We are different.

Κεφάλαιο 61.

Yeah, 61!
____________________________________
Θέλω σοκολάτα.
____________________________________

Με κοιταξε με γουρλωμένα μάτια. Σηκώθηκε και μου έφερε πίσω το κινητό, ενώ με το αριστερό του χέρι εξισε τον σβέρκο του και ύστερα το πέρασε μέσα από τα μαλλιά του.
Μπορεί να είχα άγχος για το τι συμβαίνει αλλά σιγουρα δεν μπορουσα να μην προσεξω το ποσο ομορφος ειναι. Γαμώτο σου Αρη.
Δαγκωσα τα χείλη μου και τον κοίταξα για άλλη μια φορά από πάνω μέχρι κάτω. Φαίνεται να το πρόσεξε διότι χαμογέλασε στον εαυτό του και κοίταξε τριγύρω άβολα. Ουφ, καρφώθηκα.

"Τι λες; Να...." έκατσε δίπλα μου και πέρασε τα χέρι του γύρω μου. Ξάπλωσα πάνω του και ξεκίνησε να χαϊδεύει τα μαλλιά μου.
Ο γλυκός μου....

"Πολύ φοβάμαι..." ξεφυσηξα. Δεν ξέρω πως να νιώσω, φοβάμαι. Μα δεν ξερω και αν πρέπει να φοβάμαι. Φοβάμαι για το τι θα πει ο κόσμος αν το μάθει και επίσης, ανησυχώ πως θα χάσω τον Αρη. Ξανά. Ίσως να μην θέλει να μαθευτεί και να γίνει θέμα, ίσως να θέλει να μείνει κρυφό και αν δημοσιοποιηθεί να θέλει να τελειώσουμε. Δεν το θέλω αυτό, γαμώτο όχι.

"Πρέπει να μάθουμε.... κοίτα σε διάφορες εκπομπές στην τηλεόραση τώρα μήπως και το συζητάνε. Θα πάρω τηλέφωνο την Sofi." Μου είπε.

"Εντάξει, έχεις τον αριθμό της;" τον ρωταω ενώ έπιασα το τηλεκοντρόλ για να τσεκάρω τις εκπομπες.

"Εμ όχι.. Μου τον δινεις;" ρωτάει ενώ κοίταγε το κινητό του.

"Πάρε το δικό μου." Του είπα ενώ σταματησα σε ένα κανάλι που ειχε μια οεωινη εκπομπη. Μισο, αυτο έβλεπα και πειν. Χαζη ειμαι;

Γύρισα και τον κοίταξα. Με κοίταγε προσπαθώντας να κρύψει το χαμόγελο του. Γιατι; Επειδή του είπα να πάρει το κινητό μου; Αχου...

"Είσαι σιγουρη;" Με ρωτάει. Αγόρι μου...

"Φυσικά! Παρτο..." του έγνεψε προς το τραπέζι όπου το είχα αφήσει.
Ποτέ δεν είχε ξανα πιάσει το κινητό μου, όχι επειδή δεν τον άφηνα αλλά επειδή δεν έτυχε να το χρειαστεί. Ούτε κρυφά νομίζω το έχει κοιτάξει ποτέ και δεν θα πείραζε κι ολας.

Το έπιασε στα χερια του και πάτησε ο κουμπί δαγκωνοντας τα χείλη του. "Ποιος ειναι ο κωδικος;" διστακτικά με ρωτησε. Ίσως να μην ήθελε να με φέρει σε δύσκολη θέση, ή απλά να ήρθε εκείνος.

"Aris14" του ειπα
Αμέσως το χαμόγελο του φωτίστηκε. Κοκκινησα στο πως τα λακκακια του μεγάλωσαν, τα μάτια του έλαμψαν και τα χείλη του χωρίστηκαν σε ένα τεράστιο χαμόγελο. Άνετα θα ζούσα μια ολόκληρη ζωή απλά κοιτώντας τα όμορφα χαρακτηριστικά του. Βασικά, τι καλύτερο από αυτο; Μακάρι να ζούσα μια ζωή, κοιτώντας τον. Θα ήταν το καλύτερο.