We are different.

Κεφαλαιο 47.

Πλησιάζουμε 50 κεφάλαιο. Εντάξει, τι να πω; Σας λατρεύω!☆♡
___________________________________

Ακολουθεί dirty. Όσες είστε κάτω των 14, κακό δικό σας.♡
"Τι όμορφο το δωμάτιο σου!" Μου χαμογελάει και κοιταει γυρω γυρω.

Βλέπει το μαξιλάρι με εκείνους και γελάει.

Εμ, φυσικά θα τους είχα σε μαξιλάρι στο δωμάτιο μου.

"Αριεττα πάω κάτω. Νομίζω με φώναξαν." Λεει η μαμα μου. Όντως, ακουσα και εγω κατι φωνες.

"Okay.." της χαμογελάω.

Φεύγει.

Κοιτάζω τον Αρη που με κοιτάει.
Με κοιταει πονηρά θα έλεγα.

Σκάει ένα σατανικό χαμόγελο και τρομάζω για λίγο.

"Τι θα μου κάνεις, αγριε αντρα;" γελάω με τα λόγια μου.
Μα ύστερα, δαγκώνω τα χείλια μου προσπαθώντας να μείνω σοβαρή.

"Τι θα θέλατε να σας κανω;"
Με ρωτάει.. Εντάξει, σοβαρα ρωταει κάτι τετοιο;
Ηλίθιε αγριε άντρα.

"Χμμ. Δεν ξέρω." Απαντάω και δαγκώνω τα χειλη μου. Και καλά σκέφτομαι τι θα ήθελα να μου κάνει. Κοιτάω τους τοίχους του δωματίου και έξω από το παράθυρο, εκτός το πρόσωπο του. Θελω να τον νευριασω, ωστε να με κανει να τον κοιταξω, με διάφορους τρόπους.

Γυρνάω από την άλλη και πάει να βγει από το δωμάτιο.

Κανω λάθος.

Πιάνει το πόμολο της πόρτας και την κλίνει σιγά σιγά για να μην κάνει θόρυβο. Δεν θέλουμε να ακουστεί στον κάτω όροφο. Όπου βρίσκονται τόσοι. Εμ, φυσικά! Τι; Να ακούσουν οι γονείς μου την κόρη τους να πηδιέται; Αν γίνει αυτό δηλαδή.

Πω, δεν ξέρω.

Ξαφνικά ακούγεται το γέλιο του Άρη. Έντονο.
Χτυπιέται και πιάνει το στομάχι του από τα γελια.

Το γελο του μου προκαλεί πεταλούδες στο στομάχι.

"Τι τρεχει;" με κοιτάει και συνεχίζει να γελάει. Είναι εκνευριστικος.

Πάω γρήγορα μπροστά του και πιάνω το κεφάλι του στα χέρια μου.

Κοιτάζω τα ματια του και μετά τα χειλη του. Ακόμα γελάει. Λιγότερο τώρα.

Τον φιλάω.
Άγρια και παθιασμένα...

Με πιάνει από την μέση και με σπρώχνει. Πέφτω απαλα στο κρεβάτι και εκείνος ανεβαίνει από πάνω μου.