Kidnapped By My Mate?

Hoofdstuk 9

Jace staat hierboven

POV Sophie

Wat moest ik nu in vredesnaam doen? Ik wou hier weg, ook al zou ik Ryan wel missen. Grappig hoe je gehecht aan iemand kan raken in de meest onverwachte situaties. Ik kon niet terug naar de bakkerij, dan zou dat raar zijn en misschien denken ze dan dat er iets mis is, en gaan ze Jace op de hoogte brengen. Ik kan niet naar het huis, want het zou kunnen dat Jace daar nog is. Ik kan ook niet door het bos, want de bewakers er voor brengen me terug naar Jace. Alles eindigt op dat ik weer terugkom bij Jace. Dit is niet mijn beste plan.

Ik had niet zo lang moeten blijven bij de bakkerij, maar als ik aan het bakken ben vergeet ik altijd de tijd. Ik moet een plekje zoeken en de bewakers vanaf daar in de gaten houden. Zo gezegd, zo gedaan. Ik besefte me alleen op een gegeven moment terug moest naar het huis, aangezien die bewakers geen centimeter van hun plaats afweken en onderzoekend om zich heen keken en Jace me misschien zou komen zoeken als hij doorheeft dat ik niet meer naast hem lig.

Meteen stroomt de woede weer door mijn aderen. Hoe durfde hij, je gaat niet zo maar bij een vreemde in bed liggen, al helemaal niet diegene die je ontvoerd hebt. Met een opgeheven hoofd liep ik terug, ik kon dit aan. Ik hoefde nog maar één dagje door te komen, vanavond zal ik ontsnappen. Tot die tijd laat ik mij niet kennen. Jace kan de pot op.

Alleen toen ik voor de deur stond, werd ik toch een beetje zenuwachtig. Stel je voor dat hij me op staat te wachten met zijn priemende blauwe ogen. Ik kan er absoluut niet tegen als mensen mij doordringend aankijken, ik denk dan altijd dat ze mijn diepste geheimen op die manier vinden.

Ik had eindelijk wat moet verzamelt, en liep met lood in mijn schoenen zo zacht mogelijk naar de keuken. Daar had ik twee logische redenen voor. Één; het zou heel normaal zijn als ik daar aangekleed zat, dat doen meer mensen. Ik ben alleen een beetje bang voor het idee dat hij daar al zit, maar de oplossing daarvoor bedenk ik me dan wel. Twee; ik had honger. Ik kon aardig goed plannetjes verzinnen, maar niet als ik honger had. Dan kon ik alleen maar aan eten denken.

Ik wist op een of andere manier het best waar de keuken was van alle kamers in dit huis en binnen een minuutje stond ik aan de bar waar Ryan en ik gisteren nog zaten. Het lijkt wel alsof dat eeuwen geleden is gebeurd. Ik wist niet waar het eten lag, dus ik eerst door alle kastjes, toen de laatjes en als laatste de koelkast. Trots zette ik de spullen op de tafel, ik had een pot Nutella, brood, een mes, een pot pindakaas, een bord en een glas gevonden.

Ik wist niet zo goed of ik voor de Nutella of pindakaas moest kiezen, dus maakte ik maar twee broodjes zodat ik het allebei at. Terwijl ik net aan het beslissen was of ik eerst een hap moest nemen van mijn Nutella-broodje of van mijn pindakaasbroodje kwam Jace binnen en trok me weer aan mijn arm mee. De tintelingen schoten door mijn arm.

'Ik probeer te eten, mag dat even gerespecteerd worden?' Begon ik.

En wat er te verwachten viel gebeurde, hij negeerde me.

Zeg negeerbeer, als ik probeer te eten, laat je me eten,' schreeuwde ik nu. En terwijl ik dat zei, stopte Jace met lopen en omdat ik niet oplette, knalde ik tegen hem aan. Ik kon maar net mijn evenwicht behouden, maar dat maakte niets uit, want Ryan kwam er gillend aanrennen.

'Oh Sophie, ik heb je zo gemist!' Zei hij terwijl hij me in een knuffel tackelde. Lachend sloeg ik mijn armen ook om hem heen.
'Ook leuk om jou weer te zien, Ryry.'

'HA, Ryry, die ga ik onthouden, ' hoorde ik opeens een onbekende stem zeggen. Ik trok me los uit Ryan zijn armen en keek om hem heen. Er zaten twee jongens op de bank die veel op elkaar leken, ze hadden allebei bruin haar en dezelfde bruine ogen. Ze hadden waarschijnlijk alles mee kunnen maken, van mijn geschreeuw af aan, tot aan Ryan toe. Oh, Wat was dat beschamend.