We are different.

Κεφαλαιο 48.

Κατεβαίνει κάτω ο Άρης μόνος του. Του είπα θα ήταν καλύτερα να πάει μόνος του κάθε γη να κάτσω λίγο ακόμα. Δεν θέλω να καταλαβανουν πως κάναμε κάτι εδώ πάνω.

Ήμασταν ακριβώς 5 λεπτά στο δωμάτιο μου, κλεισμένοι. Δεν κάναμε θόρυβο. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις αν άκουσε ο άλλος. Ή αν υποψιαστηκε.

Μπαίνω στο μπάνιο και χτένια τα μαλια μου.
Ήτανε ανακατεμενα απο οτι εγινε πριν λιγο.

Αυτός ο άνθρωπος. Μου δημιουργεί τόσα συναισθήματα που δεν έχω ξανα νιώσει. Με κάνει να τον θέλω συνέχεια. Να τον σκέφτομαι.

Και τώρα. Μου χάρισε ξανά όμορφες στιγμές...

Μισώ τον εαυτό μου όταν σκέφτομαι ανώμαλες πράξεις. Αλλά αγαπώ εκείνον όταν τις προκαλεί.

Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Τα μάγουλα μου έχουν κοκκινίζει. Πραγματικά ντρέπομαι παρά πολύ.

Εφτιαξα λιγο τα ρούχα μου που φοράω και εστρωσα καλύτερα το κρεβάτι.

Κατεβαίνω κάτω.

Κάθονται ακόμα στην τραπεζαρία και μιλάνε.

Ο Άρης μιλάει με την Δήμητρα τώρα.

Δεν ξέρω σε ποιον να πάω να μιλήσω.

"Εει Αριεττα να σου πω!" Μου μιλάει η Αρετη και κάθομαι στην άδεια καρέκλα δίπλα της.

"Χμ;"

"Τι λες να πάμε όλοι παραλία κάπου. Δεν ξέρω... απλά να πάμε κάπου!" Το σκεφτομαι και οντως θα ηταν καλη ιδεα. Να μην κατσουμε εδω ολη μερα.

"Παιδια;" φωνάζω ίσα ίσα για να με ακούσουν όλοι.

Πολλά μάτια πέφτουν πάνω μου.

"Τι λέτε να πάμε καπου;"

"Που;" ρωτάει ο Στέφανος.

"Δεν ξέρω.. προτείνετε!"

"Κάπου όμορφα, που θα αρέσει στου Άρη μιας και έχει έρθει διακοπές." Γνεφω και σκέφτομαι που.

"Πηγαίνετε στο ποτάμι. Αριεττα ξέρεις που λέω. " λέει η μαμά μου.
Χαμογελάω. Είπε το μέρος μου, το αγαπημένο μου μέρος από όλα. Αυτό που είδα το πρωί όνειρο. Χμμ. Φυσικα θα τον παω εκεί. Να δει το μέρος που ειμαι ερωτευμένη.

"Ναι εκεί να πάμε!" Συμφωνούν όλοι.

"Θα ερθετε;" ρωτάω τους γονείς μου και τα αδέρφια μου.

Γνεφουν θετικά.

"Ωραία!" Ξανά χαμογελάω.

"Μαγιο;" ρωτάω. Πρεπει να φοράμε μαγιό για να κάνουμε μπάνιο.