Kidnapped By My Mate?

Hoofdstuk 18

'Sophie, ik moet nodig met je praten.'

Met een serieus hoofd kwam Ryan de keuken binnenlopen. Hij had weer zijn eigen kleren aan en om eerlijk te zijn zag dit er tien keer beter uit dan een jurkje. Hij heeft er gewoon niet het lichaam voor.

Ik was bang dat hij over de fotoshoot van gisteren zou beginnen en ik wist zeker dat ik de foto's moest kopiëren naar een USB-stickje omdat hij ze anders zou verwijderen.

Hij trok me aan de arm mee naar de woonkamer, zette de televisie aan en duwde me op de bank.

'We gaan nú Pretty Little Liars kijken,' besloot hij.

'Nee.'

'Waarom niet? Ik moet weten wie A is,' schreeuwde hij zowat.

We waren gisteren tot halverwege seizoen één gekomen, wat betekent dat we tot midden in de nacht door hebben gekeken. Ryan vond het namelijk een geweldige serie en dat was iets wat ik zeker niet aan had zien komen.

'Dan kun je nog lang wachten.'

Ik had de zeven seizoenen die er tot nu toe waren al eerder gezien en wist dat het nog even zou duren voordat A onthult zou worden.

'Als we nu gaan kijken, hoef ik ook minder lang te wachten,' zei hij wijs.

'Nee.'

'Toe nou, ik smeek het je...'

'Nee.'

Ik wilde het heus wel gaan kijken, maar het was leuk om Ryan zo te stangen.

'Als je nog één keer weigert moet ik mijn laatste hulpmiddel wel gebruiken,' dreigde hij.

'Wat is dat dan?' Ik was nieuwsgierig, straks zou hij me omkopen met eten. Dat zou natuurlijk geen probleem zijn.

'Dit,' zei hij en begon me te kietelen.

Ik kon er niets aan doen en begon te lachen en schreeuwen tegelijk. Ondertussen probeerde ik ook nog onder hem uit te komen wat niet lukte.

'Zeg ja!'

'HAHAHA, nee.'

Ik begon nog meer moeite te doen om onder hem uit te komen en ik dacht dat het me lukte toen ik een seconde lucht voelde, maar daarna viel ik met een klap op de grond. Ik kon een "au" niet meer tegenhouden, terwijl het me niet eens zeer deed.

Ik was op mijn rug gevallen en Ryan ging op mijn buik zitten. Hij deed het wel op de manier dat er niet zo veel gewicht op mij kwam en bracht zijn gezicht heel dicht bij de mijne.

'Zeg ja, of je wordt weer gekieteld,' fluisterde hij.

Nog voordat ik kon antwoorden kwam Jace woedend de kamer instormen. Ryan en ik stonden snel op. Sinds wanneer was hij weer terug?

'Probeerde jij nou míjn mate te zoenen?' Schreeuwde Jace terwijl hij hevig begon te trillen.

Ryan duwde me snel achter zijn rug, maar ik probeerde tegen te werken. Ik wilde zien wat er aan de hand was. Wat is een mate en waarom was Jace zo boos?

'Nee natuurlijk niet, gast.' Antwoordde Ryan zo kalm mogelijk.

Dit maakte Jace blijkbaar alleen nog maar bozer, want hij begon nog meer te trillen. Ik begon het nu eng te vinden en stopte met tegenwerken. Daarna sloeg ik mijn armen om Ryan heen om extra steun te hebben en om te zorgen dat hij niet opeens weg liep. Ik knuffelde dus zijn achterkant, wat er waarschijnlijk heel dom uitzag, maar dat maakte mij niets uit.

Toen Ryan zijn hand geruststellend over mijn arm wreef, trok Jace het echt niet meer. Hij was namelijk opeens weg en op zijn plaats stond nu een groot zwart beest. Ik kon niet meer bewegen, dat was één van die wolven die mij gered had. Hoe kwam die hier opeens?