Μη με αφήσεις

Kεφάλαιο 10

 Η οθόνη άρχισε να αναβοσβήνει,κάποιος άγνωστος αριθμός με καλούσε,ήταν Παρασκευή απόγευμα και καθόμουν στο κρεβάτι διαβάζοντας, δίστασα λιγάκι στην αρχή αλλά το σήκωσα και απάντησα.

''Παρακαλώ;''

''Ναταλία , ο Στέφανος είμαι .''Αμέσως άφησα το βιβλίο κάτω.

''Στέφανε τι, εμμ πως με βρήκες;''

΄΄Δεν είναι και πολύ δύσκολο να βρεις τον αριθμό κάποιου Ναταλία.''Στριφογύρισα τα μάτια μου και χαμογέλασα.

''Γιατί με πήρες τηλέφωνο Στέφανε;''

''Θα γίνει παρουσίαση για το βιβλίο Μεταξένια αγάπη στις 6 με 7 και σκέφτηκα μήπως θα ήθελες να πάμε εκεί και μετά καμιά βόλτα.''

''Αλήθεια;; από ποιόν έμαθες για την παρουσίαση;''

''Από έναν φίλο,λοιπόν να περάσω στις 6 παρά για να μας πάει ο πατέρας μου;''

''Ναι ,ναι φυσικά!''

''Ωραία κλείνω για να σε αφήσω να ετοιμαστείς.''

''Στέφανε! περίμενε που θα πάμε μετά;''

΄΄Έκπληξη'' είπε και μου το  έκλεισε αμέσως.Μπήκα για να κάνω μπάνιο και μόλις βγήκα έφτιαξα τα μαλλιά μου,αφού τα τέλειωσα  αποφάσισα να φορέσω ένα καρό πουκάμισο και ένα απλό τζιν.Μόλις πήγε 6 παρά τέταρτο άκουσα το κουδούνι να χτυπάει άνοιξα τη πόρτα και είδα τον Στέφανο υπέροχα όμορφο να μου χαμογελάει.

''Δείχνεις πολύ όμορφη Ναταλία.''Ένιωσα τι καρδιά μου να φτερουγίζει.

''Όπως και εσύ.''του είπα.

'' Έλα ,πάμε;'' ''Ναι''.

Μου άνοιξε τη πόρτα και μόλις μπήκε και αυτός ξεκινήσαμε για να πάμε.Σε 10 λεπτά είχαμε φτάσει σε ένα  κτίριο που θύμιζε vintage εστιατόριο,καθίσαμε σε  ένα τραπέζι μπροστά και η Λία Ζώτου η μόνη που μπόρεσε να παραβρεθεί άρχισε να μας μιλάει για το βιβλίο.Μιλούσε με τόση ένταση και τόσο πάθος για το έργο της ,τις συναισθηματικές αξίες, την αληθινή αγάπη...ήταν φανταστικό... και μας διάβασε μάλιστα αυτό το απόσπασμα που πραγματικά έχει μείνει μες το  μυαλό μου«Έτσι είναι οι αληθινές αγάπες, αγόρι μου... γεμίζουν ολότελα την καρδιά και την ψυχή μας! Μόνο που, πολλές φορές, όπως η μεταξένια αγάπη κρύβουν μέσα τους θυσία βαριά, θυσία της ελευθερίας, θυσία της ίδιας της ζωής, θυσία που πιότερο μεγάλη δεν υπάρχει...»

Μόλις τελειώσαμε βγήκαμε έξω και αρχίσαμε να περπατάμε.Είχε σκοτεινιάσει λίγο και η ατμόσφαιρα είχε γίνει πιο γλυκιά.

''Τώρα ήρθε η ώρα για την έκπληξη ''μου είπε και τον κοίταξα χαρούμενη.

''Ελπίζω να μην πάμε κάπου βαρετά''του είπα εγώ.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~