Kidnapped By My Mate?

Hoofdstuk 19

Nadat mijn maag compleet leeg was, leidde Ryan me zonder iets te zeggen weer naar de woonkamer. Dezelfde woonkamer waar ik net achter de waarheid ben gekomen. Ik ging op één van de stoelen zitten en Ryan legde een kleedje over me heen.

'Wil je dat ik blijf?' Vroeg hij met een schorre stem.

Ik schudde mijn hoofd. Ik had tijd nodig om na te denken.

Hij gaf me als afscheid een kus op mijn voorhoofd, maar liep nog niet weg. Ik had mijn hoofd niet weggetrokken en dat was iets waar ik dan wel weer trots op was. Hij keek me even aan en in zijn ogen zag ik niets anders dan verdriet. Zijn verdriet was mijn schuld. Hij schudde even zijn hoofd, maar ging daarna toch weg uit de kamer en liet me alleen met mijn gedachtes.

Hoe ging ik dit doen? Ik weet ook wel dat ze me nu al helemaal niet meer naar huis laten gaan, niet nu ik hun geheim weet. Ryan had gelijk, hij is nog steeds zichzelf. Als ze me wilden aanvallen en vermoorden dan hadden ze het allang gedaan.

Maar iedereen zou toch schrikken? Iedereen zou toch verbaast zijn om het feit dat er iets bestaat waar je vroeger alleen maar van kon dromen?

Na een uur voor me uit staren was ik er klaar mee. Ik moest ophouden met zo zielig te doen. Ik gooide het kleedje van me af en stond op. Nu moest ik Ryan nog vinden.

Ik zocht alle kamers in het grote huis door, maar kon hem niet vinden. Mijn laatste optie was dat hij buiten ergens was, anders wist ik het echt niet meer.

Dus zo ging ik rennend naar buiten. Ik keek naar links en naar rechts, maar zag geen persoon die ik herkende. Wel een wolf die verdacht veel op Max leek. Snel liep ik op de wolf af.

'Max?' Vroeg ik twijfelend. Als het hem niet was zou ik flink voor schud staan.

Gelukkig knikte hij zijn grote kop.

'Zou je even terug kunnen transformeren, ik moet je iets vragen?'

Mijn stem trilde niet toen ik het vroeg, waardoor ik moest glimlachen. Ik klonk alsof ik al jaren wist dat hij een weerwolf was.

Tot mijn verbazing liep hij weg. Ik wilde net vragen waarom hij weg liep, maar toen kwam hij al weer terug in "mensenvorm". Hij had alleen een korte broek aan en zijn haar was verwildert.

'Dus wat wilde je vragen?' Zei hij glimlachend.

'Weet je waar Ryan is?' Vroeg ik voorzichtig.

'Hij is waarschijnlijk in het bos. Moet ik hem even mindlinken?'

'Wat is mindlinken?'

Ik snapte er niks van.

'Heeft Ryan dat je niet uitgelegd?' Vroeg hij verbaast.

Ik schudde mijn hoofd.

'Mindlinken is een soort van praten via gedachtes. Ik kan nu tegen Ryan, Jace en Luke praten als ik dat zou willen en ik hoef niet eens dichtbij hun in de buurt te zijn.'

'Ja, doe dat maar dan,' zeg ik zuchtend. Ik ben er toch niet zo aan gewend als ik dacht.

Hij knikte. Kort daarna staarde hij voor zich uit en werden zijn ogen een beetje wazig. Dat moet ik onthouden, zo ziet het er dus uit als hij aan het mindlinken is.

'Hij komt er zo aan,' haalde Max me uit mijn gedachtes.

'Bedankt,' glimlachte ik.

'Geen probleem.'

Ik wilde alvast naar het bos lopen omdat ik dacht dat het gesprek afgelopen was, maar hij pakte mijn arm vast.

'Hoe ga je er eigenlijk mee om?'