Het leven van Nizar en Danyal

6.0

Danyal

We zijn een paar weken verder en nog geen spoor van Nouraya. Onze ouders hebben ons van school gehaald, omdat het te onveilig was. We overnachten met de hele familie bij onze oma en opa. Ze hebben een gigantisch huis, wat groot genoeg is voor ons alle.

Ik werd wakker van de heerlijke geur die mijn neus binnendrong. Nousaiba kwam de kamer luidruchtig binnen. "Wakker worden! Wakker worden! Hurry up! Er is nieuws over Nouraya!

Ik spring snel mijn bed uit en keek haar verbaasd aan.. "Serieus!?", vroeg ik. Ze knikte en stuiterde en wilde nog volgens mij gaan gillen. Ik knuffelde haar dood en we sprintte naar beneden.

Aangekomen zat iedereen met elkaar te praten. "We weten waar ze is!", zei tante Roumaissa blij. Ik knuffelde haar. "Waar is ze?", vroeg ik. "De politie en de mannen zijn erop af. Mijn geluk kan niet meer op", zegt ze blij.

Het enige wat we konden doen was afwachten.. En wachten en wachten. Na een paar uur waren onze vaders nog steeds niet terug. We hebben ze meerdere malen gebeld, maar geen reactie.

Tante Roumaissa begon langzamerhand gek te worden. Hayat begon te ijsberen. "Wat als..", "ZEG DAT NIET!", schreeuwde tante Roum. Iedereen schrok van haar uitbarsting.

Het viel stil. Ik keek Hayat aan die tranen in haar ogen begon te krijgen. Ik ging naast haar zitten en sloeg mijn armen om haar heen.

Nizar liep naar Aya die maar niet kon stoppen met huilen. Hij zette haar op zijn schoot en streelde haar haren. Na een tijd viel ze in slaap
En bracht hij haar naar boven.

Mama liep naar de keuken en ik hoorde haar bellen. Ik liet Hayat los en liep naar de keuken. "Ma", zei ik. Ze hief haar hand op als teken dat ik stil moest zijn. Ik hield braaf mijn mond en liep naar de koelkast en pakte een blikje redbull. Er mist nooit redbull in dit huis.

Nadat mama klaar was met bellen keek ze mij gebroken aan. "Wat is er!", zei ik geschrokken. Ze zei niks. "Nee", zei ik teleurgesteld. "Zeg aub dat het niet zo is". Ze knikte. "Ze hebben haar niet gevonden", en ze begon te huilen en ging zitten op de stoel.

Ik sloeg mijn armen vanachter om haar heen. "Nizar en ik gaan er naartoe..", zei ik. "NEE! Jullie blijven hier!", zegt ze boos. Ze staat op en loopt naar de woonkamer.

Koppig wel.. Ik pakte mijn telefoon en appte Anas met de vraag of hij het nummer van zijn vader wilde geven(omar).

Niet veel later kreeg ik een reactie met het nummer. Thanks broer. Reageerde ik.
En zonder te twijfelen belde ik hem op. "Met omar", klonk een vrolijke stem.

"Amoe Omar. Met Danyal", zei ik. "Hey Danyal. Hoe is het jongen", zei hij. Ik vertelde wat er gaande was en of hij wilde helpen. "Waarmee", zegt hij. Ik legde de situatie uit.

"Waar is je vader?", vroeg hij. "Gaat het je lukken of niet!?", vroeg ik gefrustreerd. "Luister Danyal. Je bent een goede jongen.. Hou het zo. Je vader en ooms weten wat zij doen". Ik liet een duidelijke zucht horen. "Maar ik zal kijken wat ik voor je kan doen oke?", zei hij uiteindelijke. Ik bedankte hem meerdere keren en hing op.

Ik liep terug naar de woonkamer. En even later kwam mijn vader binnen met de rest. Ze keken teleurgesteld. Oom Rayan liep naar Roumaissa en hield haar stevig vast. Mijn vader liep naar mijn moeder en knuffelde haar stevig vast.