We are different.

Κεφαλαιο 70.

"Θεέ μου!" Φωνάζω, η φωνή μου τρέμει.
Ο Άρης παρκάρει γρήγορα έξω από το νοσοκομείο, είναι μεγάλο, τεράστιο βασικά σε σχέση με αυτά στο νησί.

Μα τι σκεφτομαι; Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά στο στήθος μου, οι παλμοί μου όλο και αυξάνονται. Ο Άρης είναι στην ίδια κατάσταση με εμένα, προσπαθεί να πάρει βαθιές ανάσες και να ηρεμήσει, αλλά δεν τα καταφέρνει.

Χτυπάω με δύναμη -όχι επίτηδες- την πόρτα του αυτοκινήτου και τρέχω προς την είσοδο. Σταμάτησα απότομα όταν κατάλαβα, πώς αυτή η πόρτα δεν ήταν η είσοδος αλλά απλά ενός εξωτερικού ιατρείου.

Γύρισα για να ψάξω τον Αρη. "Από εδω!" Φώναξε ενώ βρισκόταν ακόμα έξω από το αμάξι και με περίμενε.

Δεν ξερω που είναι το μυαλό μου, αλλά ανησυχώ πολύ για τους φίλους μου, ώστε να έχω μυαλό να σκεφτώ καθαρά.

Κατευθυνθήκαμε προς την αντίθετη κατεύθυνση, φως φαινόταν μεσα απο μια μεγάλη γυάλινη πόρτα, φωτίζοντας την νύχτα. Άνοιξε την πόρτα με ευκολία εκείνος για εμένα και μπήκαμε γρήγορα μέσα.

Πήγα πρώτη στην νοσοκόμα, πίσω από το γραφείο. "Δήμητρα Σωτηροπούλου και Δημήτρης Γιαννούλης, παρακαλώ." Λέω γρήγορα.

"Ήρθαν πριν λίγη ώρα, ατύχημα στην Εθνική." Συμπλήρωσε ο Άρης. Η νοσοκόμα μας κοίταξε εξεταστικά κάτω από τα γελοία γυαλιά της.

Κοίταξε την οθόνη του υπολογιστή της πληκτρολογώντας. "Η κοπέλα βρίσκεται στην εντατική" ένας λιγμος βγήκε από το στόμα μου, δεν είχα καταλάβει πως έκλαιγα. "Το αγόρι είναι στο δωμάτιο 77, στον τρίτο όροφο." Κοίταξα τον Άρη, κοίταγε στο κενό με δακρυσμένα μάτια.

"Μπορώ να επισκεφτώ την Δήμητρα που είναι στην εντατική;" ρώτησα, το μυαλό γινόταν όλο και πιο θολό.

"Λυπαμε, δεν νομίζω να σας αφήσει ο γιατρός. Μπορείτε να περίμενε απέξω όμως." Έδωσε ένα συγκρατημένο χαμόγελο.

"Στου Δημητρη;" ρώτησε ο Άρης.

"Ίσως, λογικά ναι." Ανεβοκατεβασε το κεφάλι του πολλές φορές πριν πιάσει το χέρι μου σφικτά έτοιμος να φύγουμε από εδω.

"Μισό," είπα στο αγόρι μου, "σε ποιο δωμάτιο εντατικής βρίσκεται η Δήμητρα Σωτηροπούλου;" η νοσοκόμα κοίταξε άλλη μια φορά τον υπολογιστή της.

"Πέμπτος όροφος, δωμάτιο 192." Έγνεψε σαν Ευχαριστώ.

"Μήπως ξέρετε σε τι κατάσταση βρίσκονται;" ρώτησα ξανά, ενώ ο Άρης άφησε το χέρι μου για να σηκώσει το κινητό του, όπου του τηλεφώνησε κάποιος πριν λίγο.