We are different.

Κεφαλαιο 6.

"Ναι, εχω δυο μεγαλυτερα. Ειναι δυδυμα. Ενα αγορι και ενα κοριτσι." Απανταω και χαμογελαω καθως εμφανιζονται οι μορφες τους στο μυαλο μου.

Μου εχουν λειψει και θυμαμαι πως εχουμε να μιλησουμε μια εβδομαδα και με τα αδερφια μου. Εχω να τους δω τρεις μηνες κιολας. Ισως να ηταν καλο να παω για ενα Σαββατοκυριακο τωρα που ειναι και καλοκαιρι. Να δω τους γονεις μου που τους πεθυμησα. Φυσικα τους φιλους μου και την κολλητη μου. Την Δημητρα. Τωρα που το σκεφτομαι τους εχω ξεχασει... Δεν τους παιρνω τηλεφωνα με τις δουλειες που εχω και δεν τους δινω σημασια. Μαλλωνω τον εαυτο μου και επανερχομαι στην πραγματικοτητα καθως ακουω τον Τζιμμυ να μου μιλαει.

"Χαχα, το κανεις συνεχεια αυτο." Γελαει και το χαμογελο που σχηματιζετε στα χείλη του ειναι υπεροχο.

"Συγνωμη Τζιμμυ! Χανομαι στις σκεψεις μου συχνα... " γελαω και εγω και το κλιμα στην παρεα ειναι αρκετα ομορφο.
"Σειρα σου!" Λεω στον Βαγγελη και τον κοιτω.

"Εεει ειχα και αλλες ερωτησεις!" Μου λεει και καλα ενοχλημενος απο την συμπεριφορα μου ο Τζιμμυ και γελαω με την εκφραση του προσωπου του.

"Για πες..." του λεω και περιμενω με ανυπομονησια την ερωτηση.

"Απο που και ποσο εισαι;" με ρωταει...

"Ειμαι 19 χρονων και ειμαι απο τον Πειραια αλλα μεγαλωσα στην Ροδο."

"Αα εχουμε ερθει πολλες φορες με τα παιδια για συναυλιες!" Με διακοπτει ο Βαγγελης και βρισκω την ευκαιρια μου.

"Το ξερω... Ημουν σε καθε συναυλια σας εκει!" Χαμογελαω και παρατηρω την αντιδραση τους.

"Συγνωμη που δεν σε θυμομαστε..." λεει στεναχωρημενα ο Τζιμμυ και γελαω με τα κουταβισια και γλυκα ματακια του που με κοιτανε με απολογητικο υφος.

"Δεν σας ειχα μιλησει και ποτε.. Εκτος του Αρη... Αλλα και παλι ειναι λογικο να μην θυμαστε καθε μια θαυμαστρια σας. Ειναι χιλιαδες..." λεω κα ξερω πως εχω δικιο.

Ο Αρης σουφρωσε τα φρυδια του και δεν σταματησε να με κοιταει.
Ο τροπος που με κοιταει μου αρεσει πολυ. Φυσικα και δεν ειναι το μονο που μου αρεσει πανω του. Ειναι ο Αρης, Αρης Μακρης. Ο γνωστος εφηβικος μου ερωτας. Ειχα ριξει κλαμμα για εκεινον. Δεν μετανιωσα στιγμη για τα χρονια που σπατηλασα να σκεφτομαι εκεινον και να μην κανω σχεσεις με αγορια, για τον μονο λογο πως ηθελα εκεινον. Ερωτικα...

"Τι ειχαμε πει;" ρωτησε ο Αρης και με αφησε εκπληκτη. Δεν περιμενα να με ρωτησει τιποτα σχετικα με τοτε..

"Θες να μαθεις σιγουρα;" ρωταω φοβοντας για την απαντηση.

"Υποθετω..."

"Θα σου κανω πρωτα μια ερωτηση. Τα σαγαπω που λες_ελεγες" με διορθωνω και συνεχιζω "στις θαυμαστριες τα εννουσες;" ρωταω και πραγματικα ανυπομονω αλλα και τρομοκρατιεμαι γιατι πιστευω πως θα πληγωθω απο την απαντηση που θα μου δωσει.

Το σκεφτεται λιγο και με το ενα του χερι ακουποντας τον αγκωνα του στο τραπεζι στηριζει το κεφαλι του. Με κοιταει και σουφρωνει τα χειλια του.
Δεν μπορω να απομακρυνω τα ματια μου απο τα χειλει του. Νιωθω ηδη αβολα...

"Το εννοουσα.. Απλα σαφως οχι με τον τροπο που ηθελαν εκεινες. Το σαγαπω που λεω εγω ειναι ενα ειδος ευχαριστω για την στηριξη που δειχνετε."
Η απαντηση ηταν αυτη που φοβομουν ομως ηξερα απο παλια πως ηταν η αληθεια.
Δεν μιλησα και ηπια δυο γουλιες απο τον καφε μου.

"Τωρα πες μου τι ειπαμε οταν συναντηθηκαμε." Ηθελα να ξεχναγε πως το ειχα αναφερει αυτο πιο πριν. Η απαντηση που θα του δωσω ειμαι σιγουρη πως θα μας κανει να νιωσουμε αβολα. Ολους...

Δισταζω να απαντησω αλλα τελικα αποφασιζω.
"Ημουν κατω απο την σκηνη και σου φωναζα σαγαπω και με κοιταξες και μου ειπες και εσυ πως μαγαπας καθως τραγουδαγατε." Ειπα και ανατριχιασα απο αυτην την αναμνηση. Ειχα αποφασισει πως ηταν η καλυτερη στιγμη της ζωης μου.

"Ααα.. " ειπε και τα αλλα δυο αγορια κοιτουσαν μονο ο ενας τον αλλον νευρικα.

"Ναι μονο αυτο. Δεν ειχα καταφερει ποτε να σας πλησιασω. Αλλα σας ειχα δει αρκετες φορες και ενταξει..." δεν ηθελα να πω αυτα που ειπα γιατι πιο πολυ φανηκαν λογια απελπισιας και πονου.

"Τι αλλη ερωτηση θελετε να μου κανετε;" χαμογελασα γλυκα και ηπια αλλη μια φορα απο τον καφε μου. Θελω απλα να ελαφρινω το βαρυ κλιμα που κυριαρχει αναμεσα μας.

"Ποσα χρονια ησουν νοιζερ;" με ρωταει ο Βαγγελης αμεσως και εγω του χαμογελω.

"Ειμαι" τονιζω. "Απο το 14. Και εξακολουθω... " λεω και δεν διωχνω το χαμογελο μου απο τα χειλει μου. Κοιταω εναν εναν προσεχτικα και βλεπω πως ολοι ψαχνουν κατι να πουν.

"Ειναι περιεργο, ξερεις να εχουμε απεναντι μας μια νοιζερ και να μας αντιμετωπιζει με αυτον τον ωρημο τροπο." Μου λεει ο Αρης και μου χαμογελαει. Στο μυαλο μου ηρθαν αμεσως αναμνησεις απο τις συναυλιες που με κοιταζε ελαχιστες φορες και μου χαμογελουσε. Ξυπναει ξανα αυτο το αισθημα μεσα μου και νιωθω πως ειμαι ο πιο χαρουμενος ανθρωπος στον κοσμο. Δεν σταματαω να κοιτω το χαμογελο του και χαμογελω και εγω. Σιγουρα εχω κοκκινησει και νομιζω πως αλλη μια φορα τον παρατηρουν οι υπολοιποι γυρω μου.
Κοιταω ντροπιασμενη τα ποδια μου κατω απο το τραπεζι και σκεφτομαι καλα τι να πω.