Het leven van Nizar en Danyal

8.0

Danyal..

We waren geschokt van het nieuws dat Soumaya ons vertelde. Nizar besloot om haar oma op te halen, zodat ze hier een tijdje kon blijven. Dan kunnen we haar op het oog houden.

Soum en Nizar reden weg en ik stond nog even bij Nouar. Ze zat al in de auto en belde haar vriendin op. Ik stond dus naast haar auto, bij het raam met alleen een joggingbroek aan. En geen shirt. Het was ook lekker warm buiten.

Terwijl Nouar aan het bellen was speelde ik met haar haren. Ze kon zich moeilijk concentreren. Het was zo grappig om aan te zien hoe ze deed alsof het haar niet deed.

Na een tijdje hing ze op en gaf me een speelse klap. "Moeilijk he. Iemand laten bellen?", zegt ze lachend. "Moest je maar niet zo schattig doen", zeg ik. Ze bloosde en keek weg.

"Ga je er nu vandoor?", vroeg ik. Ze knikte en zette de navigatie aan. "Doe voorzichtig he". "Komt helemaal goed", zegt ze vrolijk. "Kusje", vraag ik lief. Ze gaf me een kleine kus. "Was dat het?", zeg ik lachend. En de volgende kus was langer en intenser.

Ze trok zich terug en ik gaf een tikje op haar neus. Ik wachtte totdat ze verdween en liep terug het huis in. Mijn ouders kwamen paar minuten later aan.

"Sinds jullie samen aankomen", lachte ik toen ik die twee stoeiend binnen zag komen. Ik gaf mn moeder een kus en mn vader een box.

"Waar is Nizar?", vroeg mn moeder. Net toen ik wilde antwoordde belde hij mij op. "Faka. Ma en pa zijn thuis", zei ik. "Soumaya's oma is opgenomen!" Ik schrok en mn ma vroeg wat er was.

Ik zette hem op luidspreker. "Hoe dan?", vraag ik. "Ik bracht haar naar huis en toen we naar binnen liepen was ze nergens te bekennen. Totdat ik Soum hoorde schreeuwen. Der oma lag op de grond", vertelde Nizar.

Mijn vader pakte zonder twijfel zijn auto sleutels. Met zn 3 reden we snel naar het ziekenhuis. Mijn hart klopte in mijn keel.

Als haar oma overlijdt, heeft ze letterlijk niemand meer. Geen familie lid en is de kans groot dat ze naar Marokko moet..

-

Aangekomen in het ziekenhuis rende we snel naar de afdeling. Daar zagen we een verslagen Nizar en Soumaya. Mijn moeder nam haar in haar armen. We hoorden Soumaya snikken.

We moesten wachten om de dokter en ondertussen vertelde Soumaya wat er met haar oma was. "Ik wil echt niet terug naar Marokko", zegt ze verslagen. "Oumi was de enige die echt om mij gaf. Ik heb mij bij geen ander familielid goed gevoeld".

Nizar en ik keken elkaar aan. We hoorden isha gebed. "Kom Soum we gaan bidden", zei mijn vader. We stonden met zijn 4 op. Mijn moeder zou blijven wachten. Ze had denk ik haar maandje vrij.

Soum had een sjaal die ze als hoofddoek gebruikte en ze had wel gewoon een lange rok aan.

"Asalaam wa alaikoem wa rahmatu allaah", " wa Asalaam wa alakkoem wa rahmatu allaah" zeiden we zacht na het gebed. Mijn vader deed een mooie dua. Dat ik er zelfs tranen van kreeg.

We liepen terug naar de wachtkamer en op dat moment kwam de dokter aanlopen. Gespannen keken we hem aan. "Het spijt mij zeer mevrouw. We kunnen haar niet langer in leven houden", zegt hij. Soumaya zakte neer en begon kei hard te huilen. "Alstublieft. Ik smeek het u! Haal haar terug". De dokter bukte bij haar neer. "Ze wilt je zien", zegt hij rustig.

Soumaya keek hem verward aan. "Ze heeft besloten om de shahada uit te spreken en dat we dan de stekkers eruit steken..", zegt hij.

"Ze is bang dat ze deze wereld verlaat zonder de shahada. Ze zekerheid dat ze morgen weer wakker wordt is klein", zegt hij. Hij was trouwens een moslim vandaar dat hij dit allemaal zei.

Soumaya stond op en we liepen met zijn alle naar de kamer. We spraken wat met haar Oma, zolang ze ons nog kon verstaan en terug kon praten. Na een tijdje liepen mijn moeder, vader, Nizar en ik weg. We gaven ze samen even de tijd.

Ik keek mijn moeder aan. Ze ving mijn blik op. "Wat is er schat?", zegt ze voorzichtig. "Je weet dat ik van je hou toch?", zei ik onzeker. "Tuurlijk weet ik dat liefje! Nooit heb ik er aan getwijfeld". En ze houdt me strak vast.

"Hoe zou het nu voor haar zijn?", vraagt Nizar. "Ze kan echt niet naar Marokko. Dat wilt ze echt niet", zegt hij. Mijn moeder knikte onzeker.

Ik wrijf over mijn gezicht heen. Het is ondertussen al middernacht geweest. Na een tijdje komt Soumaya naar buiten. We staan allemaal op.

"Ze wilt u spreken", zegt ze tegen mijn moeder. Tis voor het eerst dat ze u zegt tegen mijn moeder. Mijn moeder lachte met medelijden en knuffelde haar stevig. Vervolgens liep ze de kamer in.

Soumaya ging zitten op de stoel en keek door voor zich uit. "Ik denk dat ik dan gelijk afscheid van jullie moet nemen", zegt sip. "Niet doen", zegt Nizar. "Je hebt ons nog", zei ik. Ze barste weer in tranen uit en Nizar knuffelde haar.

Mijn vader was allemaal dingen gaan regelen, zodat Soumaya hiermee niet lastig gevallen wordt.

Na een tijdje kwam mijn moeder weer terug. "Lieverds. Ze wilt jullie alle 3 spreken", zegt mijn moeder. Ze had tranen in mijn ogen.

Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd en we liepen de kamer in. Nizar Soum en ik. Daar lag ze dan. Mijn 2e oma.

We groeten haar en gaan naast haar zitten. Nizar kon niks zeggen.. "Zorgen jullie goed voor haar", zegt haar oma. "Tuurlijk!", zeggen Nizar en ik tegelijk. "Zorg er voor dat ze niet te laat thuis komt. En gewoon naar school gaat. Ik wil niet dat ze zonder diploma thuis komt", zegt ze met moeite.

Soum keek haar verward aan. "Hoe kunnen ze op mij letten als ik weer terug moet naar Marokko", huilde ze. Ik sloeg mijn arm om haar heen. "Benti. Wie zegt dat je naar Marokko gaat?" Zegt haar oma verdrietig.

"Er is niemand die nog voor me kan zorgen", zegt Soum. "En die vrouw die buiten staat? Die al tot zo laat voor je klaar staat. Deze twee jongens die jou grote broers zijn! En hun vader die nu alles voor je regelt.. Zodat je bij hun kan wonen", zegt ze met moeite.

Soumaya's ogen werden groter. "Hoe bedoelt u Oumi." "Je blijft hier Soum", zei Nizar lachend.

"Sou maa yaa", zei haar Oma in ene heel rustig. "Ik ga nu.. Ik voel het",  "oummi nee wacht nog niet!!"  "Benti. Maak je geen zorgen om mij. Ik ga nu heen. Ik keer terug naar mijn heer. En hou je vast aan je imaam", zegt ze rustig. En sluit haar ogen.

"Ash hadoe illaha ilallah. Wa ashadoe mohammed rasoelallaah..." En ze blies haar laatste adem uit.

"Oumiii!", schreeuwt Soumaya. Nizar liet tranen vallen en ik hield Soumaya vast.

Ze was weg.. Haar oma was weg.. 
Mijn moeder kwam de kamer binnen en nam Soumaya mee. Ik pakte het dekentje voorzichtig op en gaf nog een kus op haar voorhoofd. "Moge Allah Swt jou zondes vergeven en jou goede daden belonen", zei ik en deed de deken over haar heen.

Nizar deed zijn arm om mij heen en we liepen samen de kamer uit...