Kidnapped By My Mate?

Hoofdstuk 11

De volgende ochtend werd ik weer vroeg wakker. De gordijnen waren nog open van gisteren, want die vergeet ik altijd dicht te doen, maar er was nog geen zonnetje die mijn gezicht verwarmde. Het was nog donker en de maan scheen nog rustig haar licht, fel was het niet. Een paar minuten keek ik er gehypnotiseerd naar. Het was eigenlijk wel fijn om 's ochtends wakker te worden zonder dat ik verblind werd door de zon. Ik kon het eigenlijk nooit waarderen en vond het niet leuk om zo vroeg op te staan. Dat is dan nogal zwak uitgedrukt.

Nog een beetje verdwaast keek ik om me heen, ik was niet in mijn eigen kamer. En toen kwam het allemaal weer terug, het leek net alsof alle herinneringen die ik eerst vergeten was weer terugschoten in mijn hoofd.

Evan heeft me nooit begrepen. Meerdere keren vroeg hij mij waarom ik bijna elke ochtend van elke week zo vroeg op stond. Ik snapte wel waarom hij dat vroeg. Onze ouders werken zo hard en zo veel dat we heel rijk zijn. Evan en ik hoeven allebei in ons hele leven nooit te gaan werken en dan nog kunnen we nog ruim leven. Ik kon zijn vraag alleen nooit echt goed beantwoorden.

Door de tijd die ik hier heb gehad, de ruimte zonder iemand die ik ken om me heen, stroomden mijn gedachten helder door mijn hoofd. Ik had mijn antwoord gevonden. Ik stond elke ochtend zo vroeg op omdat ik mijn eigen geld wilde verdienen, onafhankelijk zijn. Het was niets voor mij om andermans geld uit te geven zonder ervoor te werken, ik vond dat ik het dan niet verdiende. Zelfs niet als het mijn eigen ouders zijn die het geven.

Vroeger was het anders. Ik kocht alle kleren die ik hebben wou zonder er over na te denken. Ik was ook nog een kind, maar toch was het de normaalste zaak in de wereld voor mij. Op school kwam ik elke dag met nieuwe kleren en vertelde elke keer weer dat ik nieuwe kleren had. Ik was toen al bevriend met Evi en die keek me dan altijd zo verdrietig aan, die blikken zou ik nooit vergeten.

Zij vertelde mij hoe vaak zij nieuwe kleren kreeg en ze liet mij haar kledingkast zien. Ik was daar erg van geschrokken en besloot om drastisch te veranderen. Ik kocht sindsdien samen met Evi kleren, Thomas kende ik toen nog niet. Ik wou samen met Evi kleren kopen omdat zij mij leerde hoe het was om een bepaald bedrag te hebben waar je je kleren van kon kopen en niet oneindig veel geld te hebben.

Mijn ogen gleden van de kamer naar mijn middel en daar lag weer dezelfde sterke arm. Stiekem had ik gehoopt dat hij weg zou blijven en mij met rust zou laten, maar ergens in mijn achterhoofd wist ik wel dat die kans niet zo groot zou zijn. Ik had de neiging om hem wakker te schudden en naar hem te schreeuwen dat hij ergens anders moest gaan slapen, maar aangezien ik misschien nu wel kon ontsnappen liet ik hem (met grote moeite) slapen.

Ik herinnerde me ook dat ik mijn mobiel gisteren niet gevonden had en dat ik dus een zaklamp moest vinden om mijn pad buiten te vinden en niet verdwaald te raken. Ik had mezelf gisteren ook meerdere peptalks gegeven over het bos, dus het zou moeten kunnen. Ik ga er gewoon doorheen! Die gedachte gaf me veel moed en dat was hetgeen wat ik op dit moment hard nodig had.

Ik liep aangekleed en al voor de zoveelste keer naar de kamer waar Jace nog lag te snurken. Ik had het weer voor elkaar gekregen om uit zijn armen te ontsnappen door dezelfde truc van gisteren. Jace snurkt niet hard, maar heel licht. Normaal gesproken zou ik dat heel irritant vinden, maar nu weet ik daardoor dat hij nog slaapt en dat als zijn gesnurk ophoudt ik op moet passen. Blijkbaar had ik mijn spullen door de hele twee kamers verspreid. In elk hoekje van de badkamer lag wel een kledingstuk van mij, oeps. Het is niet dat ik een altijd sloddervos ben, maar alleen als ik iets zoek, zoals gisteren.

Ik vond het heel dom van mezelf dat ik een Survivaltas had en er geen zaklamp in had gestopt, dat is volgens mij het eerste waar mensen aan denken als ze moeten survivallen, een zaklamp meenemen. Maar het is gebeurd en ik kan er niets meer aan veranderen was wat ik mezelf voorhield om niet te veel erover te gaan piekeren.