Μη με αφήσεις

Κεφάλαιο 31

Καθώς περπατούσα για να πάω στο σχολείο ήρθε απο πίσω μου η Νικόλ και με τρόμαξε .Δεν την είχα δει και με ξάφνιασε.

''Καλημέρα Ναταλίτσα . " είπε και με αγκάλιασε καθώς εγώ είχα ακόμα είχα το χέρι στην καρδιά μου για να ηρεμήσουν οι χτύποι μου .

"Είσαι με τα καλά σου παιδάκι μου πρωινιάτικα πως με τρομάζεις έτσι ;" την ρώτησα μεταξύ σοβαρού και αστείου και άρχισα να περπατάω .

"Έλα αφού ξέρεις πόσο μου αρέσει να σε πειράζω." την κοίταξα στριφογυρίζοντας τα μάτια μου .

"Τέλος πάντων πως και τόσα κέφια σήμερα;"

"Τα γνωστά είμαι πολύ ερωτευμένη" με αυτό χαμογέλασα και συνέχισε"για πες μου για σένα πως τα πας με τονΜάνο ;"

"Εμμ καλά όπως ξέρεις "της απάντησα χωρίς να τη κοιτάω .

"Καλά ; αυτή είναι η απαντησή σου; απλώς καλά ;"

"Ναι τι πρέπει να πω δηλαδή;"

"Ε ξέρω γω κάτι πιο ποιητικό πιο φιλοσοφικό κάτι τέτοιο ρε παιδάκι μου ."

έβγαλα μια ανάσα και δεν είπα τίποτα γιατί για να πω την αλήθεια δεν είχα και κάτι να πω.

"Μάλιστα κατάλαβα ,γλυκιά μου εάν δεν νιώθεις κάτι γι αυτόν μπορείς να τον χωρίσεις η έστω να μιλήσεις μαζί του για να έρθετε πιο κοντά ."την κοίταξα στα μάτια και το σκέφτηκα μάλλον έπρεπε να κάνω κάτι από αυτά τα δύο που έλεγε.

Είχαμε ήδη φτάσει στο σχολείο και η συζήτηση μας έλειξε αφού πλησίασαν ο Ιάκωβος που μόλις είδε την Νικόλ την φίλησε και οΜάνος που ήρθε και με αγκάλιασε .Του χαμογέλασα και αυτός το ίδιο και ύστερα τον κοίταξα στα μάτια και παραδέχτηκα από μέσα μου ότι δεν είναι το ίδιο όπως όταν κοιτούσα τα μάτια του Στέφανου με το όνομα του σφίχτηκε η καρδιά μου και χαμήλωσα το βλέμμα μου.

"Τι έχεις μωράκι μου ;"ξεκίνησε να με φωνάζει έτσι μετά το τελευταίο πάρτυ που πήγαμε και να πω την αλήθεια δεν μου αρέσει και πολύ όταν με φωνάζει αυτός έτσι .

΄"Τίποτα."

"Οκ πάμε τότε στη τάξη;" του ένευσα και αφού μου έδωσε ένα φιλί μου έπιασε το χέρι και πήγαμε στην τάξη.Μόλις είδε τον φίλο του τον πλησίασε και εγώ πλησίασα τον Αποστόλη.

'' Καλημέρα στην πιο 'καταβεσμένα μούτρα' από ποτέ." με πείραξε αφήνοντας το κινητό που έπαιζε ένα παιχνίδι και με κοίταξε.\

Κάθισα ,τον κοίταξα και του απάντησα. "Και εσύ δεν διαφέρεις καθόλου από εμένα.''

"Αλήθεια ε;για να ρωτήσουμε την Άννα ." τον κοίταξα με ένα άγριο βλέμμα και του είπα "Εάν της πεις να έρθει εδώ δεν θα σου ξαναμιλήσω."

"Ωχ όχι δεν θα μου ξαναμιλήσει η Ναταλία μας το Ναταλάκι μας το φως της εεε τάξης την μπουμπούκα μου ." Γέλασα και είπε "Μπράβο έτσι σε θέλω να χαμογελάς και μη σε σκοτίζει τίποτα  παρά μόνο αυτά που νιώθει περισσότερη αγάπη η καρδιά σου,να είσαι και λίγο εγωίστρια στη ζωή σου ."

τον κοίταξα για λίγο και του είπα .

"Πραγματικά πρέπει να γίνεις ποιητής ε;"

"Θα το σκεφτώ μάλλον θα το βάλω στη λίστα με τα DO  και τα DONT'S ." χαμογέλασα άλλη μια φορά και κοίταξα μπροστά μου γιατί είχε μπει ο κ. της χημειάς μας και ο Αποστόλης για να μου φτιάξει τη διάθεση μου είπε πως θα με πήγαινε κάπου σήμερα το απόγευμα αλλά δεν είπε που. Μου άρεσε η ιδέα αυτή αλλά ύστερα σκέφτηκα του Μάνου θα του άρεσε αν το μάθαινε;"