We are different.

Κεφαλαιο 52.

Ari's POV*

Την πλησιαζω και της πιάνω το χέρι. Θέλω να την κάνω να ξεχαστεί, ακόμα και αν έχει απομείνει μια δόση θυμού μέσα μου.
Εκείνη κοιτάζει στον τοίχο πίσω μου, αποφεύγει την ματιά μου.

Ένα δάκρυ κυλάει στα μάτια της και δεν κάνει καμία κίνηση να το σκουπίσει ώστε να μην το δω. Δεν την ενδιαφέρει α την δω να κλαίει.

Με το ελεύθερο χέρι μου σκουπίζω απαλά το δάκρυ της από το υγρό μάγουλο της.
Επιτέλους με κοιταει.

"Συγχωρα με." Η φωνή μου ίσα που ακογετε.
"Έχεις δίκιο." Συνεχίζω. Η φωνή μου είναι ψυθιριστη, ελπίζω να ακουστηκα.

Γνέφει.
Τίποτα άλλο δεν κανει, μόνο γνέφει. Και απομακρύνεται από κοντά μου, ξεμπλεκοντας τα δάχτυλα μου από το χέρι της.

Ανοιγοκλείνω τα ματια μου καθώς την κοιτάω να έχει γυρισμένη την πλάτη της προς εμένα.
Γιατί το έκανα μόλις αυτο; Ή ζήλεια με τυφλώνει. Και τώρα που νιώθω πως ενδιαφέρομαι για εκεινη βρήκε η ζήλεια μου να κάνει την εμφάνιση της. Ποτέ στο παρελθόν δεν ζήλεψα ή έκανα σκηνή σε κάποια σχέση μου. Γιατί ποτέ δεν ειχα δυνατά συναισθήματα για κάποια. Και τώρα είναι διαφορετικά, αλλιώς...

Κάνω δυο βήματα και ακουμπάω το σώμα μου στο δικό της. Με το δεξί μου χέρι βγαζω τα μαλλιά της και τα βάζω στο πλάι, ενω το αριστερό το τοποθετώ στην μέση της. Φιλάω απαλά τον λαιμό της, αφήνω πολλά υγρά φιλία κατά μήκος του σβερκου της.

Δεν ξέρω γιατί το κανω αυτο, νιώθω πως το εχω ανάγκη.
Και εκείνη απλά με αφήνει, μετά από την σκηνη που της έκανα και μερικά πικρά λόγια που της είπα. Αν ήμουν στην θέση της, θα άφηνα κάποιον να με φιλήσει μετά από έναν τσακωμο μόνο αν τον αγαπούσα πάρα πολύ.

Την γυρνάω ώστε να με κοιτάζει. Έχω σκυμμένο το κεφάλι μου βέβαια, γιατί έχουμε μια διαφορά ύψους.

Την φιλάω στο μαγουλο, μετά στο στόμα απαλά. Ανταποκρίνεται ελάχιστα. Και τέλος στο κούτελο της, αφήνω ένα γλυκό φιλί και την σφίγγω στην ζέστη αγκαλιά μου. Απλά για να της δείξω πόσο την χρειάζομαι, πόσο θέλω να μην μου κρατήσει άλλο μούτρα. Να αισθανθεί αυτά που νιώθω για εκεινη, τα συναισθήματα που δεν μπορώ να αναγνωρίσω.

Τόσο απλά.

Τόσο μπερδεμένα.

-

Πέντε λεπτά. Πέντε λεπτά πέρασαν που την είχα στην αγκαλιά μου ξαπλωμένοι στον καναπέ του διαμερίσματος μου από την στιγμή που τα ξανά βρήκαμε. Και η ατυχία σήμερα πάει σύννεφο.