Kidnapped By My Mate?

Hoofdstuk 24

'Goedemorgen!'

Een vertrouwde stem haalde me uit mijn slaap. Gelukkig was de nacht verder rustig afgelopen, er waren geen rare dromen meer. Normaal gesproken zou me dat niets verbazen. Mijn dromen zijn namelijk altijd rustig. Tenminste, dat zou ik kunnen zeggen als ik ze kon herinneren.

Ik viel 's avonds in slaap en werd de volgende ochtend wakker, dat was mijn normale slaappatroon. De tijd daar tussenin is altijd zwart geweest, gewoon niet in mijn geheugen. Ik heb er vroeger wel eens last van gehad. Dan hoorde ik klasgenoten over hun dromen praten en dan ik niet mee praten.

Nu wenste ik juist dat ik die mooie tijd weer had. Sinds ik weet dat Jace mijn mate wat en dat er weerwolven bestaan, waren mijn dromen niet meer hetzelfde. Elke nacht een andere. Ja, ze waren raar. Het was alleen niets vergeleken met de droom van vannacht.

'Goedemorgen, Jace,' zei ik met een schorre stem.

'Ik heb ontbijt op bed voor je gemaakt,' zei hij enthousiast terwijl hij zijn dienblad tevoorschijn haalde en naast mij op het bed ging zitten.

'Ja, dat zie ik,' glimlachte ik terwijl ik wat pannenkoekenmengsel uit zijn haar plukte.

'Dat is heel lief van je, dat had je niet hoeven doen,' vervolgde ik mezelf.

'Ik zou eigenlijk moeten zeggen dat ik het met plezier deed, maar dat is totaal niet waar. Ontbijt maken is een hel.'

'Hoezo? Het ziet er toch goed uit,' zei ik terwijl ik naar de aangebrande pannenkoeken wees.

'Ik wist niet wat je lekker vond en het is helemaal verbrand,' zuchtte hij teleurgesteld.

'Ik vind je allang een schat omdat je het probeert! Ze smaken vast prima,' probeerde ik hem wat op te vrolijken. Dat laatste zinnetje had ik eigenlijk helemaal niet hoeven te zeggen, want hij begon al te glunderen bij het woord "schat".

Vol met moed nam ik mijn eerste hap, maar het was echt niet te eten. De buitenkant was dus verbrand en het binnenste was nog niet goed doorbakken. Glimlachend probeerde ik het zo snel mogelijk op te eten, maar hij had zijn conclusie al getrokken.

'Ze zijn niet te eten hè? Dit had ik aan moeten zien komen. Altijd maakten anderen het ontbijt voor mij en ik vond het prima. Nu kan ik niet eens mijn eigen mate verwennen,' zei hij beschaamd en legde zijn hoofd in zijn handen.

Dus toen kregen we een hele discussie over pannenkoeken en andere soorten ontbijt. Het was de raarste discussie die ik ooit had gehad en dat wil wat zeggen nu ik Ryan, Max en Luke ken.

'Wil je nog over gisteren praten?' Vroeg hij daarna.

Zachtjes schudde ik mijn hoofd, ik was het net een beetje vergeten.

'Als je je bedenkt, dan kan je altijd bij mij terecht.'

Ik bedankte hem door hem in een knuffel te trekken.

'Bommetje!' Schreeuwde iemand uit het niets, waardoor ik van schrik dichter tegen Jace aan kroop. De deur vloog open en Ryan plofte op het bed, gevolgd door Luke en Max.

Luke zat nog geen minuut of hij zag het dienblad al.

'Oeh, eten.'

Even zat hij rustig op zijn pannenkoek te kauwen, maar dat veranderde al snel.

'Gadverdamme, wie is er in vredesnaam zo slecht in koken dat hij een pannenkoek kan verkloten?' Gilde hij bijna.

Ik zag dat Jace zijn hoofd achter mijn rug wilde verstoppen, waardoor ik er vanuit ging dat hij helemaal rood was. Ik kon niets anders doen dan hem proberen te helpen.