We are different.

Κεφαλαιο 53.

Arietta's POV*

Τρεμω. Ολο αυτο που βλεπω μπροστα μου, ολα αυτα που σκεφτομαι πως μου κρυβει. Τι μυστικά μπορει να εχει; Θα με καταστρεψει.
Πόνος. Ο πόνος έχει κυριεψει κάθε εκατοστό του κορμιού μου. Διαλύει ότι υπάρχει εκεί μέσα. Νιώθω να τρυπάει τα πνευμόνια μου και να μην με αφήνει να αναπνεύσω. Προσπαθώ να πάρω ανάσες. Βάθια ανάσα  πηγαίνοντας το στήθος μου πάνω κάτω, προσπαθώντας να αναπνεύσω. Κάτι που δεν καταφέρνω και ο Άρης το παρατηρεί.

"Λοιπον;" λέω μέσα από τα δόντια μου. Τι πρέπει να μαθω;

"Τι λέει αυτή Αρη;" τον κοιτάζω κατάματα. Υπάρχει μια ελπίδα καταβαθος πως οτι και αν μάθω σε λίγο να είναι ψέματα. Ψέματα της Βανας ώστε να μας χωρίσει. Εύχομαι να μην ισχύει τίποτα. Εύχομαι να είναι όλα ένα κακοστημενο παιχνίδι αυτηνης.

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, λένε. Συμφωνώ. Και μάλλον είναι το τέλος, γιατί η ελπίδα πέθανε μόλις με κοίταξε ο Άρης με απολογητικό βλέμμα. Φανερά πως κάτι μου κρύβει. Κάτι που θα με πληγώσει.

"Τι εγινε;" χαμογελάω στο τέλος. Ειρωνικό χαμόγελο, προσπαθώ να μην καταρεψω. Γελάω για να μην κλάψω. Είναι μια δύναμη και αυτή.

Κάνει ένα βήμα πίσω, λες και θέλει να αποφύγει κάτι. Κάτι που θα έρθει και θα διαλύσει τα πάντα. Την πραγματικότητα ισως; Βλέπω πάντως πως εκτός από εμένα πονάει και εκείνον.

Τι είναι λοιπον; Με κερατωσε; Με αυτην; Με την πρώην του;

Γαμώτο. Μόλις δάκρυσα. Ξανά γελάω, χωρίς λόγο. Απλά για να μην καταλάβουν πως κλαίω. Τι σκατά προσπαθώ να κανω;

"Άντε πες της!"φωνάζει η βλαμμένη. Ειναι βλαμμενη οποτε ετσι θα την φωναζω. Το σπαστικο και τεραστιο χαμόγελο της είναι τόσο έντονο. Το διασκεδάζει, χαίρεται με την κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα.

"Αριεττα. Θέλω να με πιστέψεις πριν σου πω." Νιώθω το βλέμμα του πάνω μου όμως επιλέγω να κοιτάξω μακριά από αυτόν. Κοιτάζω την Lois που στέκεται κοντά μου και τα ματια της ειναι υγρα. Λες και καταλαβαίνει. Λες και μπορεί να με νιώσει, να ακούσει της σκέψεις μου. Λες και με υποστηρίζει σε όλο αυτό, σαν να είναι με το μέρος μου. Όπως ένας φίλος υποστηρίζει τον φίλο του όταν βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Δεν ξέρω τι φταίει. Πιστεύω πως τα σκυλιά καταλαβαίνουν παραπάνω από εμάς.  Πως έχουν δυνάμεις που δεν έχουμε εμείς.

"Τις πρώτες δυο μέρες που ελειπες.... ήρθε η Βάνα σπίτι μου. Αλλά δεν έγινε τίποτα παραπάνω από ένα φιλί, που εκείνη ξεκίνησε. Δεν το ηθελα. Φυσικά δεν ήθελα να σου κανω κάτι τετοιο. Την εδιωξα αμέσως από το σπίτι μου. Μόλις με φίλησε την......" η φωνή του έσπαγε σιγά σιγά καθώς μου μίλαγε σιγανά. Έτρεξα πριν ακούσω ότι είχε να μου πει. Η πραγματικότητα μου χτύπησε την πόρτα και μου έριξε μια γερή μπουνιά στο πρόσωπο. Με πόνεσε πολύ είναι η αλήθεια. Έφυγα τρέχοντας. Κοπάνησε την πόρτα του σπιτιού του πίσω μου και έφυγε σαν κυνηγημένη. Δεν έκατσα να ακούσω ότι είχε να πει. Δεν έκατσα να πιστέψω και να υποκυψω σε όλες τις μπούρδες. Δεν θα πίστευα ότι ψέμα έλεγε αυτό το ψέμα. Τώρα καταλαβαίνω, δεν εν αγάπησε. Δεν ένιωσε ότι ένιωσα γιατί εγώ τον αγαπούσα χρόνια. Όταν εκείνος δεν είχε ιδέα πως υπάρχω, δεν με ήξερε. Εγώ γαμώτο τον αγαπούσα. Και έτυχε να βρεθούμε και μοιραία να "ερωτευτουμε" αλλά φυσικά... εκείνος δεν ένιωσε. Δεν ξερω αν ξέρει τι είναι η αγάπη. Αν την έχει νιώσει ποτέ με τον τρόπο που την ένιωσα εγώ. Πάντως σίγουρα δεν την ένιωσε με εμενα. Προφανώς δεν είχα τα κατάλληλα προσόντα για να με ερωτευτεί και να με αγαπήσει. Δεν ξέρω τι έκανα λάθος γαμώτο. Γαμώτο. Γαμώτο. Γιατι; Γιατί με πονάει τόσο; Γιατί νιώθω να καίει κάθε κύτταρο, κάθε όργανο του σάπιου σώματος μου; Και τι; Αν καθόμουν να ακούσω τι είχε να μου πει ίσως να μην ποναγα; ΌΧΙ. θα μου έλεγε και άλλα... Και αλλά ψέματα. Άκου εκεί, πώς μονο φιληθηκαν. Και πώς την έδιωξε. Τι περιμενε; Να τον πιστεψω; Παγίδα ήταν και εγώ δεν επεσα. Συγγνώμη Αρουλη μου, αλλά δεν πιαστηκα σε αυτήν. Και ενώ θα επρεπε να χαίρομαι που στον μήνα κατάλαβα πόσο δεν αξίζεις τον έρωτα μου και εφυγα μακριά...πονάω. Γαμώτο πονάω γιατι τον αγαπάω. Γιατί αυτό που νιώθω είναι τόσο δυνατό και όσες μπουνιές, κλοτσιές να νιώθω πως με χτύπησαν κατά μούτρα, πάλι δεν διαλύεται αυτό που νιώθω. Γιατί; Έτσι είναι να αγαπάς; Να πονάς και να κλαις όπως εγώ τωρα;
Απορώ πως δεν τρακαρα σε όλη την διαδρομή. Έτρεχα και δεν σταμάτησα σε STOP ενώ πέρασα ένα κόκκινο φανάρι. Θα μπορούσα να πεθάνω γιατί δεν είχα το μυαλό μου εκεί αλλά σε εκείνον και σε κάθε όμορφη στιγμή που περάσαμε. Από τις πρώτες αναμνήσεις που αποκτήσαμε μαζί μέχρι τις τελευταίες. Από οταν γνωριστήκαμε στην εταιρία. Από όταν πρώτο εμαθα πράγματα για αυτόν και λάτρεψα την φωνή του. Όταν έμαθα ότι αφουρουσε την ζωή του και έγινα fan του. Και τραγική ειρωνεία είναι που κατέληξα τώρα. Αν έγιναν όλα αυτα σε μερικά χρόνια, πόσα ακόμα θα γινουν;

Και λοιπόν αυτό ήταν. Σχεδόν ένας μήνας. Ένας ωραίος μήνας που έμαθα καινούρια πράγματα. Που απόκτησα νέες εμπειρίες από κάθε άποψη. Μου άρεσε που το έζησα αυτό. Αυτό που δεν μου αρεσει είναι το πως κατέληξε. Αλλά αυτό είναι το τέλος μας.

Κάπου είχα διαβάσει ένα στιχάκι που νομίζω έλεγε:
"Στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Και αν όχι, δεν είναι το τέλος."
Βλακείες. Η άποψη μου είναι πως  το τέλος είναι πάντα κακό. Εξάλλου το τέλος κάθε ανθρώπου είναι να πεθαίνει. Βέβαια η περίπτωση μας δεν είναι ο θάνατος και δεν κολλάει πουθενά εδώ. Όμως έχουμε ένα κακό τέλος. Αν θες όμως η ιστορία σου να είναι εξαιρετική, απλά φτιάξε την να έχει καλή μέση και πολυ καλή αρχη. Το τελος θα εξαρτηθεί απο την υποθεση της ιστοριας σου ή ουσιαστικα της ζωη σου.  Αν έχεις καλές εμπειρίες και το περισσότερος μέρος είναι καλό, τότε μπορείς να πεις πως το τέλος είναι αυτό που ήθελες.

Όμως εμένα δεν ήταν αυτό το τέλος που ήθελα. Δεν ήταν το τέλος που επιθυμούσα. Δεν περίμενα αυτό να είναι το τέλος.

___________________________________ μόνο εγώ είμαι σε σουβλατζίδικο και γράφω κεφάλαιο για την ιστορία. Ειλικρινά, μόνο εγώ. 😂

Love you. ♡

Χμ.
Χιχι.
Τέλος.

Αυτό, Ναι.
Αντίο, ευχαριστώ.

Όχι.

Ίσως να νομίζετε ότι είναι το τέλος. Θα μπορούσα. Αν θελετε δεν το συνεχιζω😂 θα μπορούσε να είναι το τέλος. Δηλαδή αυτό το κεφάλαιο θα μπορούσε να είναι ο επίλογος της ιστοριας μας. Αλλά αυτό εξαρτάται από εσάς. Θέλετε να συνεχιστει; Ή θέλετε να τελειώσει εδώ η ιστορία της Αριεττας και του Αρη; Αυτό να είναι το τέλος.
Εγω δεν ξέρω.
Και όπως είπα αυτό εξαρτάται από εσάς.

So, θέλετε αυτό να είναι το τέλος της ιστοριας μας ή να συνεχιστεί και να έχει ένα πιο ομορφο και ουσιώδεις τελος;

ΑΠΑΝΤΉΣΤΕ.