Kidnapped By My Mate?

Hoofdstuk 23

'Open je ogen maar, liefste.'

Langzaam deed ik wat me verteld werd. Ik stond op een prachtige plek, het leek wel betoverd. Het gras was in de mooiste tinten groen, alle bloemetjes waren in bloei en in de lucht was geen wolkje te bekennen.

Het maakte eigenlijk niet uit op welke manier ik deze plek beschreef, want hoe ik het ook zou doen, woorden waren hier niet goed genoeg voor.

'En, wat vind je van de verrassing?' Jace dook naast me op en keek me verwachtingsvol aan. Het zou echt gemeen zijn om nu wat sarcastisch te zeggen, daarom deed ik dat ook maar niet.

'Het is geweldig, ik voel me vereerd dat jij deze plek met mij wilde delen.'

'Ik wil alles wel met je delen, mijn lieve schat,' zei hij en gaf me een kus op de mond.

Ik kon niets anders doen dan glimlachen.

'Zullen we dan maar gaan zitten?' Vroeg Jace en toen pas merkte ik dat ik op een picknick kleedje stond. Met een beschaamd hoofd ging ik zitten en leunde tegen hem aan, ik was immens gelukkig.

Een tijd lang zeiden we niets, maar dat maakte niets uit. We genoten in stilte van deze plek en elkaar. Mijn leven zou zo anders geweest zijn als Jace me niet ontvoerd zou hebben. In het begin wilde ik terug, maar nu wist ik dat dit mijn thuis was.

'Gaat alles wel goed, lieverd?' Haalde Jace me uit mijn gedachten.

'Ja hoor, hoezo?'

'Je keek zo verdrietig voor je uit,' zei hij bezorgd.

'Hoe kan ik nou verdrietig zijn als ik bij jou in de buurt ben?'

'Je weet dat ik er niet tegen kan als je zo praat,' zei hij zacht en keek weg.

Het was nog steeds te leuk om hem zo verlegen te maken. Hij dacht altijd dat hij een "stoere jongen" was en eerst dacht ik dat ook, totdat ik hem zo zag.

Ik pakte zijn kin vast en trok zijn hoofd naar de mijne.

'Daarom vind ik het ook zo leuk,' fluisterde ik tegen zijn lippen aan.

Hij tuitte de zijne zodat onze lippen elkaar aanraakten, maar ik had me alweer met een grijns terug getrokken.

'Weet je zeker dat je mij boos wilt maken?' vroeg hij dreigend.

'Hoezo? Ik heb niets verkeerd gedaan,' antwoordde ik onschuldig.

Voordat ik het wist werd ik op mijn rug geduwd en zat hij op mijn buik. Ik moest nog steeds aan zijn snelheid wennen.

'Als straf moet je me een kus geven,' zei hij terwijl hij alweer zijn lippen tuitte.

Lachend sloeg ik hem op de borst.

'Ik kan geen straf krijgen als ik niets heb gedaan. Ga nou maar van mij af, grote boze Alpha.'

'Ik zit eigenlijk wel lekker, kleine irritante Luna,' aapte hij me na.

'Volwassen, hoor. Het blijft wel raar om Luna genoemd te worden,' gaf ik eerlijk toe.

'Ik heb er mijn hele leven al op gewacht, dus dat vind ik niet.'

'Heb je serieus je hele leven op je mate gewacht?' Vroeg ik verbaast.

'Nee, ik heb mijn hele leven op jou gewacht.'

'Slijmbal, je mag niet liegen. Je wist niet eens dat ik bestond.'

'Echt wel, ik voelde het hier,' zei hij terwijl hij mijn hand op zijn hart legde.

'Waar voelde je het? In die grote leegte in je borstkas?' Plaagde ik hem.

Hij gromde.

'Beweer je nou dat ik geen hart heb?'