokje. 'Alsof ik nog niet genoeg in mijn handen had' mompel ik sarcastisch terwijl ik de kleding op het krukje gooi en het gordijn sluit.

'Je meent dit toch niet Blake?' vraag ik als ik met grote ogen kijk naar het zoveelste verschrikkelijk korte broekje. 'Laat eens zien!' roept Blake lachend. 'Nee' reageer ik resoluut. 'Oh kom op, het kan niet erg zijn' grinnikt Blake. Ik lach sarcastisch, 'Het is ernstig, je ziet letterlijk alles.' 'En daarbij draag ik bijna nooit korte broekjes, dat weet je' vervolg ik terwijl ik het broekje uittrek en mijn eigen broek alweer aantrek.

Als ik uit het hokje kom kijkt Blake me met een opgetrokken wenkbrauw op. Ik leg alles glimlachend op de plank voor spullen die je niet wilt. 'Oh nee, echt niet' zegt Blake terwijl hij de stapel doorzoekt. 'Je mag alles terugleggen, behalve dit, dit moet je houden.' Blake drukt een stapeltje kleding in mijn handen en loopt glimlachend voor me uit naar de kassa. Ik kijk ondertussen even snel naar de kleding die hij in mijn handen heeft gedrukt. Ik zie twee zwarte shortjes, een zwart en een bordeux rood shirt, en nog wat andere dingen. Ik schud glimlachend mijn hoofd, uiteindelijk heeft hij alsnog bijna de halve stapel gepakt.

Als we 's avonds thuis komen leg ik de tassen met kleding, schoenen en andere dingen bij de trap. 'Is er een mogelijkheid dat we de zomer kunnen overslaan' zucht ik terwijl ik met mijn hand voor mijn gezicht wapper. 'Het is zo warm' vervolg ik weer zuchtend. 'Het enige voordeel aan de zomer is dat ik jou in korte broeken zie' grijnst Blake. 'Ja, dat ga je niet vaak zien' grinnik ik terwijl ik naar de woonkamer loop. 'Ik zorg er wel voor dat ik dat vaak ga zien!' roept Blake me lachend na. Ik schud glimlachend mijn hoofd, sukkel.

----------
Hoii, jullie horen weer eens van mij.
Om kort samen te vatten wat er allemaal is gebeurd.
Vrij weinig, ik voel me steeds niet helemaal goed enzo, maar het gaat.
En ik heb weer een beetje zin gekregen in schrijven, dus ik dacht 'laat ik jullie een plezier doen'.
Aangezien ik jullie zo lang niet heb gesproken,
Hoe gaat het met jullie? Vertel me eens iets leuks, iets over jezelf, iets minder leuks, hoe je dag was, het maakt niet uit wat, vertel gewoon iets :)