Het leven van Nizar en Danyal

3.1

DANYAL

Kennelijk gaan we in ene uit eten. Ik moest lachen om Nizar die dit gewoon zomaar regelt. Ik keek Soumaya aan die echt veel stress had om wat ze aan moest doen. Ik hield het simpel. Een zwarte broek en een witte blouse, want Nizar wetend gaan we niet naar een gewone restaurant. Onze vader heeft ons geleerd een meisje nooit naar een simpele iets te brengen.

"SOUMAYA YALLAH!", schreeuwde ik vanaf beneden. Soumaya holde de trap af. Mama was al opgehaald door Nizar. Dus alleen wij 2 zouden gaan. Ze zag er geweldig uit. Een zwarte rok die strak over haar lichaam viel. Zo een midi rok toch?😂 met een witte strakke body en een zwarte blazer. "Sinds we matchen", zei ik voor de grap. Ze lachte en keek in de spiegel. Ze keek niet zeker naar haarzelf. Ik ging achter haar staan. "Je ziet er beeldig uit!", zei ik en gaf een kus op haar gestylde haren. "Dank je wel", zei ze en we stapten de auto in. Ze zette muziek op en begon gelijk met dansen. "Vertel me wie je bent en vertel me wat je doet!!!", zong ze kei hard mee. Ik moest lachen en zette het op snapchat met mij erbij.

Aangekomen liepen we naar binnen. Soumaya voelde zich alles behalve gemakkelijk. Ze deed haar arm door de mijne en we liepen naar de service. "Familie Yasrin", zei ik. De dame liep met ons mee. Iedereen zat er. En ook een vrouw die ik niet ken.

Soumaya en ik namen plaats. "Salaam wa alaikoem", groetten we hun. Ze groeten terug ik gaf ieder een hand en mn moeder een kus op de voorhoofd. De vrouw stelde zich voor als de moeder van Intisar. Nu snap ik wat Nizar bedoelde. We raakten in een gesprek verwikkeld. Na een tijd werd ik gebeld door mijn vader en liep ik snel naar buiten.

"Salaam wa alaikoem", hij groette mij terug. "Waar jij?", vroeg ik. "Ik kom net thuis, maar ik ga zo weer de deur uit naar Anouar", zei hij. "Waar is je moeder?", vroeg hij. "Binnen", zei ik. We gingen nog verder in gesprek. Na een tijd hing ik op. Ik zou morgen helpen op kantoor.

Ik liep terug naar binnen. Ik keek nog even snel op mijn telefoon. Ik keek niet uit mijn doppen en knalde tegen een dame aan. Haar dienblad viel over haar heen. Ze schrok en stond stil. "Sorry!!", zei ik snel. "Liggen je ogen op je achterhoofd", zei ze binnensmonds. Ik moest lachen. Ze keek geschrokken naar me. "Dat hoorde ik", zei ik lachend. Ik bukte en ruimde de grote stukken glas op.

Haar baas denk ik kwam op haar af. "NOUAR! Dit was je laatste waarschuwing! Je bent ontslagen", schreeuwde hij. Iedereen in dit restaurant keek ons aan. Ik stond op en wilde haar verdedigen. "Het was mijn schuld. Ze kon er niks aan doen", zei ik. Het meisje keek mij even aan. En toen weer naar haar baas. "Oh en je laat de klant het nog voor je goedpraten", zei hij nog een keer boos. Ik wilde wat zeggen. "Je maakt het alleen erger zo", zei ze zacht en deed haar schort af. Ze duwde deze in de handen van haar baas en liep naar achteren. Zonder nog een blik op mij te vestigen.

Ik ging weer terug zitten. Soumaya had tranen in haar ogen. "Wat is er met jou?", vroeg ik. Ze lachte in ene. "Heb je haar niet horen lachen net", zei Nizar. "Die man had wahed ader in de nek!", zei Soumaya lachend. Ik moest lachen. Vind het alleen zielig voor dat meisje.

Even later zag ik haar boos weg lopen. Ik excuseerde mij en liep snel achter haar aan. "Dame!!", schreeuwde ik. Ik zag dat ze stopte en ze draaide zich woest om. "DOOR JOU BEN IK MIJN BAAN KWIJT!", zei ze woedend. Ik schrok van haar uitbarsting. Ze had tranen in haar ogen. "Ik probeerde het goed te praten voor je net", zei ik. "Kennelijk niet gelukt.. Laat me nu gewoon met rust", zei ze. Ik hoorde een brok in haar keel.

Ze liep weg en ik liep achter haar aan. Het was donker en vond het zielig om haar te laten gaan terwijl ze in zo'n toestand zit. "Nouar?!", zei ik. Zo heette ze toch? Ze draaide zich om. "Ga terug naar het restaurant. Die mensen met wie je was vragen zich zeker af waar je blijft", zei ze gebroken. Ik deed een stap naar voren. "Ze begrijpen het vast wel". Ik keek recht in haar ogen. Grijze ogen. Wauw!

Ze keek naar beneden. "Dit was mijn laatste kans..", zei ze in ene. "Hoe bedoel je?", zei ik. Ze schudde gebroken haar hoofd. "Hoe moet ik nu nog voor mijn zusje gaan zorgen.. Ik heb niks meer. Geen familie, geen ouders, geen werk.." Ze barste in het huilen uit. Ik twijfelde geen moment en nam haar in mijn armen. Ik voelde haar kleine handen om mijn middel.

We stonden volgens mij 5 minuten lang zo stil. Na een tijd werd ze rustig. "Sorry", zei ze in ene. "Waarvoor? Door mij ben je je baan kwijt". "Dat ik tegen je uitbarstte", zei ze. Ik lachte. "Is toch te begrijpen", zei ik. Ze keek naar beneden. "Ik uuh... Denk dat ik naar huis ga", zei ze. "Moet ik je brengen?" "Nee ben met de auto", zei ze en liep naar een zwarte fiat 500 Echt een vrouwen auto is dat.

Ze stapte in en deed haar raampje omlaag. "Kan ik het nog goedmaken", zei ik. "Weet niet hoe je dat zou kunnen doen. Je excuses heb je toch al aangeboden." Ik wist niet wat ik moest zeggen. "Ik ga er maar vandoor", zei ze en startte haar auto. Ik keek haar nog na en liep toen weer naar binnen...

Het etentje verliep prima. We hebben veel gelachen. Niet normaal. Soumaya kan je ook nooit serieus nemen. Ik zat wel heel de dag met mijn gedachten bij Nouar. Mooie naam ook..

Vandaag een deel van Danyal..
Vonden jullie het leuk? Stemmen dan❤️❤️❤️
En zou het erg op prijs stellen als jullie het verhaal zouden delen met anderen😳😳

Big kisses. Chaim