Τελείωσα την μπύρα και την πέταξα σε ένα κάδο δίπλα μου. Κοίταξα ένα κότερο μπροστά μου και μου τράβηξε το ενδιαφέρον, είναι το πιο όμορφο από όλα όσα έχω δει μέχρι τώρα, μαύρο με άσπρα περιγράμματα και σκούρα γκρι προς μαύρα πανιά. Είναι φανταστικό. Δεν είναι τόσο ψηλό όσο τα άλλα άλλα είναι πιο μακρύ.
"Ποσό θα ήθελα να έμπαινα σε ένα τέτοιο και να ταξίδευα..." λέω ψιθυριστά, ο Άρης χαϊδεύει με το δυνατό του χέρι το αωμα μου και με τραβάει να κάτσουμε στο πεζούλι. Μπλε φώτα υπάρχουν και φωτίζουν το νερό δίνοντας μια διαφορετική αίσθηση στην ατμόσφαιρα. Το άρωμα επίσης που φοράει ο Άρης είναι πολύ έντονο, το αγαπώ πολύ, πάντα λάτρευα το συγκεκριμένο άρωμα.
Εκείνος κάτι μουρμούρισε, όχι καθαρά και έτσι δεν κατάφερα να καταλάβω τι είπε.
Ξάπλωσα στην αγκαλιά του και χαίδευα για ώρα τα μαλλιά του, μέχρι να αποφασίσουμε να φύγουμε. Χεράκι χεράκι ξανά και χαρούμενη από την σημερινή μας βόλτα που περάσαμε τέλεια και δεν μας ανακάλυψε κανείς, μπήκαμε ξανά στο αμάξι έτοιμοι να φύγουμε.
"Έχω μια ιδέα." Είπε και έβαλε μπροστά.
"Για πες." Κοίταξα δεξιά, άλλο ενα αμάξι μόλις έφευγε από δίπλα μας.
"Πάμε στην λίμνη της Βουλιαγμένης;" με ρωτάει.
"Τι να κάνουμε εκεί βραδιάτικα;" κατσουφιασε.
"Δεν θέλω να τελειώσει έτσι η νύχτα και απλά να γυρίσουμε σπίτι, θέλω να παμε εκεί και να κάτσουμε να χαλαρώσουμε, το βράδυ η Βουλιαγμένη είναι φανταστική. " εγνεψα τελικά, αν είναι τόσο όμορφα όσο λέει τότε φυσικά και θέλω πολύ να πάμε. Θα πήγαινα παντού βασικά, αρκεί να ήμουν μαζί του.
Ξεκίνησε. Έβαλε το χέρι του στο δικό μου και μπέρδεψε τα δάχτυλα μας.
"Μωρό μου καλύτερα βάλε σου το χέρι στο τιμόνι, δεν χρειάζεται...."
"Ααπη μου γλυκιά, μην φοβάσαι. Μπορώ να οδηγήσω το τιμόνι και με το ένα χέρι." Γέλασε.
"Και τις ταχύτητες;"
"Το εχω βάλει στο αυτόματο." Α οκευ, δεν ήξερα καν πως το αμάξι ήταν αυτόματο.
Στον δρόμο έτρεχε, μου αρέσει η ταχύτητα αν και την φοβάμαι, αλλά μαζί του δεν φοβάμαι τίποτα. Φοβάμαι μόνο να τον χάσω.... Και από ότι καταλαβα στους δρόμους αυτούς τρέχουν όλοι.
Περάσαμε μπροστά από κάτι ταμπέλες ου έλεγαν πως εδώ είναι η λίμνη και αμέσως μετά αντίκρισα ίσα ίσα την λίμνη, νομίζω δηλαδή. Δεν φαίνεται πολύ από τον δρόμο και από το σκοτάδι.
YOU ARE READING
We are different.
Fanfiction"Δεν περίμενα ποτέ να ζήσω το όνειρο μου." τον κοίταξα στα μάτια. Με κοίταζε και εκείνος γλυκά. "Ποιο ήταν το όνειρο σου;" μου χαμογέλασε πονηρά. "Εσυ!" κοίταξα αλλού. "Και αν με χάσεις; Αν γίνει κάτι και το όνειρο γίνει εφιάλτης;" μου είπε και μο...
