Month Series: January Montereal (✔)

Chapter 11

Unedited

Ang lahat ng bagay ay may kanya-kanyang panahon. Malay natin, buka bukas makalawa, nasa paanan na natin ang magandang simula ng ating nakatakdang panahon.

“Sorry,” saad ni January habang naglalakad sila sa loob ng mall kung saan sila kumain.

“Okay lang ‘yon. Pasensya ka na rin kung parang naging stalker bigla ang dating ko,” saad naman ni Denmark saka huminto sa tapat ng dalaga dahilan para huminto ito sa paglalakad. “Iyon lang kasi ang alam kong paraan para kumustahin ka at ang kapatid mo,”

“Bakit nga pala hindi ka na lang pumunta sa bahay kung alam mo naman pala ang address namin?”

Tumabi ulit si Denmark sa dalaga at sabay na ulit silang naglakad bago niya sinagot si January. “Bawal kasi. Kaya nakiusap na ako sa nurse doon,” sagot naman nito sabay sulyap kay January na nakatingala sa kanya.

“Ah… kaya naman pala. Ang dami na nga doon sa bahay eh. Ngunit ni isa sa kanila, wala pa akong pinakikinggan,”

“Kaya naman pala hindi mo pa rin ako tinatawagan,” nakangiting saad ng binata.

Humakbang si January sa tapat ng binata at nanlaki ang mga matang tinanong ang binata.

“Ha? So, you mean? Talagang may sinabi ka sa bawat teddy bears na ‘yun? If I'm not mistaken, it's more than a hundred pairs ng mga teddy bear ang nasa bahay namin,”

Imbes na sagutin ang kanyang tanong, hinawakan siya ng binata saka dinala sa isang shop ng mga laruan.

“Here!” sabay abot ni Denmark sa dalaga ng isang kulay pink na teddy. “It's not just a hundred. Dahil every week akong nagpapadala sa ‘yo and sa loob ng siyam na taon at apat na araw. There are 461 weeks and 4 days to be exact. At dahil nagkita na tayo at sana ipapadala ko ulit ito sa address mo sa pilipinas, masaya akong ibigay sa ‘yo ang ika-462 pairs ng teddy bear,” nakangiting saad nito sabay kuha ng dalawang kamay ni January at inilagay doon ang teddy bear na may kulay pink na ribbon sa liig.

“Ga---gano’n na ka raming teddy sa bahay namin?” nuutal na saad nito.

“Happy 461 weeks and 4 days, January Montereal,” malapad na mga ngiti pa ring saad ni Denmark.

“Naku! Ang sweet naman ni kabayan!” saad ng isang babae na nakatayo sa likod ni Denmark.

“Sa tingin n’yo po?” saad naman ni Denmark sabay sulyap sa babae na nasa likod niya.

“Ang swerte mo kabayan. Bihira na lang ang lalaking ganyan. Huwag mo ng pakawalan at maraming nag-aabang,” saad naman ng babae sabay sulyap kay January.

“Naku po. Mali po kayo nang iniisip. Magkaibigan lang po kami,” sagot naman ni January sabay sulyap kay Denmark.

“Magkaibigan lang po kami sa ngayon?” saad naman ni Denmark saka tiningnan din ang dalaga.

Nahihiyang umiwas ng tingin si January sabay kuha ng cell phone nito sa bulsa ng kanyang jacket.

“Hello ma? Sorry po. Pasensya na ma, kung hindi na ako nakatawag. Biglaan kasing nagkayayaan na kumain sa labas. Pauwi na po kami. Nasa Popcorn mall lang naman kami kumain,”

“Gano’n ba? Sinong kaibigan ‘yan?”

“Ah… hindi n’yo po kilala ma,” saad ni January sabay sulyap kay Denmark na nakatingin pa rin sa kanya. “Actually____”