Kidnapped By My Mate?

Hoofdstuk 10

In de media staan Luke en Max.

POV Sophie

Lachend loop ik weg. Het is eigenlijk ook wel weer een beetje lief van hun om me een prinses te noemen, want ik ben er absoluut geen.

'Sophie, waar ga je naartoe?' Schreeuwt Max die blijkbaar als eerste doorheeft dat ik weg was gelopen. Ze begonnen namelijk nadat ze besloten om me prinses te noemen met zijn drieën een gesprek waar ik niet aan mee mocht doen, want ze praatten zo zacht dat ik niet kon verstaan waar ze het over hadden.

'Naar dat grote huis, ik heb honger!' Schreeuwde ik terug.

Ik had onderweg veel tijd om na te denken, aangezien ik de weg nog niet zo goed wist. Ik besloot om niet moeilijk te gaan doen. Ik zou niet veel zeuren om dingen en ik zou niet proberen te ontsnappen, tenminste, dat is wat hun moeten denken. Ze moeten me vertrouwen, dan kan ik hier weg. Ik zou de komende dagen hier nog niet weg zijn, maar ik zal veel rond gaan kijken en opletten hoe alles in elkaar zit. Ik weet zeker dat als ik nu weg zou vluchten ik gepakt zou worden door die bewakers of ik zou verdwalen in het bos. Allebei de opties klinken niet echt leuk in de oren. En als Ryan, Max en Luke in mijn buurt bleven, overleefde ik het nog wel een paar dagen, hoop ik. Ik wil alleen niet dat die Jace weer in mijn bed gaat liggen.

Aangekomen bij het huis had ik een plan bedacht. Ik zou gewoon een andere slaapkamer zoeken, misschien was die Jace zo moe dat hij in het eerste beste bed ging liggen en niet zag dat er iemand lag. De gedachte dat de kamer waar ik in sliep zijn slaapkamer was had ik weggedrukt. Als dat zijn slaapkamer was, waarom zou Ryan mij dan daar laten slapen? Dat zou raar zijn.

Ik liep meteen door naar de keuken en ik besloot spaghetti te maken, de ingrediënten waren in het huis, ik was moe door het voetballen en had daarom niet veel zin om iets uitgebreids te maken. Helemaal niet als het alleen voor mij is.

Ryan, Luke en Max kwamen meteen met een bezorgd gezicht de keuken instormen.

'Wat is er?' Vroeg ik onschuldig, ook al wist ik waarschijnlijk waarom ze zo'n hoofd hadden. Ik ben ontvoerd en als ik zou ontsnappen zou het hun schuld zijn omdat ik nu onder hun hoede ben, gok ik.

'We waren je kwijt,' antwoordde Ryan. Hij zei het iets anders, maar het heeft bevestigd dat ik gelijk had. Aan de ene kant kwetst het me wel, ik had gehoopt dat ze niet wisten dat ik ontvoerd was en me gewoon aardig vonden, maar aan de andere kant zou dat sowieso teveel gehoopt zijn. Ik moest nu niet anders gaan doen en me gewoon aan mijn plan houden. Hoe eerder ze mijn vertrouwen, hoe eerder ze die bewakers voor het bos weghalen.

'Ik ging eten maken,' zei ik terwijl ik naar de pannen wees.

'Wat voor eten?'

'Spaghetti.'

'Wij mogen ook wel een bordje, toch?' Smeekte Luke bijna. Het was grappig om te zien dat hij zo graag eten wou.

'Ik weet niet of ik wel genoeg heb.' Zei ik plagend, vooral om Luke zijn reactie te zien.

'Ach ja, dan eten Max en Ryan maar niks, heb je wel genoeg voor een bord voor mij?

Die zin zorgde voor een ruzie tussen de drie. Max was vooral verontwaardigd, hoe kon zijn tweelingbroer hem nou geen eten gunnen en zichzelf voortrekken? Ryan was een beetje boos geworden omdat hij blijkbaar heel erg honger had. Op een gegeven moment kon ik mezelf niet meer inhouden en schoot in de lach, maar gelukkig was de spaghetti net klaar en moest ik me concentreren op het afgieten van de pan, aangezien ik geen verbrande handen wou.

Ik drukte daarna alle drie de jongens een bord in de handen en ze gingen zonder iets te zeggen aan tafel zitten en begonnen te eten. Het leek net alsof die hele ruzie van net nooit gebeurd was. Ietwat verbaast ging ik ook met mijn bord aan tafel zitten. Als ik ze weer eens stil wil hebben moet ik ze blijkbaar eten geven, handig om te weten.