Kidnapped By My Mate?

Hoofdstuk 8

Ryan zijn foto is hierboven.

POV Sophie

Met een bonkend hoofd werd ik wakker. Ik had het gevoel alsof ik gisteren te veel alcohol had gedronken en een kater had. Op de klok op het nachtkastje stond dat het rond vier uur 's ochtends was, de tijd dat ik normaal gesproken op zou moeten staan om te helpen bij de bakkerij. Zouden ze het thuis al door hebben dat ik spoorloos verdwenen was, en zouden ze me gaan zoeken? 

Ik wou mijn hand naar mijn hoofd brengen om te voelen of mijn coole Winnie de Pooh pleister er nog zat die ik had gekregen van Ryan, aangezien ik nogal wild slaap. Het gekke was dat ik dat niet kon. Ik schrok en probeerde mijn arm nog een keer te bewegen. Het zat echt vast. Toen probeerde ik mijn been te bewegen. Dat lukte wel. Ik keek omlaag en zag toen de oorzaak, er lag een gespierde arm om me heen. Ik wou net gaan beginnen met keihard te gaan gillen, schreeuwen en bewegen totdat ik me bedacht dat als ik dat zou doen, ik niet meer de kans had om te ontsnappen.

Met een vies gezicht pakte ik met mijn arm, die niet vast zat, de onbekende arm en tilde hem omhoog. Ik stond snel op, en stopte een kussen op de plek waar eerst mijn lichaam lag. Daarna legde ik de arm erop. Het kussen was ongeveer dezelfde dikte als ik, dus dat hielp mee. De man spande zijn arm om het kussen aan en drukte het dichter naar zijn borst. Ik was blij dat ik niet meer daar lag, anders was ik wel heel erg dicht in zijn buurt. Ik bekeek de man beter en volgensmij was het Jace, maar ik wist het niet zeker. Ik liep naar de andere kant van het bed, en zag daar het gezicht beter. Het was hem.

Ik pakte mijn rugtas en liep naar de badkamer, waar ik de douche aan zette. Ik denk dat mensen me wel heel raar aan gaan kijken als ze zien hoe ontploft mijn haar is, en mijn gezicht zit nog een beetje onder de modder. Ik legde een schoon setje kleren klaar, en stapte onder de douche die eindelijk op de juiste temperatuur was.

Toen ik klaar was en helemaal aangekleed pakte ik snel een paracetamol, deed mijn haar in een staart en liep stilletjes terug naar beneden. Na drie rondjes door het huis lopen kwam ik aan bij de voordeur. Ik keek even door het kleine raampje om te kijken of er nog "bewakers" voor het huis liepen, maar er stond niemand. Opgelucht trok ik de deur achter me dicht.

Ik wist niet welke kant ik op moest lopen, dus ik koos maar voor links. Na een paar minuten gelopen te hebben langs die schattige huisjes, kwam ik aan bij een bosrand. Ik was blij, want dat was ook waar Jace langs was gegaan, tenminste dat dacht ik. De zenuwen begonnen door mijn lichaam te stromen. Het was nog donker, en dan moet ik door een bos gaan lopen zonder zaklamp. Wacht, ik kon mijn mobiel pakken! Ik begon met mijn handen door mijn zakken te gaan, maar hij was nergens te vinden. Oh nee, hij lag nog in die kamer.

Ik wist niet wat ik moest doen, maar ik wist wel dat ik niet terug kon gaan. Stel je voor dat ik Jace wakker maakte, dan kon ik hier niet meer zo snel wegkomen. Het rare was alleen dat ik mijn mobiel niet eens gezien heb, anders had ik hem wel meegenomen. Ik besloot om toch maar door het bos gaan lopen, over een paar uur was het licht, en dan was ik vast al aardig ver.

Ik had nog geen vijf stappen in het bos gezet of ik hoorde een harde huil. Niet zo'n huil van een mens die huilt, maar een dier. Zitten er wolven in dit bos? Ik was als de dood voor dieren die groter waren dan ik. Ik heb wel eens een paard geaait, waarna hij me in mijn buik trapte. Ik kon een week niet normaal lopen. Hetzelfde gebeurde met een stier en een schaap. Bij het schaap was ik nog maar vier jaar. Nee, dieren mogen me niet.

Zo snel als ik kon rende ik terug naar het dorp. Ik was dan wel ontvoerd, maar ik wil niet dood gaan door opgegeten te worden. Als ik dood ga, dan hoop ik dat het snel en pijnloos gebeurd. Ik begon rond te lopen in het dorp, misschien zijn er nog andere uitwegen die niet door het bos gingen. Maar na een half uur gelopen te hebben kwam ik weer uit op dezelfde plek. Het leek wel alsof dit dorp een rondje was en alles eromheen bos was.

Langzaam liep ik meer naar het centrum, waar ik op een gegeven moment een winkel tegenkwam waar het al wel licht was. Het was een bakkerij. Het zou een beetje dom zijn om nu binnen te lopen, maar ik wil absoluut niet terug naar het huis waar Jace ook was. Ik verzamelde al mijn moed en liep naar de deur.

Een belletje rinkelde, wat aangaf dat er iemand binnenkwam, ik. Er kwamen twee meisjes van ongeveer mijn leeftijd mijn kant opgelopen.

'Hallo, ik ben Sophie, en ik ben nieuw hier. Is er een mogelijkheid dat ik jullie kan helpen met het maken en bakken van alles?' Vroeg ik zenuwachtig. Ik wist niet wat Chantal, Chris en ik zouden doen als dit zou gebeuren in de bakkerij waar ik woonde.

'Hallo! Dit is mijn zus Fiona en ik ben Fay,' zegt de jongste vrolijk. Fiona keek me even sceptisch aan, maar kwam daarna naar me toe om me een hand te geven, die ik zo snel mogelijk schudde.

'Je mag ons helpen, maar we willen je wel testen, want we hebben niets aan je als je niets kan maken,' zei Fiona. Ik snapte het wel en knikte.

'Dan mag je door achter de toonbank langslopen en de tweede deur rechts nemen, daar hangt een schort. Was je handen en ga daarna de tweede deur links,' zei ze op een vriendelijke manier. 

Na een half bezig met koekjes maken, merkte ik dat Fay steeds drukker werd, en Fiona werd daar niet zo blij van. Ik was benieuwd of hun de baas waren van deze bakkerij, want er was niemand anders binnen komen lopen om mee te helpen.

'Runnen jullie deze bakkerij met zijn tweeën?' Vroeg ik daarom.

'Ja,  dus we kunnen jouw hulp aardig goed gebruiken,' antwoordde Fay.

'Mag ik dan vragen hoe oud jullie zijn?'

'Fiona is 20 en ik ben 17,' antwoordde alweer Fay.

Dat was het begin van een leuk gesprek. In het begin waren het alleen Fay en ik die aan het praten waren en luisterde Fiona alleen mee, maar opeens begon zij ook mee te praten. Het waren echt twee super aardige meiden. Toen alles in de oven zat, liep ik weg om mijn schort af te doen. Ze bedankten mij en hoopten om me snel weer te zien. 

Buiten was het niet meer pikkedonker, maar het schemerde. Ik vond dat ik nu wel door het bos kon lopen, alleen toen ik er aan kwam stonden er weer van die bewakers voor. Ik kon nu niet meer weg...

/\/\/\

Extra update, whoop whoop!
Sophie ontmoet telkens meer mensen en volgend hoofdstuk nog een paar.

Nu even iets anders, dit boek heeft meet dan 600 reads en dat vind ik heel erg veel. Ik ben er zo blij mee! Ik wil de mensen die mij volgen, op dit boek stemmen, of het gewoon lezen heel erg bedanken. Dat moest ik even kwijt :).

Xx Strangesomeone.