Kidnapped By My Mate?

Hoofdstuk 4

POV Sophie

Met een klap sla ik de voordeur dicht. Ik ben zo moe dat mijn ogen bijna dichtvallen. Ik heb echt de neiging om in mijn bed te kruipen en de dekens helemaal om me heen te rollen, alsof ik in een wrap zit.

'Ik ben thuis!' Roep ik door het hele huis.

Geen antwoord.

Ik begin het huis door te lopen om te kijken of er toch iemand is die geen zin heeft om te reageren. Met andere woorden; Evan. Maar het hele huis is leeg, lekker rustig.

Ik ga op de bank zitten en pak mijn mobiel erbij. Ik heb drie berichten. Die van Evan open ik maar als eerst.

Kleine Evan; Ik ben bij mijn vrienden, don't you dare to touch my food.

Okay, als hij thuis is, zit zijn eten in mijn buikje. Als hij niet zo'n berichtje had gestuurd had ik zijn eten waarschijnlijk niet aangeraakt, maar nu moet ik wel. Alles om hem te pesten. Niet zo lang geleden heeft hij mijn hele chocoladevoorraad opgegeten, en dat waren aardig veel repen.

De andere twee berichten kwamen uit de groep genaamd "Wij Zijn Super Cool". Vraag me niet naar de naam, Thomas heeft hem bedacht, en ik ben te lui om hem te veranderen.

Evi ; Het was gezellig, snel weer? Xx

Thomas; Ja, doen we.

Ik; Deal. X

Daarna strompel ik richting de keuken om te kijken wat voor eten Evan achter heeft gelaten. In de koelkast liggen twee Snickers met een briefje erop.

'Sophie, als je dit opeet, eet ik jou op.' Lees ik mezelf voor. Wat een liefde. Kom maar op, broertje. En als een echte badass eet ik ze op.

Opeens gaat mijn mobiel af. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Het is niet mijn ringtone, maar een geluid dat je hoort als je wekker af gaat, of zoiets. Super irritant dus. Ik pak mijn mobiel en zie dat er echt een wekker afgaat. Oh ja, het zondagavond. Op zondagen en maandagen ben ik verplicht om bij de bakkerij alvast de spullen klaar te leggen voor de volgende ochtend. Chris doet de dinsdagen en woensdagen, en Chantal de donderdagen, vrijdagen en zaterdagen.

Langzaam doe ik lelijke sneakers en een dikke jas aan en pak mijn mobiel. Het is toch dat niemand me ziet, en ik heb het koud. Ik pak de sleutels van de bakkerij, en trek de voordeur achter me dicht. De sleutels van de voordeur en bakkerij liggen altijd bij de voordeur zelf, omdat ik aardig vergeetachtig ben. Ik was een keer naar de bakkerij gegaan, en toen kwam ik erachter dat ik de sleutel vergeten was. Ik was daarna teruggelopen naar huis, maar kon daar ook niet in omdat ik ook die sleutels vergeten was. Er was niemand thuis en we hebben geen sleutel onder de deurmat of plantenpot. Mijn ouders vinden dat onzin en geloven dat mensen dan veel sneller in gaan breken.

Ik leg in de bakkerij snel de spullen klaar terwijl mijn gedachten al ergens anders zijn. Welke film zal ik vandaag kijken? Mean Girls heb ik al honderd keer gezien, maar blijft leuk. Hetzelfde geld voor Twilight, The Maze Runner, Divergent en een aantal andere films. Als ik klaar bent met de spullen, ben ik er nog steeds niet uit. Ik zie het vanzelf wel

Ik draai de deur op slot en loop naar huis.

Alleen ik loop niet alleen.

Ik hoor voetstappen achter me.

Automatisch begin ik sneller te lopen.

De voetstappen ook.

Ik heb een soort gevecht met mezelf of ik me om moet draaien om te kijken wie er achter me aan loopt, misschien is het gewoon Chris. Mijn nieuwsgierigheid wint en ik kijk achterom. Het is donker, maar toch zie ik twee felblauwe ogen.

'Mine,' gromt er een zware stem. Alleen ik merk het nauwelijks op. Ik verdrink in de oneindige zee van zijn prachtige ogen. Pas als hij mij over zijn schouder gooit kom ik uit mijn trans. Duizenden tintelingen razen over de plekken waar onze huiden in contact komen. Dat is raar, maar daar denk ik later wel over na. Eerst moet ik hier weg komen.

'Hallo, gek, ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik vind dit niet echt bepaald gepast,' zeg ik terwijl ik met mijn handen op zijn rug sla. Alleen doe ik mezelf er waarschijnlijk meer pijn mee, dan hem. Hij loopt namelijk ongestoord verder. Okay, daar gaat mijn beleefdheid. Ik heb het een kans gegeven, maar het werkt niet. Dus ik ga bezig met plan B, gillen. En dat doe ik, keihard. Het enige nadeel is dat er niemand op straat loopt. Bijna het hele dorp is christelijk, dus die zitten waarschijnlijk op dit moment in de kerk.

'Dat gaat niet helpen hoor,' zegt hij.

'Oh, echt? Dat had ik nog niet door.' Antwoord ik sarcastisch.

Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, ik zit hier doodleuk een gesprek te voeren terwijl ik ontvoerd word. Dan maar plan C. Als dat niet werkt, dan weet ik het ook niet meer, mijn plannenalfabet is niet erg groot. Het verbaast me al dat ik tot C ben gekomen. Het is alleen niet het beste plan ooit. Want dit is plan C; ik kietel hem in zijn zij.

Tot mijn verbazing laat hij mij los en ik rol van zijn schouder af. Snel ren ik weg naar huis. Ik doe de voordeur open en gooi hem snel dicht. Daarna draai ik alle sloten op de deur die er maar op zitten. Blijkbaar ben ik net op tijd, want Blauwoog staat al op de deur te bonzen. Ik ren snel naar de achterdeur, maar pak nog even mijn Surivaltas. Mijn moeder had namelijk het idee om allevier een tas in te pakken met dingen die we nodig hebben in het geval dat we in gevaar zijn en super snel weg moeten. Op dat moment lachtte ik haar keihard uit, maar nu dank ik haar duizend maal. Ik bedank mezelf ook even omdat ik een donkergroene tas uit heb gekozen, en niet een felblauwe.

In mijn tas zit eten, drinken, twee paar kleding, een extra oplader, geld en nog wat andere dingen. Ik ben alweer vergeten wat mijn vader, moeder en Evan hadden, maar hun tassen kan ik toch niet meenemen.

Mijn slaap is alweer helemaal weg en ik shake van adrenaline. Op dit moment wil ik echt even dat mijn vader en moeder niet zo hard werkten en thuis waren. Normaal gesproken vind ik het niet erg, maar ik schijt bijna in mijn broek van de angst. Of mijn grote broer waar ik een soort haat-liefde relatie mee heb. Hij is altijd thuis op momenten dat ik het niet wil. Nu blijkbaar dus ook andersom. Was hij maar hier, hij zou me op dit soort momenten altijd beschermen.

Opeens hoor ik een harde knal en de zware voetstappen lopen mijn kant op..

/\/\/\

Eindelijk een beetje actie. De vorige hoofdstukken werkten hier eigenlijk vooral naar toe. Ik update een beetje onregelmatig, sorry daarvoor. Ik hoop dat dit hoofdstuk een beetje goed was. Commentaar is altijd welkom, graag zelfs, dit is namelijk mijn eerste boek.

Xx Strangesomeone