Kidnapped By My Mate?

Hoofdstuk 1

Pov (Point of view) Sophie

Soms heb je dagen dat je niet je bed uit wilt. Het maakt dan niet uit of het heel vroeg in de ochtend is, of in het begin van de middag. Dat heb ik nu. Alleen is het op mijn klok geen 13:30, maar 4:00... Ik werk bij de enige bakker in het kleine dorpje waar ik in woon. Ik hou al van jongs af aan van bakken. Toen ik vier jaar oud was zat ik standaard rond etenstijd in de keuken om te kijken hoe mijn ouders kookten. Een paar jaar daarna begon ik zelf enthousiast bezig met eten maken. Mijn eerste brownies waren alleen niet echt brownies, eerder 'blackies'.

En nu, op mijn zeventiende, sta ik elke ochtend kreunend op, behalve op zondag. Dan lig ik lekker lang in mijn bed. Terwijl ik zo in mijn gedachte was, bleef de klok doortikken en was het voordat ik het wist al 4:30. Ik moest nu echt op gaan schieten. Ik schiet snel in een zwarte broek en een shirt, ren door naar beneden en prop daar snel een broodje in mijn mond. Allemaal stil natuurlijk, want mijn ouders en broer liggen nog te slapen. Kauwend loop ik de trap weer op naar de badkamer. Daar aangekomen poets ik mijn tanden en doe snel mascara op. Het is te vroeg om me druk te maken of ik meer make-up op moet doen of niet, maar ik wil niet met een naakt gezicht de deur uit gaan.

Snel doe ik de voordeur zachtjes dicht en ren ik op mijn sneakers richting de bakkerij. De bakkerij zit namelijk om de hoek, wat echt super fijn is. Net op tijd kom ik de bakkerij binnen en ik loop meteen door naar achteren. Daar staat mijn bazin genaamd Chantal al op met te wachten. 'Sophie, sinds wanneer kom jij op tijd?' Met een rood gezicht pak ik een schort en mompel iets. Samen lopen we door en beginnen we aan de appelflappen. Na tien minuten rinkelt het belletje van de deur, wat betekend dat er iemand binnen komt. Chantal loopt glimlachend er naar toe en ik hoor haar al bijna denken dat ze Chris aan gaat pakken. Chris is haar zoon, die elke ochtend verplicht is om te komen helpen. Hij doet alsof hij het verschrikkelijk vindt, maar stiekem valt dat wel mee. Al snel hoor ik Chantal praten.

'Chris, waarom ben je zo laat? Sophie is er zelfs al!' En bedankt, waar had ik die aan verdient?

Chris negeert haar en loopt door. Qua uiterlijk zijn we elkaars tegenpolen. Hij heeft bruine krulletjes en ik blond stijl haar. Hij heeft bruine ogen en ik groenblauwe. Maar qua innerlijk zijn we twee handen op één buik.

Het zou me niets verbazen als hij een kater heeft, elke vrijdag gaat hij uit en komt dan zaterdagochtend chagrijnig binnen. Net zoals nu. En hoe lief ik natuurlijk weer ben, ga hem er een beetje mee pesten.

'HEEE CHRISSIE, HOE ISSIE?' Schreeuw ik in zijn oor. Boos kijkt hij mij aan en brengt maar één woord uit en gaat daarna aan het werk. 'Kater'. Alsof ik dat nog niet wist. Chantal komt ons helpen en al snel is alles klaar voor de verkoop. Meestal gaat Chantal met haar man Mario achter de toonbank staan om de klanten te helpen, en dan zijn Chris en ik al weg, maar soms is Chantal of Mario ziek of afwezig, en dan blijven wij om te helpen.

Ik hang snel mijn schort op en geef Chantal een knuffel. Als ik bij Chris aankom geef ik hem snel een kus op de wang en ren terug naar huis. Als ik bij mijn huis ben, kijk ik snel even door het raam. Mijn moeder en vader zitten aan de keukentafel een krant te lezen met een kop koffie in de hand, maar mijn broer Evan is nergens te zien. Luilak.

'Goedemorgen', groet ik ze vrolijk, aangezien ik toch al een paar uur wakker ben. Mijn vader bromt een korte 'morgen' terug en gaat verder is zijn krant lezen, terwijl mijn moeder vrolijk van de kruk springt en zegt 'goedemorgen, schat. Hoe is het met Chantal en Chris?' Mijn moeder is erg goed bevriend met Chantal en dat is de standaard vraag die ik krijg als ik thuiskom na het werk.

Net als ik wil antwoorden komt Evan binnen. Zijn blonde kuif zit nog in de war en zijn bruine ogen zitten nog half dicht. Zonder iets te zeggen ploft hij op de bank en gaat hij televisie kijken. Mijn moeder is mij alweer vergeten en begint tegen mijn broer te praten. Ik pak mijn kans en loop naar boven om met kleren en al weer in bed te ploffen.