Kidnapped By My Mate?

Hoofdstuk 31

Hoewel ik altijd super gezellig vind om met Ryan, Luke en Max om te gaan, is het erg vermoeiend. Daarom was ik op zich wel blij dat het bijna tijd was om avond te gaan eten, want dan kon ik gaan koken.

De jongens waren nog niet klaar in het bos en gingen een stukje rennen in hun wolf-vorm, wat nog een voordeel was. Toen ik ze vroeg hoe ze wisten wanneer ze moesten eten, antwoordden ze simpelweg dat ze er wel op tijd zouden zijn. We hadden de hele middag doorgebracht in het bos, maar toch snap ik dat ze nog even extra tijd willen zonder mij. Ik weet dat ze praktisch in het bos zijn opgegroeid en ik weet ook dat ik hun snelheid erg afrem. Nu konden ze zo snel rennen als ze willen.

Eenmaal in de keuken had ik besloten om een gerecht met kip te maken. Dat komt omdat ze hier op een of andere manier heel veel kip hebben en omdat ik weet dat de jongens veel van vlees houden. Net zoals Evan.

Ik probeer het tegen te houden, maar als ik aan Luke, Max en vooral Ryan denk, dan moet ik denken aan mijn eigen broer. Daardoor ga ik me weer afvragen waarom hij hier niet is en of hij überhaupt wel naar me opzoek is. Oftewel, ik denk zo min mogelijk over hun na. Maar ik denk wel veel over dat "Marken" na. Ik had geen idee wat het betekende.

Misschien kon ik na het eten even naar de bibliotheek gaan. Ik wilde er al een tijdje naartoe, dus dit zou een win-win situatie zijn. Ik kon het wel onder het eten vragen, maar aangezien Ryan, Luke en Max mee-eten besloot ik dat toch maar niet te doen. Ik weet dan wel niet wat het is, toch heb ik het gevoel dat het niet een normaal gespreksonderwerp is voor onder het eten.

Toen ik de tafel had gedekt, besloot ik dat ik nu ook wel even een kijkje in de bibliotheek kon nemen. Jace was er op een of andere manier nog niet en ook de andere jongens lieten niets van zich weten. Even vroeg ik me af of ik me zorgen moest maken, maar vond daarna dat ik me niet zo aan moest stellen.

Ik had net mijn handen gewassen en mijn kookschort afgedaan, toen er twee mensen de keuken in kwamen lopen. Het waren een man en een vrouw en ze hadden ongeveer dezelfde leeftijd als mijn ouders.

'Kan ik u ergens mee helpen?' Vroeg ik beleefd. Ik was een tijdje weg van huis, maar ik had mijn manieren niet verloren. Het was alleen onwaarschijnlijk dat ik hun kon helpen, omdat ik hier degene was die het minste tijd in deze roedel had doorgebracht en de weg door het huis nog niet eens precies wist.

'We zijn op zoek naar Jace,' antwoordde de vrouw net zo beleefd terug. Ik vond het erg raar dat ze Jace bij de voornaam aanspraken. Ik begon er net juist aan te wennen dat ze Jace "Alpha" noemden.

'Ik kan hem wel proberen te zoeken, als u dat wilt.' Ik vond het zelf wel een goed plan van mij, dan hielp ik hun en dan kwam ik er zelf ook meteen achter waar hij was.

'Dat zou fijn zijn.'

'Neemt u maar plaats, hoor. Kan ik nog wat drinken voor u halen?' Ik merkte dat ik door dit beleefde gedoe me weer ging gedragen zoals ik altijd in de bakkerij deed.

'Nee, liefje, dat is niet nodig,' antwoordde alweer de vrouw en deze keer met een glimlach.

Ik zei nog even beleefd gedag en rende daarna zowat de trap op om Jace te zoeken. Hij mocht mij aardig wat uit gaan leggen, want ik begreep niet dat er zo uit het niets bezoek was. Waarom was hij niet degene die het bezoek op ging vangen?

Ik ging eerst naar zijn kantoor, maar daar was het leeg. Verder keek ik nog in een paar kamertjes of hij daar was. Ook daar was hij niet. Daarna ging ik naar mijn slaapkamer om een reden die ik zelf niet eens wist. Misschien kwam het omdat hij daar meer tijd doorbracht dan in zijn eigen slaapkamer.

Wacht eens, zijn eigen slaapkamer. Als hij daar niet was, dan zou ik het ook niet meer weten en zou ik de mensen beneden moeten zeggen dat ik hem helaas niet kon vinden. Wat zou ik dan moeten doen? Dan zat ik met hun opgescheept.