We are different.

Κεφαλαιο 45.

Μου έστειλε μυνήμα η Δήμητρα πως έρχονται. Βοήθησα την μάνα μου στο στρώσιμο του τραπεζιού και περιμένω.

Μου άρεσε η συζήτηση που ειχα μόλις με εκείνην. Μιλήσαμε για τον Αρη.

Πάντα της άρεσε σαν άτομο και σαν ομορφιά. Και ξέρει πόσο τον αγαπαω, από μικρή την ζαλιζω μιλώντας για αυτόν. Αν και φοβάται μην με πληγώσει ή μην παίξει μαζί μου, επειδή σαν διάσημος ίσως έχει καβαλήσει το καλάμι. Θέλει να τον γνωρησει, μου είπε. Μέχρι να έρθει Αθήνα να με επισκεφτεί όμως έχουμε καιρό. Ποιος ξέρει αν είμαστε ακόμα μαζί. Μου ανέφερε και την συζήτηση της με τον πατέρα μου. Ο μπαμπάς της άνοιξε κουβέντα για την νέα μου σχέση. Και εκείνος θέλει να τον γνωρησει και είναι αρκετά επιφυλακτικός. Αλλά ξέρω πως μου έχει εμπιστοσύνη και πως πιστεύει ότι δεν θα αλλάξω πολλούς μετά από αυτόν. Αλλά πιστεύουν και οι δύο πως δεν είναι κάτι σοβαρό.

Εγώ πάλι....

Χτυπάει το κουδούνι.

Σηκωνομαι και παω να ανοιξω την πορτα.

Εχω βάλει μια ροζ μπλούζα που γράφει "forever young" με άσπρα γράμματα και ένα ασπρο σορτσάκι. Οι γονις μου έχουν φύγει για λίγο από το σπίτι, δουλειές στην πόλη.

Ανοίγω την πορτα.
Ξαφνιαζομαι.

Ένας Άρης μπροστά μου.

"ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΑΡΙΕΤΤΑ!!!" φωνάζουν όλοι οι φίλοι μου, αλλά εγώ είναι επικεντρωμένη στην μορφή του.

Τρέχω αμέσως και τον αγκαλιάζω, ανεβαίνοντας πάνω του.

Τσιριζω.
Ήταν τόσο ξαφνικό.

Ανοίγω τα ματια μου και κοιτάω γύρω μας. Οι φίλοι μου μας κοιτάνε και χαμιελανε στην γλυκιά σκηνή που παίζεται μπροστά τους.

"Είσαι τρελος;" ρωτησα τον Αρη.

Εκείνος με έπιασε με δύναμη από το πιρούνι και με πλησίασε στο προσωπο του.
Άρπαξε τα χειλη μου με τα δικά του και φιλιθηκαμε. Για ώρα. Άγριο φιλί.
Ζητούσε πολλά! Μου έλειψε τόσο.
Του έκοψα και εκείνου. Φαίνεται από τον τρόπο που με φιλάει, τόσο παθιασμένα.

"Σε ευχαριστώ τόσο πολύ που είσαι εδώ!" Χαμογελώντας του ειπα και τον ξανα αγκάλιασα, σφικτά.

"Μωρό μου, χρόνια σου πολλά. Να μου ζήσεις να σε χαίρομαι." Είπε και με φίλησε πεταχτά στο στόμα. Με έπιασε από την Μέση και μπήκαμε μαζί στο σπίτι.

Οι υπόλοιποι είχαν ήδη μπει εδώ και ώρα και βρισκόντουσαν στο καθιστικό.

Το χαμόγελο δεν έφευγε από τα χειλη μου. Ήταν τόσο όμορφη έκπληξη. Σκεφτόμουν πόσο τέλειο θα ήταν να μου κανει κάτι τετοιο, και έγινε!