Het leven van Nizar en Danyal

4.1

Danyal..

Mijn lip bloedde hevig. Ik was overgebleven met Nouar aangezien Nizar Soumaya naar huis bracht. Nouar en ik liepen vervolgens naar buiten. Ik verging van de pijn maar liet het niet merken. Althans.. Zover het kon. "Steun op mij", zei ze. Ik schudde mijn hoofd. "Het gaat wel", zei ik. Ze keek mij droog aan. "Ik zie toch dat je pijn hebt", zegt ze geïrriteerd. "Jullie jongens willen altijd stoer doen.. Ook jullie lijden pijn of je het nou wil of niet", zegt ze en doet haar handen in haar zij. Ik moest lachen en deed mijn arm toch maar om haar heen. "Nou goed?", zeg ik plagend. Ze knikten vrolijk.

"Wat was je eigenlijk gaan doen? En wie waren die jongens?", vroeg ik. Ze keek beschaamd naar beneden.. "Dat waren de vrienden van mijn neven..", "Oke en waarom vielen ze je lastig?"..

Ondertussen liepen we naar een parkje. De deed haar verhaal en ik kon geen woord meer uitbrengen. "Mijn moeder mocht mij op de een of andere manier niet.. Met de dag betwijfel ik of zij wel echt mijn moeder is. Mijn vader is overleden, door een ziekte. Ik was zijn prinses en hij mijn koning. Ik mis hem met de dag meer. Hij was alles voor me. Letterlijk alles. Toen hij overleed werd het alleen maar hel. Ik moest alles in huis doen en was een dienstmeisje in plaats van een dochter. Ik ben mishandeld alsof ik een zondebok was.
Uiteindelijk werd het zo erg dat ik familie issues kreeg. Hetzelfde geldt voor mijn zusje. Tissam heet ze. Ze had een bepaalde obsessie voor haar. Ze moest het perfecte dochtertje zijn die ik niet voor haar was", ze stopte even en liet een snik. Ik deed mijn hand op haar knie ter steun. En kneep erin. "Altijd als Tissam wat fouts deed kreeg ze de klappen van haar leven. Ik kon dit niet meer aanzien en heb haar meegenomen.. Sindsdien ben ik een schande voor de familie. Maar de hele grap is dat ze hertrouwd is en al kinderen heeft.. Ze is ons vergeten.. Maar sinds ze er achter is gekomen dat ik meer geld verdien dan toen is ze weer op jacht..", zegt ze gebroken.

Ik stond op en trok haar in een innige omhelzing. "Het komt allemaal goed.. Misschien niet nu of misschien niet gelijk. Maar het komt goed in sha allah. Ik ben er voor je en ik zie aan je dat je een sterke meid bent die niet op haar mondje is gevallen", fluister ik.

Ik wilde nog wat zeggen maar voelde een scheut van de pijn in mijn rug. Iets scherps wat niet te beschrijven was. Ik voelde de steken 3x door mij heen gaan... Ik hoorde Nouar nog schreeuwen en iemand aanvallen en verder werd het zwart...

-

Het felle licht scheen in mijn ogen en ik opende deze met moeite. Ik keek om mij heen en ik bevond mij in een witte kamer. Ik zag een zuster bij mijn bed staan. Ik staarde haar aan. "Waar ben ik?", vroeg ik. Ik schrok van mijn stem. Ze gaf me een bekertje met water en antwoordde dat ik in het ziekenhuis lag. Huh? Dacht ik bij mijzelf. "Je familie staat buiten", zegt ze. "Zal ik ze binnenlaten?" Ik knikte en ze ging de kamer uit. Geen seconde later stormde heel de familie binnen. Ik moest gelijk lachen, maar greep gelijk naar mijn buik.

"Meneertje kan er gewoon om lachen", zegt mijn moeder. "Tis niks mama". "Niks?? Niks!!!?? Wollaah als ik jou nu nie...", "Noraine! Kom we gaan even afkoelen", zegt mijn vader snel. Hij neemt haar mee en geeft mij snel een knipoog. "Broertje.. Serieus? Hoe kan dit?", vraagt Nizar. Ik wilde net antwoorden toen er op de deur werd geklopt. "Binnen", zei ik. De deur ging voorzichtig open en ik zag Nouar staan. Ze had een pleister op haar wenkbrauw. "Kom ik gelegen?", vraagt ze voorzichtig. Ik knikte. "Tuurlijk", zei ik.

Ze ging naast Nizar zitten. "Hoe voel je je?", vroeg ze voorzichtig. "Alhamdoulilah. Lachen gaat moeilijk", zeg ik. "Nou dan heb je denk ik voortdurend pijn aangezien die grijns op je gezicht nooit weg te slaan valt", zegt ze nonchalant. Ik moest weer lachen en ze lachte mee. "Ik ga even bij ma en pa kijken", zegt Nizar en staat op.

"Het is allemaal mijn schuld", zegt Nouar rustig. Ik keek haar verbaasd aan en klopte op mijn bed. Ze kwam op het bed zitten. "Hoezo dat dan?", vraag ik. "Nou gewoon. Tis mijn schuld", zegt ze. "Tuurlijk niet. Heb je diegene gezien die mij neerstak?", vroeg ik voorzichtig. Ze knikte. Ik wilde het niet vragen, maar alsof ze mijn gedachte kon lezen zei ze; "ik wil wel getuigen". Ik keek haar dankbaar aan en trok haar in een omhelzing.

"Ken je die man?", vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. Pff wie zou dit gedaan hebben. We gingen nog even een gesprekje aan totdat ze werd gebeld. "Hey tissam.. Jaa ik kom er zo aan.. Wil je wat hebben.. Zorgt Natalie goed voor je?... Oke is goed. Ik ben er over een half uurtje... Ik hou ook van jou", en ze hing glimlachend op.

"Je bent een trotse zus zie ik", zei ik. Ze keek me blij aan. Ik bestuurde haar uiterlijk weer. Ze bleef een knappe meid. Ondanks de pleister die ze op haar wenkbrauw had. "Hoe kom je daar aan?", wijzend naar haar pleister. "Nou die man die je aanval.. Hij wilde je nog een keer steken maar ik viel hem toen aan en toen krabde hij mij.

"Flikker", zei ik binnensmonds. Ze moest lachen. "We krijgen hem wel", zegt ze geruststellend. Ik hiel haar hand vast en wreef erover. "Hoe.. Uh.. Zit het trouwens met werk?", vroeg ik. Ze trok haar schouders op. "Nog niks gevonden.. Ik pas nu gewoon op kindjes", zegt ze teleurgesteld. Ik voelde mij zo schuldig. "Wat als ik werk voor je regel?", zei ik. "Denk je dat ik het niet alleen kan?", vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. "Ik wil je helpen", zei ik gemeend. "Ik vroeg niet om hulp", zegt ze een beetje geïrriteerd. Ik snapte niet waarom ze zo deed.

Ik wilde nog wat zeggen maar liet het zitten.
Nousaiba en Nouraya stormde de kamer binnen. "Broer!! War is er gebeurd jongen!!", schreeuwt Nousaiba. Ik moest lachen. "Weyo je moeder heeft gelijk van. Je spoort voor geen meter jij!", zegt Nouraya. Waarnaar ze mij een zak met eten gaf. "Maccie en van die ene turk waar je altijd naartoe gaat", zei ze. "Thanks zusje", zeg ik en geef ze allebei een kus.

"Ik ga er vandoor", zegt Nouar. "Nee blijf! We zijn net gekomen", zegt Noussaiba. Ik knikte. "Nee ik moet mn zusje ophalen", zegt ze. Ik begreep wat ze bedoelde. En liet haar maar gaan. "Dit zijn trouwens mijn nichtjes Nousaiba en Nouraya", zei ik er nog bij. "Aangenaam ik heet Nouar", zegt ze vrolijk.

"Hoe ben je gekomen?", vroeg Nousaiba. "Met de ambulance meegereden", zegt ze teleurgesteld. Wetend dat ze geen auto bij zich heeft. "Mijn ouders kunnen je brengen?", zei ik. Ze schudde haar hoofd. "Ik neem het openbaar vervoer wel", zegt ze. Ik keek haar lachend aan. "Als jij de kamer uitloopt en door de gang heen kan zonder dat iemand jou aanbiedt om je te brengen heet ik geen Danyal", zei ik. Ze trok haar wenkbrauw op. "Dat zullen we nog eens zien", zei ze en zwaaide ons uit.

"Leuk meisje", zegt Noussaiba. Ik knikte. "Heel erg leuk zelfs", zegt Nouraya erachter met haar wenkbrauwen op en neer. Niet veel later kwam mijn moeder binnen. "Ik breng Nouar naar huis", zegt ze. Met zn 3 moesten we lachen. Ik knikte.

Even later kwam de dokter weer binnen die mij vertelde dat ik moest rusten en dat iedereen morgen weer langs kon komen.. Hij had ons al een beetje gematst met het bezoek. Ik knikte en nam van iedereen afscheid.

Het duurde niet lang en ik was al in dromenland😻