Μη με αφήσεις

Κεφάλαιο 1

10 Σεπτεμβρίου σήμερα, από ότι καταλαβαίνετε η πρώτη μέρα της καινούριας ζωής μου στο Λύκειο. Σε μια διαφορετική τάξη, με καινούριους και όχι συμμαθητές και καθηγητές, με τους ίδιους όμως πάντα.. έρωτες!

Το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπάει, βαριεστημένα σήκωσα το χέρι μου για να το σταματήσω. Μόλις σταμάτησε έφερα το πάπλωμα πάνω από το κεφάλι μου, ξεφυσώντας, ευχόμενη να είχα και λίγες ώρες για ύπνο. Η φωνή της μαμάς μου όμως να μου λέει " Ξύπνα Ναταλία μου, ώρα για σχολείο" έδειξε πως δεν θα είχα αυτές τις ώρες που επιθυμούσα τόσο πολύ. Κύλησα στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού και με δυσφορία έβγαλα το πάπλωμα από πάνω μου και άνοιξα τα μάτια μου.

"Καλημέρα", είπε η μαμά χαμογελαστή.
"Καλημέρα!", της είπα χωρίς καμία όρεξη για να σηκωθώ.
"Έλα Ναταλία μην κάνεις έτσι θα το συνηθίσεις με την ώρα.", είπε γαργαλώντας με και εγώ άρχισα να γελάω.
"Εντάξει, εντάξει σταμάτα μαμάάά!", σταμάτησε και σηκώθηκε για να μου δώσει τον δίσκο με το πρωινό κάνοντάς μου το νεύμα για να φάω.
"Λοιπόν.", είπε μετά από μερικά λεπτά, αφού είχα τελειώσει το πρωινό.
"Έχεις διαλέξει τι θα φορέσεις;"
Της έγνεψα ναι και σηκώθηκα να της δείξω τα ρούχα.

Είχα διαλέξει μια άσπρη τιραντέ μπλούζα, ένα μαύρο τζιν και τα μαύρα σταράκια μου, απλά και άνετα. Έτσι μου άρεσε πάντοτε να ντύνομαι.

"Πολύ ωραία!", είπε, πήρε το δίσκο και κίνησε προς την πόρτα δίνοντάς μου ένα απαλό φιλί στα μαλλιά και λέγοντάς μου.
"Άντε πάω να ετοιμαστώ και εγώ για την δουλειά, μην ξεχάσεις τα κλειδιά σου εντάξει αγάπη μου; Σε αγαπώ πολύ."
"Και εγώ σε αγαπώ μαμά, άντε καλή δουλειά.", την αποχαιρέτησα και εκείνη έκλεισε πίσω της την πόρτα.

Εγώ άρχισα να ετοιμάζομαι και ύστερα για μια τελευταία φορά, έριξα μία ματιά στον καθρέφτη. Είχα ομορφύνει λίγο πιο πολύ από πέρσι και επιτέλους είχα χάσει κάποια κιλά. Ξεφύσησα και κατέβηκα κάτω στο χολ, η μαμά είχε ήδη φύγει και έτσι πήρα τα κλειδιά, το κινητό και ξεκίνησα να περπατώ προς το σχολείο. 
Στην διαδρομή χτύπησε το κινητό. Το έβγαλα από την τσέπη μου, κοίταξα την οθόνη και απάντησα στην κλήση ενώ ήταν ο μπαμπάς μου.

"Καλημέρα μπαμπά."
"Καλημέρα Ναταλία μου, είσαι καλά; Συγνώμη που δεν μπορώ να είμαι εκεί αλλά ξέρεις με την δουλειά εδώ στο εξωτερικό!-"
"Μπαμπά!", τον διέκοψα.
"Δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη, ξέρω πως πρέπει να δουλέψεις και.. καλά είμαι. Λίγο αγχωμένη αλλά καλά!"
"Πραγματικά χαίρομαι. Και σε αγαπώ πολύ το ξέρεις αυτό έτσι;"
"Ναι μπαμπά και εγώ σε αγαπώ."
"Ναταλία επειδή πρέπει να γυρίσω πίσω στην δουλειά πρέπει να κλείσω τώρα. Σε αγαπώ πολύ!"

Μόλις το έκλεισε χαμογέλασα πλατιά... Μου έλειπε πολύ. 
Αυτά τα τελευταία χρόνια είχε πάει στο εξωτερικό, για μια δουλειά σε μια εταιρεία και έλειπε σχεδόν πάντα από το σπίτι...
Κοίταξα μπροστά μου και πήρα μαι βαθιά ανάσα, γιατί είχα πια φτάσει..
Στο Λύκειο!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γεια σας!! Τι κάνετε;
Ελπίζω να σας άρεσε το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας μου και να θελήσετε και εσείς να μπείτε στην μοναδική αυτή περιπέτεια της Ναταλίας, η οποία όμως δεν θα την βιώσει μόνη της!
Μπορεί να σας φανεί κουραστική στην αρχή μα πιστέψτε με! Ακόμα δεν άρχισε τίποτα!
Θα με βοηθούσε πολύ οποιοδήποτε σχόλιό σας πράγμα που θα το εκτιμούσα υπέρ του δέοντος!
Επιπλέον αν θέλετε κάντε vote! <3
Τα λέμε λοιπόν το άλλο Σάββατο!
Φιλάκια!!!