Kidnapped By My Mate?

Hoofdstuk 33

De hele reis zijn er maar een paar zinnetjes gezegd en die gingen over waar ik woonde. Het bleek dat Albert en Veronica ook in hetzelfde dorp wonen. Het was voor mij makkelijker om hun te zien als Albert en Veronica dan als Jace zijn ouders. Alleen al van denken aan zijn naam kromp ik in elkaar.

Veel had ik niet te doen in de auto en mijn mobiel was nog steeds weg. De enige optie was dus om naar buiten te kijken, terwijl er zachte muziek op de achtergrond stond. Ik was blij dat er muziek opstond, want anders zou het heel stil zijn in de auto. Als het heel stil is voel ik me altijd verplicht om iets te zeggen, het maakte dan niet veel uit wat.

Het was mijn doel geweest om weer thuis te komen, maar nu ik echt op weg was wist ik het niet zo zeker meer. Als die stomme Alpha me verder gewoon met rust had gelaten, dan had ik het daar prima gehad met Ryan, Max en Luke. Ik wilde helemaal niet met mijn ouders praten en al helemaal niet met Evan.

Ik had daar zo weinig zin in dat ik bijna op het punt heb gestaan om aan Albert en Veronica te vragen of ik daar mocht blijven. Totdat ik me bedacht dat dat absoluut geen goed idee is om vele verschillende redenen. Daarna had ik de behoefte om te lachen en te huilen tegelijk. Ik wilde liever wonen bij twee mensen die ik uiterlijk twee uur kende dan bij mijn bloedeigen familie.

Albert tikte me rustig op de schouder en ik keek verward op. Ik was zo in gedachten geweest dat ik het niet eens doorhad dat de auto was gestopt.

'Wil je dat we meelopen?' Vroeg hij met een meelevende blik.

'Dat zal niet nodig zijn, maar erg bedankt voor het thuisbrengen.'

'Zorg goed voor jezelf, meissie. Als je ooit nog problemen hebt, wees dan niet bang om langs te komen,' ging hij verder en hij vertelde zijn adres.

Het enige wat Veronica deed was me aankijken via de autospiegel en er stond geen uitdrukking op haar gezicht.

'Dankjewel, Albert, dat is echt lief van je,' zei ik terwijl ik probeerde te glimlachen. Daarna deed ik de autodeur open en stapte met een zucht uit.

Eenmaal bij de voordeur draaide ik me om en zwaaide ik de wegrijdende auto uit. Ik had niet verwacht dat mijn familie naar me toe zou rennen om te vertellen dat ze blij waren dat ik weer terug was. Toch kreeg ik steken in mijn hart toen ik erachter kwam dat er niemand thuis was en dat de deur op slot zat. Ik kon niet eens in mijn eigen huis komen.

Nadat ik alle deuren had gecheckt besloot ik om voor de voordeur te gaan zitten. Als er dan iemand thuiskwam, zie degene mij wel zien zitten. Aan de ene kant was ik boos en verdrietig, maar aan de andere kant begreep ik het ook wel. Het is niet dat ik mijn familie zonder mij geen leven gun.

Toen ik er drie uur had gezeten kreeg ik er genoeg van. Ik wist dat het drie uur was omdat ik de klok in de woonkamer aandachtig aan het bestuderen was. Helaas was het nu te donker om de wijzers nog goed te kunnen zien. Daarom stond ik weer op en besloot ik om door het dorp heen te lopen, misschien was er nog iets bijzonders gebeurd.

Ik liep langs een kleine kledingwinkel waar ik vroeger altijd kwam omdat ik de lange jurken er zo mooi vond. Ook liep ik langs de enige supermarkt die we hadden, een paar andere kleine winkeltjes en daarna kwam ik aan bij de bakker.

De deur zat niet op slot, dus ik liet mezelf binnen. Het bekende geluid van het belletje boven de deur vulde mijn oren en ik zag dat Chris en Chantal al bezig met de voorbereidingen voor de volgende dag. Alles was precies zoals het hoorde.

Chris was de eerste die op keek en zijn mond viel al snel open van verbazing. Chantal keek me daarna aan, rende met haar handen nog vol meel op me af en trok me in een knuffel.