Het leven van Nizar en Danyal

12.0

NIZAR
Ik zou het mezelf nooit vergeven als er iets met haar gebeurd.. Mijn moeder zei dat ze wakker was! Haastig rende ik naar mijn kamer. Ik woon nog steeds thuis, omdat ik het hier fijner vindt.

Voorzichtig opende ik de deur. Ilham keek gelijk op. De blik die ze mij gaf sprak boekdelen.. We keken elkaar lang aan. "Gaat het?", vroeg ik. Haar blik straalde een soort leegte uit. Ze keek dwars door mij heen.

Met haar benen opgetrokken leunde ze op haar knieën . Ze keek me alsnog niet aan. Ik ging recht voor haar zitten op mijn bed. Nog keek ze me niet aan. "Ilham ik praat tegen je". "JE HAD MIJ MOETEN LATEN GAAN!! ZIE JE DAN NIET DAT IK HET LEVEN ZAT BEN! IK HOOR HIER NIET. NIEMAND WILT MIJ. IK BEN MISLUKT AFGESTOTEN MISHANDELD. IK WIL NIET MEER!!", ratelde ze aan een stuk door.

Ik schrok van haar uitbarsting en snel omhelsde ik haar. "Safi Ilham safi", zei ik op een rustige toon. Ze huilde net een kleine baby. Zo erg was ze het zat denk ik.. "Ik wil niet meer Nizar", zegt ze nog een keer maar dan heel rustig. Zeg het gerust uitgeput.

Ik tilde haar op en zette haar op mijn schoot net een baby. Haar gifgroene ogen waren helemaal rood. Ik streelde haar arm, waardoor ze wat rustiger werd.

Ze deed haar handen om mijn middel en hield me stevig vast. Alsof het de laatste keer zou zijn. "Ik laat je niet meer gaan", zei ik. En gaf haar een kus op haar voorhoofd.

"Het spijt me voor alles", zegt ze dan. "Ik dacht dat Intisar het echt meende".

Ik keek haar vragend aan.. Intisar.. Wauw als ik aan haar denkt stijgt de haat en walging al in mij op.

Flashback
"Intisar!", riep ik haar na toen ik haar zag in de stad. Ze was met een jongen. Ze negeerde mij en liep verder. Ik besloot geen scene te zetten en liep gewoon achter haar aan. Ze liep kennelijk naar het station. Ik pakte mijn kans en hield haar tegen. Ze schrok duidelijk van mijn uiterlijk.

"Wat moet je?", zegt ze dan bot. "Wie was dat?", vroeg ik doelend op de jongen. "Gaat je geen moer aan". "Intisar", zeg ik waarschuwend. "Wat??", zegt ze nu boos.

Ik had hier geen zin in en net wanneer ik mij wilde omdraaien gaf ze me vol een kus op mijn mond. Ik duwde haar van mij af. En draaide mij om. Ze liep in eens naast me.

Ik zag Ilham naar ons kijken. Wauw wat heb ik haar gemist. Haar ogen glinsterde.. Huilde ze nou? Ze liep weer weg. Net wanneer ik achter haar aan wilde gaan hield Intisar mij tegen. "Waar ga je heen?", vroeg ze in ene poeslief.

Het kwartje was eindelijk gevallen.
Ilham de onschuldige en Intisar de schuldige..

"Nizar?.. Nizar?", hoorde ik Ilham lief zeggen. Ik keek haar aan. Schuldgevoelens kropen omhoog. "Wollaah Ilham het spijt mij voor alles", zei ik. Ze zat nog steeds op mijn schoot.

Ze wilde ervan af gaan, maar ik schudde mijn hoofd. "Vertel me hoe Intisar je behandelde", ze schrok van haar naam. "Nee gewoon", zegt ze.

Was ze nou bang?? "Je bent veilig hier", zei ik. Ze twijfelde, maar uiteindelijk nam ze het woord. Het kwam er op neer dat Intisar letterlijk leugens had verspreid. Roddels vertelde en ervoor zorgde dat we Ilham niet mochten, door zelf het slachtoffertje te spelen. Simpelweg omdat ik altijd interesse had in Ilham.

Ilham trok mij altijd al aan. Haar grote mond en gewaagde gedrag! Perfect in mijn ogen.

"Doordat ze ook wat gevoelige dingen zij over mijn familie dat jullie hen afkraakte werd ik boos en veranderde ik in een bitch", zegt ze beschaamd.

Ik tilde haar kin op. "Je hoeft je nergens voor te schamen. Ik moet mij juist schamen voor al die keren dat ik naar tegen je deed", zei ik nu beschaamd.

Ze pakte mijn gezicht vast. "Ik vergeef het je. Echt. Je kon er niks aan doen. Ik zou hetzelfde gehandeld hebben", zegt ze dan. Ik kon alleen naar haar mooie gezichtje kijken. De onschuld die er nu op straalt.

Het was al best laat.. Ik knuffelde haar nog even. "Ben je moe?", vroeg ik. Ze knikt van wel. "Safi ga maar slapen oke? Morgen maken we er een leuke dag van!", zeg ik lachend.

Ik stopte haar goed onder de dekens zodat ze het niet koud zo krijgen. "Wil je nog een deken?", vroeg ik. Ze schudde van niet. "Zeker? Ik kan nu gewoon eentje voor je.." Ze onderbrak me. "Nee Nizar wollaah tis goed zo", zegt ze lief.

Ik gaf haar een kus en wilde weglopen, maar bij het zien van haar gezicht wist ik dat ze nog wat wilde zeggen. "Is er wat?", zei ik bezorgd.

Ze schudde snel haar hoofd. Ik knikte en sloot de deur achter mij. Pff ik wilde haar gewoon vast houden en nooit meer los laten..

Ik liep naar beneden maar zag dat mijn ouders naar hun werk waren gegaan.. Mijn moeder tenminste. Mijn vader was denk ik bij mijn oom gebleven uit respect voor Ilham.

Ook Danyal was nergens te bekennen. Ik denk dat ie terug is gegaan naar huis of Nouar.

Ik liep nog snel naar de keuken, want ik had mega honger. Ik warmde de pasta op die nog in de pan stond. Ik deed mijn shirt uit en zette deze op het eiland neer. Ik stond nu alleen in mijn losse short.

"Nizar..", ik schrok waardoor ik een lepel liet vallen op de tegels. Ik keek achter mij. "Tjuus Ilham. Wil je dat nooit meer doen?", zei ik en pakte mijn lepel.

Ze onderdrukte een lach. "Ik ben gevoelig in de nacht", zei ik sarcastisch. Ze lachte nu hardop. "Sorry", zegt ze dan. Ze had jurkje aan die boven haar knie kwam. Een satijnen stof. Zonder mouwen.

Ze merkte dat ik aan het staren was en liep naar de woonkamer. "Heb je honger?", vroeg ik haar. "Nee niet echt", zei ze. Ik knikte en liep naar de keuken. "Koel af Nizar koel af!", zei ik in mijzelf.

Ik pakte twee koude redbulls. Het was hartje zomer en het weer was om van te genieten. Binnenshuis was het dan ook super warm.

Ik liep terug naar de woonkamer waar Ilham zich had gevestigd. "Je ouders zijn echt de beste", zegt ze ineens. Ik plofte naast haar neer. "Hoezo dat?", zei ik lachend. "Ze laten een wildvreemde zomaar hun huis in", zei ze. "Je bent geen vreemde. Mijn moeder weet over jou". Floepte eruit. Shit.. "Oh? Watdan?", vroeg ze nieuwsgierig.

"Mijn pasta shit man!", zei ik om eruit te komen. Ik nam snel mijn weg naar de keuken, maar Ilham volgde. Net een klein kind. Haar lengte was dan ook te schattig. Ze kwam niet eens tot mijn schouders.

Ik schepte wat pasta op. "Wil je niet?", vroeg ik. "Nopss", zegt ze lachend. Ik draaide mij om. "Waarom lach je?", zeg ik. "Zeg jij het me maar", zegt ze.

Ik draaide mij weer om maar net toen ik mijn glas wilde pakken viel ie bijna op de grond. Ilham had hem net te pakken. Haar arm kwam tegen de mijne aan en kippenvel verspreidden zich over mijn lichaam.

Mijn blik vestigde ik op haar gezicht. Ze was verder de pasta aan het opscheppen voor me.
"Is dit genoeg?", vroeg ze. Ze keek me aan en betrapte mij dat ik aan het staren was.

We keken elkaar even aan. Een lok van haar haren viel mij op. Ik pakte deze vast en friemelde hem over mijn vinger heen. Ze ademde wat sneller nu. "Maak ik je zenuwachtig Ilham?", dat ik het lef nog had om dit te vragen terwijl zij mij juist zenuwachtig maakte.

Ze staarde me alleen aan. Een stemmetje zei niet doen. Maar een ander zei juist wel doen! Mijn vingers vervolgde haar gezicht. Ik pakte haar gezicht liefdevol vast alsof het een veertje was. Voorzichtig kwam ik met mijn gezicht dichterbij..

Mijn ogen sloot ik langzaam en ik voelde haar zachte volle lippen op de mijne. Mijn hart sloeg een slag over. Ik voelde dat ze twijfelde, want ze deed haar hand op mijn borstkas en duwde mij heel zachtjes weg.

Direct had ik spijt.. Haar wangetjes kleurden rood en ze keek naar de grond. Ik tilde haar kin op. En met moeite keek ze mij aan.

Geschrokken keek ik haar aan bij het zien van haar tranen die zich naar beneden bikkelden.. "Ilham?", vroeg ik toen ik haar wang wilde aanraken.

Ze deed een stap naar achteren.. "Ik moet je wat vertellen", zegt ze dan zachtjes. "Watdan?", vroeg ik even zacht terug.. Bang van wat er zou komen