We are different.

Κεφαλαιο 55.

Δεν το περίμενα να πω την αλήθεια. Μου ήρθε απότομο, όμως χάρηκα που μου μίλησε. Χάρηκα που με σκέφτηκε και που ηρθε να μιυ ευχηθεί.

Ήταν λίγο πριν τελειώσουμε με τις πρόβες και φύγουμε από εκεί, όταν ήρθε και μου ψυθιρησε "Χρόνια πολλά Αριεττα μου." Και με αγκάλιασε για 2 δευτερόλεπτα, αβέβαιος για το αν ήθελα την αγκαλιά του. Και αισθάνθηκα τον φόβο του πως ίσως νευριαζα και απομακρυνομουν κάτω από το άγγιγμα του. Διώχνοντας τον πιο μακριά από όσο ήδη ήταν.

Όμως απλα, τον ευχαρίστησα και του έδωσα το πιο ενθαρρυντικό μου χαμόγελο. Εκτός από το να
κάνω αυτον να νιώσει όμορφα, για εμένα. Για εμένα, για να μπορώ ναστηριχθω στα πόδια μου και να μην λυγισω, να μην δείξω αδύναμη μακριά του.

Όντως ειμαι full εκνευρισμένη μαζί του, αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν τον αγαπάω. Πως δεν αισθάνομαι πράγματα που αισθανόμουν πριν, πράγματα που είναι πιο δυνατά όσο δεν βρισκομαι κοντά του. Δεν σημαίνει πως δεν τον θελω δίπλα μου. Αλλά και από την άλλη, δεν ξερω αν θα ηθελα να ημουν μαζι του μετα απο ολα αυτα....

Το κεφάλι μου πιο μπερδεμένο από ποτέ. Δεν εχω ιδέα τι να κανω και η μέρα τελειώνει σε 2 ώρες. Μαζί και η μέρα γενεθλίων μου και προφανώς, χωρίς όρεξη, χωρίς γλέντια και κέφι όπως κάθε προηγούμενο χρόνο.

Έτσι είναι όμως, για ότι αξίζει καταστραφομαστε.

Εντάξει, έναν λόγο που είσαι τόσο καταθλιπτική;
Μια φωνή πετάγεται από το βάθος του μυαλού μου. Φωνη; Τρελαίνομαι τωρα;

Ξεκλειδωνω την εξώπορτα του σπιτιού μου και μπαίνω μέσα με την Δήμητρα να ακολουθεί. Κοβαλαει και ένα πακέτο από ζαχαροπλαστείο. Στην διαδρομή πήγαμε και αγοράσαμε μια μικρη τουρτα. Εκείνη ήθελε, είπε πως έπρεπε να σβήσω κεράκια όπως έκανα κάθε χρόνο. Και εγω ήθελα να σβήσω κεράκια, πόσο μαλλον να φαω τούρτα. Απλά δεν είχα όρεξη. Κάτι που εκείνος ευθύνεται αλλά εγώ συνεχίζω να πέφτω...

Μην γίνεσαι έτσι...
Μου λέει ξανά η φωνή μέσα από το κεφάλι μου.
Πως ετσι; την ρωτάω.
Μισο_ τώρα μιλάω και με μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου; Να αρχίσω να ανησυχώ;

"Αριεττα γαμώτο ξέρω πόσο σου λείπει, ξερω πόσο τον αγαπάς να σε παρακαλώ... Μην το αφήσεις αυτό να σε πάρει από κάτω. Η ζωή συνεχίζετε και δεν χρειάζεται να είσαι έτσι για έναν χωρισμό. Το ξέρεις πως θα το ξεπεράσεις σύντομα αν δεν τα βρείτε τελικά_"

"Δεν θα τα ξανά βρούμε." Την διέκοψα. Ο τόμος μου σκληρός.

"Εγώ άλλο πιστεύω. Αλλά άκουμε. Ξέρεις πως αν δεν τα ξανά βρείτε θα προχωρήσεις σύντομα και θα τον ξεχάσεις, οπότε γιατί δεν ξεκινάς από τώρα; Γιατι είσαι στεναχωρημενη και χαμογελάς με το ζορι; Αφού τον θες, δεν τον θες; Ή επέστρεψε σε αυτόν ή σταματά να τον σκέφτεσαι. Δεν γίνετε να σε βλέπω 2 εβδομαδες έτσι... Πρέπει να αποφασίσεις, σύντομα." Ο τονος της απαλος, προσπαθεί να μου δώσει να καταλάβω τι θέλει. Δεν έχει άδικο. Έτσι πρέπει να γίνει, απλα δεν μπορω. Δεν ξέρω τι θέλω, ή μάλλον... ξέρω. Απλά δεν μπορώ να τον συγχωρέσω έτσι απλά... θα το κάνω όμως. Θα το κάνω άμα μου δώσει την εικόνα πως του αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία.