KOLEJLİ

7

"İyi misin?"
"Uyan hey! İyi misin?"

Rüyada birinin bana söylediğini düşündüğüm ve sürekli tekrar eden bu sesin kime ait olduğunu kestiremiyordum. Zor bir gece geçirmiştim. Ve gözlerimi açmaya dermanım yoktu.

Omzumda var olan sıcak bir elin varlığı derin uykumdan uyanmama sebep oldu.

"Hadi kalk! İyi misin?"

"Sen... sen de kimsin?"
Olduğum yerde Can havliyle doğrulmaya çalıştım.

" Sorun yok. Rahat ol." dedi karşımdaki yabancı. Tuhaf giyinişi ve tarzı ilk bakışta beni korkutmuştu.

"Sen...?"

"Ah tamam kendimi tanıtıyorum. Ben Kerem. Hemen şu ileride bir dağ evim var." dedi eliyle uzak bir noktayı işaret ederek. " Aynı zamanda avcılık yapıyorum. O yüzden bu saatte burada dolaşıyorum. Seni görünce şaşırdım. İnsan olduğunu anlamadım önce."

Son söylediği cümle ile kaşlarımı çatıp gözlerimi kıstım.

"Teşekkür ederim. Ne demem gerekiyor bilmiyorum. Yani aslında insan olduğumu düşünüyordum. Aynaya bir daha bakmam gerekiyor anlaşılan." dedim ve ayağa kalkıp yürümeye yeltendim.

" Aa özür dilerim. Yanlış oldu. Açıklayamadım. Lütfen dur. Ben şey demek istedim. " dedi kolumdan tutarak.
" Buralarda yabancı pek olmaz. İki üç tane ev var ve genelde tanıdık. Seni daha önce görmedim hiç. Bir şey olduğunu fark ettim ama tam olarak ne olduğunu anlayamadım. Şimdi anlatabildim mi?"

"Evet bu sefer biraz anladım. Benim gitmem gerek."

"Şey... İsmimi söylemiş miydim?"

"Evet Kerem. Tanıştığıma memnun oldum." Oradan uzaklaşırken arkamdan tekrar seslendi.

" İsmini söyleseydin..."

"Eylül" diye bağırdım arkama bakmadan hızlı adımlarla yürürken. "

###

Eve geldiğimde annemi bütün gece uyumadan pencere kenarında beni beklerken buldum.

"Kızım nerelerdesin sen? Aklımı kaçıracaktım seni çok merak ettim."

Anneme bütün geceyi ormanda tek başıma geçirdiğimi söylesem gerçekten de aklını kaçırabilirdi. Ona bütün gece olanları anlatmamaya karar verdim. Evet yalan söylemiş olacaktım. Ama şu durumda doğruları söylemenin onu üzmekten başka bir işe yaramayacağını da biliyordum.

"Gece Beren'de kaldım anne. Mekandan baya geç çıkınca eve gelmek zor olacak vakit alacaktı. Uzak biliyorsun."

"Evet ama bir telefon..."

Cümlesini tamamlamadan lafa girdim.
"Şarjım bitti. Arayamadım anne. Biliyorsun numaranı yeni değiştirdin. Ezberlemek aklıma gelmedi. Telefon da kapalı olunca..."

Annem başını önüne eğdi. Söyleyecek söz bırakmadığımı anladığımda koltuktan kalkıp odama yöneldim

"Odama gidip dinlenmeliyim. Çok yorgunum."

"Tamam kızım nasıl istersen."

" Merdivenleri çıkarken, bu arada numaranı neden değiştirdiğini bir ara konuşalım. Bir problem varsa...?"

" Yok kızım yok. Ne problemi olacak."

" Peki ama yine de konuşalım."

Annem konuşma isteğimde ısrar edince susup yerinden kalktı. Düşünceli bakışlarla mutfağa yöneldi.