Het leven van Nizar en Danyal

11.1

NIZAR

Ik was klaar met het gek maken van mijn moeder. Iedereen lag in een deuk van het lachen. We hoorden in eens iemand mijn moeders naam roepen.

Iedereen draaide zich om en keek naar een vrouw. Mijn moeder keek haar lang aan. Volgens mij ging ze bedenken wie het was.

"Mina?", zei mijn moeder. Danyal, mijn vader en ik keken elkaar aan.

Flashback
Damir, Damir", "hhmm", zegt ie. "Kom sta op, slaap maar in mijn bed. "Hmm", zegt ie nog een keer. "Kom dan", zeg ik en trok hem rustig mee. Hij stond op en wankelde naar mijn kamer. Hij was zo moe😭. Ik herinner me in ene Hiba? En haar zusjes. Zijn die alleen thuis?? En in ene zag ik Mina de keuken in lopen? "Huh wat doe jij hier prinses?", "Anouar had ons gisteren opgehaald omdat Damir hier sliep.", antwoorde ze half gapend. Ze wreef in haar ogen. Ik zette haar op het aanrecht en gaf haar chocomelk.

Ik begon met het ontbijt en besloot Marokkaanse gerechten te maken. Mesemen, pannekoekjes, brood en wat croissantjes.
Ik begon met het deeg wat dat zou nog moeten rijzen. Ik was klaar met alles en Mina hielp me met de tafeldekken. Wat een schatje toch ook. "En Mina, hoe vind je het op school?", ze was begonnen met school en leerde veel. "Leuk! Ik heb een vriendin Nora. Ze heeft geel haar", zegt ze vol met verbazing. "Hahahah geel haar? Vind je dat niet mooi dan?" "Jawel", zegt ze met pretoogjes. We gingen verder met de tafel en toen we klaar waren was het half 11. Ik besloot Mina te douchen dan kon ze vrij door het huis lopen.
Ik stopte haar in bad en we hadden de leukste plezier. "Wil je vlechtjes in je haren?", vroeg ik. "Jaaa!", zei ze blij. "Dan gaan we dat doen prinsesje." Ik kleedde haar aan en kamde haar haren, vlocht het in 2 vlechtjes en gaf haar slofjes. "Ga maar spelen in de speelruimte. Ik ga een beetje opruimen ja?" Ze knikte en liep vrolijk naar de speelruimte.

Kennelijk was dit het zusje van Damir. Mijn moeder wist niet wat ze moest doen. Ze kuchte en herstelde zich snel. "Wat leuk om jou hier te zien", zegt ze en wilt haar knuffelen.

Mijn moeder staat snel op en trekt haar mee. Nizar en ik volgde. We vertrouwden niks. "Ooh zijn dat je zonen????", vraagt Mina helemaal verbaasd. Mijn moeder knikt kort.

"Ben je hier alleen?", vroeg mama. Ze schudde haar hoofd. "Oumnia en Inaya zijn er ook", en draait zich dan om. "Ze zitten daar", zegt ze vervolgens. Mijn moeder schrikt overduidelijk en kijkt ons aan.

"Mama wat is er?", vroeg ik. "Kunnen jullie even terug gaan naar jullie vader. Ik praat wel verder met Mina", zegt ze. We knikten en liepen terug.

"Wat is er aan de hand?", vroeg mijn vader. We hielden onze schouders op. "Geen idee".  Iedereen was stil, want ze wisten precies wie Mina was en van wie zij familie was.

In ene hoorde we mina kei hard schreeuwen. Al mijn ooms inclusief mijn vader stonden op. "Blijf hier", beval hij ons. Roumaissa wist even niet wat ze moest doen. Ik ging bij haar zitten en deed mijn armen om haar heen.

"Wie is dat?", vroeg Maher. (Zoon van Anouar en Manuela). "Mina", zei Roumaissa. "Het zusje van Damir", zei zijn moeder Amani erachter.

Na een half uur kwam iedereen weer terug. "Gezellig dit", zegt Noussaiba. Safouane tikt haar aan. "Ja wat?", zegt ze. Mijn moeder schraapte haar keel. "Het was een kleine voorgeval. Niks mis mee. Yallaah wie heeft er honger?", vroeg ze lachend.

Ik zag dat ze het niet echt meende maar goed. Daar moeten wij ons geen zorgen over maken, zegt mijn moeder altijd. Ze kan het allemaal zelf aan. En dat vind ik dus goed aan haar.

Het was al bijna zonsondergang dus we besloten om naar huis te gaan. Tissam was al in slaap gevallen. Dus ik tilde haar op. "Zijn jullie met de auto?", vroeg ik aan Nouar. Ze knikte.

Ze stond nog even met Danyal te praten dus besloot ik om Tissam alvast naar de auto te brengen.

Ik wachtte bij de auto van Nouar. Ze kwam eindelijk aanrennen. "Sorry was je helemaal vergeten", lachte ze. "Is niet erg gek", zei ik en zette Tissam in de auto. "Weet je zeker dat je alleen rijdt?", vroeg ik. Ze knikte. "Danyal en jij houden maar niet op", zegt ze lachend.

Ik gaf haar een knuffel en ze stapte in. Ze toeterde nog en reed weg. Ik liep terug naar de rest. Morgen was het weer zover. Werken!

Ik schrok toen ik iemand in het water zag lopen. Een dame met een baksteen in haar handen die vast zat aan haar pols. Ik keek haar aan en snapte niet wat ze deed.

Iedereen was ondertussen naar huis gegaan behalve mijn ouders en Soumaya. Ze was met hun gekomen. En ik met de auto. Danyal was snel nog langs zijn vriend gegaan.

Ik hoorde een plons en keek weer naar het water. Het meisje werd meegenomen door de golven. Ik schrok en rende er naartoe.

"Nizar!!! Wat ga je doen!!", schreeuwde mijn moeder keihard. Ik rende nog sneller door en sprong het water in. Ik zwom naar de diepte om het meisje te zoeken!

Ik bleef rond zwemmen maar kon niks vinden. Ik hoorde een "blub" achter mij en keer gelijk om. Ik zag nog kleine belletjes en zwom als een gek naar de bodem. Het was pik donker en je zag niks.

Ik ging maar op mijn gevoel af en bleef zoeken. Ik begon minder zuurstof te krijgen en zwom snel weer naar boven. Ik snakte naar adem en ging weer terug naar de bodem.

Ik voelde een lichaam aan en probeerde deze naar boven te brengen. Het lukte mij niet en met alle kracht haalde ik de steen weg.

Snel zwom ik naar boven en moest een paar keer hoesten. "NIZAR KOM NU HIER NAARTOE!", riep mijn vader. Ik zwom snel terug met de dame in mijn armen.

Aangekomen op het strand schoten mijn ouders gelijk mij te hulp. Soumaya belde snel 112. Ik schrok toen ik de dame zag..