Het leven van Nizar en Danyal

3.0

Paar maanden verder
Nizar

Het was eindelijk vakantie! 2 weken rust!
De laatste les was dan ook moeilijk om bij te blijven. Ik keek verveeld voor me uit. "Nizar Yasrin!", riep de docent kwaad. Ik schrok uit mijn gedachte en hoorde Ilham lachen. "Het is Nizar Yassin Yasrin", zei ik toen ik mij ging uitstrekken. Anas ging stuk van het lachen. "Eruit!!!", ik deed wat hij zei en pakte mijn spullen. Even later kwamen Soumaya en Anas er ook. "Haha we kwamen voor je op vriend", zei Soumaya lachend en plofte naast mij neer. Soumaya is later de klas ingekomen en ze is zo down earth. Gewoon chill. Geen make-up, all naturel, zegt waar het op staat. Ik pakte mijn macbook en deed een serie op die wij altijd kijken! Anas was weer eens bezig met bellen.. You know how that goes.

Maar goed. Soumaya is een licht getint meisje.. Neigt het meest naar een blanke kleur en heeft bruin tot groene ogen en golvend krullend bruin haar tot haar elleboog. Ze heeft het nu dan wel in een knot. Ik pakte een dingetje waardoor je met 2 oordoppen kon luisteren en we deden allebei onze oordoppen in. Ik sloeg mijn arm om haar heen.. Iets wat ik altijd bij haar doe. Puur vriendschappelijk, ze komt ook vaak bij ons thuis en als ik jullie zeg! Mijn moeder is helemaal in love met haar.

We waren helemaal in onze serie dat we de bel niet hoorde. Soumaya bewoog heel de tijd, omdat ze niet lekker zat. Ik moest lachen om haar gefrustreerde gezicht. Ik pakte haar benen en zette die op mijn schoot. "Juist!!!", zegt ze dan, leunt op mijn schouder en kijkt dan weer gefocust naar het beeld.

Ondertussen was onze klas en nog wat andere mensjes bij ons aan tafel komen zitten. We merkten er niks van en bleven verder kijken. Er kwam een grappig stukje en Soumaya an ik lachten ons dood!! "HAHAH WOW IK GA STUK", zegt Soumaya. We kwamen niet meer bij van het lachen. "Aandacht zoekende", hoorde we in ene. Kijk dat horen we weer wel!

Ik keek op en zag Ilham met Nassira erbij zitten. Ik trok mijn wenkbrauw op en keek naar Soumaya die hetzelfde deed. We keken elkaar aan en zeiden tegelijk; "Mohiem", en richtten weer op het beeld. Ik probeerde mijn telefoon te pakken maar die zat in mijn rechter broek zak. De kant waar Soumaya zat.

"Wat moet je?", zegt ze lachend. Ik raakte telkens haar been aan, omdat ik er niet bij kwam. "Mijn telefoon", zei ik gefocust. "Wacht", zegt ze en pakte met haar linkerhand mijn telefoon. "Thanks", zei ik en appte Danyal waar hij bleef.

Als blikken konden doden was Soumaya begraven in Marokko. Allatief!! "Nizar", zei Ilham in ene. "Kan ik je spreken?" Ik keek haar aan en toen weer naar het beeld. Afgelopen weken heeft Ilham mij het bloed onder mijn nagels vandaan gehaald, leugens verspreid en Soumaya zwart gemaakt. Ik voelde dat Soumaya wilde opstaan, maar hield haar bij der benen vast. Elke dag hou ik der vast zodat ze Ilham niet aanvalt.

"Dan niet", zei Ilham en ging zitten met Nassira. Ik kon mij zwaar irriteren aan zulke mensen. Ik besloot om te gaan. "Soumaya ik ga er vandoor, Danyal komt er later aan. Rij je met hem mee?", vroeg ik. Ze knikte en zei dat ze nog wat moest regelen met een docent. Ik knikte en gaf der een box. De rest gaf ik een knik en ik liep toen weg.

Ik botste tegen Intisar aan. "Haha ik dacht dat dit geen gewoonte zou worden", zegt ze lachend. Ik lachte mee. "Waar naartoe?", vroeg ik. "Huis, ben uit", zei ze en keek weer naar beneden. "Zal ik je brengen?", vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. "Nee joh. Hoeft niet", zegt ze verlegen en wilde weglopen. "Ewa safi! Je weet dat ik je niet op eet toch",zeg ik lachend en sloeg mijn arm om haar heen. Ze lachte. "Ja dat weet ik", zegt ze en we liepen naar buiten.

Vele jongens keken haar aan. Een jaloers gevoel kroop omhoog. Ik keek volgens mij ook nog eens boos. Ik was helemaal in mijn eigen gedachtes dat ik niet hoorde dat Intisar tegen me sprak. "Heb ik iets verkeerds gezegd?", vroeg ze onzeker. Ik keek haar geschrokken. Neeee gek!" Zeg ik snel.