We are different.

Κεφαλαιο 49.

Ari's POV

Ω διάολε. Το μέρος είναι φανταστικο!

Μόλις φτάσαμε. Παρκαράμε το αμάξι στον δρομο διπλα μετα απο ενα τέταρτο οδήγησης και ηρθαμε περπατωντα ως εδω.

Εντάξει. Μπορώ να πω πως είναι ένα από τα πιο όμορφα μέρη που έχω επισκεφτεί.

Έχει κόσμο, τουρίστες. Αλλά όχι τόσου όσους περίμενα να έχει σε ένα τουριστικό μέρος. Σε ένα εξωτικό μέρος βασικά.

Η θάλασσα είναι ήρεμη. Για καλή μου τύχη δεν έχει αέρα σήμερα. Τον μισώ τον αέρα.

Η γέφυρα του ποταμού είναι κοντά στην θάλασσα και έτσι είναι μικρού μήκος το ποτάμι, ως να έρθει σε επαφή με το αλμυρό νερό της θαλασσας.

Η θάλασσα είναι γαλάζια. Και σε αντίθεση έρχονται τα πράσινα νερά του ποταμού και τα καλάμια που κρέμονται δίπλα.

Κανω μια σβούρα γύρω από τον εαυτό μου κοιτοντας το μέρος.

Ούτε να το φανταστώ δεν θα μπορούσα.

Ερωτεύομαι μ'αυτό το μέρος, αν δεν το εχω ερωτευτεί ήδη.

Αφήνω κάτω την τσάντα της Αριεττας που κουβαλάω.
Εκείνη βγάζει από μέσα της μια ψάθα και την στρώνει στην άμμο.
Η άμμος καίει κανόνα με να μην θέλω να βγάλω τις σαγιονάρες μου.

Κοντά στην παραλία υπάρχει μια μικρή πεδιάδα με γρασίδι.
Διάολε, είναι τόσο όμορφα εδώ.

Βλέπω την Αριεττα να βγάζει την μπλούζα της γρήγορα πετώντας την στην ψάθα. Ύστερα το σορτς της και μετά, τρέχει ως την ξύλινη γέφυρα γρήγορα. Πηγαίνει δίπλα στην Δήμητρα που στέκεται ήδη και βγάζει selfie με φόντο την θέα.

Παρατηρώ το σώμα της.
Λατρεύω την καμπύλες της. Κάθε σημείο του κορμιού της.

Ανεβαίνει πάνω στα στα ξυλινα κάγκελα της γεφυρας.
Τι κάνει;

"Αριεττα τι κανεις;" της φωναζω και πάω γρήγορα στο μέρος της.

"Δεν βλεπεις;" πλέον έχει ανέβει ολόκληρη και στέκεται πάνω στο ξύλο, κρατωνας τον εαυτό της σε ένα κοντάρι, κάθετο πάνω στα κάγκελα.

Μένω με το στόμα ανοιχτό καθώς της βλέπω να πηδάει και να πέφτει μέσα στο νερό.

Να σοβαρά, τι κάνει;
Είναι αρκετά ψηλά.

Βγάζει το κεφάλι της έξω από το νέο και με κοιτάει. Χαμογελάει.

"Πας καλα;" την ρωτάω με ανήσυχη φωνή.