Μη με αφήσεις

Κεφάλαιο 6

'Καλημέρα παιδιά συγνώμη για την αργοπορία μου.''είπε η καθηγήτρια και ξεκινήσαμε το μάθημα...

Ναταλίας pov

Μόλις μπήκε η καθηγήτρια των αρχαίων μέσα, δικαιολογήθηκε για την αργοπορία της και το μάθημα ξεκίνησε κανονικά αν και καθυστερημένα. Όπως πάντα για εμένα το μάθημα των αρχαίων δεν φαίνεται να αλλάζει. Το ίδιο βαρετό είτε Γυμνάσιο είτε Λυκείο.

Τα τετράδια ολονών άνοιξαν ώστε να λύσουμε τις ασκήσεις στον πίνακα μα φυσικά, όπως πάντα, ήταν ο Στέφανος ο οποίος θα σήκωνε το χέρι του όλο θάρρος, θα σηκωνόταν στον πίνακα και θα έλυνε την άσκηση. Ανέβασε τα μανίκια της ζακέτας του και ξεκίνησε...
Αυτή η ζακέτα...
Η εικόνα είναι ακόμα φρέσκια, ακόμα και αν πέρασαν τα χρόνια. Από την πρώτη ημέρα που τον γνώρισα...
Από την πρώτη στιγμή που αντίκρισα τα μελί του μάτια τα οποία ερωτεύτηκα αμέσως.. Ακόμα και αν αυτά δεν είχαν αντικρίσει τα δικά μου...
Τον θυμάμαι, την πρώτη φορά που μου έδωσε το χέρι του, το θερμό του χαμόγελο στόλισε το πρόσωπό του όταν συστηθήκαμε.
Ύστερα όλα ήταν θέμα ρουτίνας.. Μιας ωραίας ρουτίνας, μιας ωραίας συνήθειας...
Πειράγματα, συζητήσεις μέχρι αργά το βράδυ μέσα από μηνύματα. Οι πολύτιμες συμβουλές του και η βοήθεια του στα μαθηματικά τα οποία συνεχίζω βέβαια να απεχθάνομαι. Τα κοινά που βρήκαμε με το πέρασμα του καιρού.
Και το μεγαλύτερο κοινό μας;! Οι ταινίες του Harry Potter, μέσα από τις οποίες δεν σταματήσαμε πότε να πειράζουμε ο ένας τον άλλον, αφού πάντα μα πάντα, υπερασπιζόταν πως θυμόταν τα πάντα μα ξεχνούσε μόνο έναν! Έναν! Το σκέφτομαι και νιώθω τα μήλα των μαγούλων μου να πονάνε από το χαμόγελο που πιθανόν φτάνει μέχρι τα αυτιά μου μόνο και μόνο στην ανάμνηση.

Το πρώτο χειροκρότημα που δέχθηκα μέσα στην τάξη λόγω εργασίας ήταν από εκείνον...
Οι περισσότερες και καλύτερες ευχές ήταν από εκείνον...
Οι πιο ευχαριστες στιγμές ήταν με εκείνον...
Θυμάμαι ακόμα και αναπολώ τις φορές που άφηνε τους φίλους του μόνο και μόνο για να δει τι έχω, αν είμαι καλά. Και αν όχι να καθίσει να το συζητήσουμε. Και όχι μόνο αυτό, μα να μου μιλήσει και εκείνος για τα δικά του.
Άλλες φορές που καθόμουν στο θρανίο, θέλοντας απλά να κάτσω να διαβάσω με την ησυχία μου, εκείνος θα ερχόταν πάντα θα καθόταν δίπλα μου και θα έκανε πως διαβάζει, ή θα έγραφε τα βιβλία μου για τον μοναδικό λόγο του να με πειράξει.

Και ομολογώ πως έχω ακόμα τις σελίδες στις οποίες έχει γράψει. Στις οποίες έχει αφήσει το μελανι του στυλού του να αποτυπωθεί στα δικα μου βιβλία...

Τα ιδιαίτερα σχόλια του ανάλογα με το ντύσιμο μου, και ειδικά με το αγαπημένο μου σκουφάκι το οποίο δεν σταματούσε να μου κλέβει και να το φορά. Όχι πως με ενοχλούσε. Μα το σκουφάκι ήταν ροζ και όπως και να το κάνεις, ήταν αστείο να τον βλέπεις να κυκλοφορεί με κάτι τέτοιο στο κεφάλι του. Μάλλον όμως δεν τον ένοιαζε...
Τον ένοιαζε...;

Άραγε, ένιωσε ποτέ έστω και για λίγο, έστω και κάτι μικρό, κάτι παραπάνω όπως εγώ...;
Φυσικά όμως εγώ φρόντιζα να το κρύβω αρκετά καλά..!
Γιατί δεν ένιωθε και αυτός το ίδιο...;

"Ναταλία; Ναταλία παιδί μου που χαζεύεις;" ακούστηκε μια τσιριχτή φωνή και ξαφνικά κούνησα το κεφάλι μου διώχνοντας τις αναμνήσεις μακριά.
Γύρισα το κεφάλι μου και διέκρινα πως όλα τα βλέμματα ήταν καρφωμένα πάνω μου, μα αλήθεια.. Μόνο ένα ήταν που με τράβηξε να το κοιτάξω και σίγουρα όχι αυτό της καθηγήτριας.
Κοίταξα προς τον πίνακα και τον είδα να με κοιτά απορρημένος ίσως, μα μόλις με κατάλαβε γύρισε στον πίνακα και συνέχισε την άσκηση χωρίς καμία ενόχληση.
Τον παρατήρησα για λίγο και μετά γύρισα στην καθηγήτρια μια και ένιωσα το σκούντηγμα της Νικολέτας στο πόδι μου.
"Ε; Ορίστε; Με συγχωρείτε κυρία.. Απλά, απορροφήθηκα... Δεν θα επαναληφθεί.." είπα σιγανά.
"Απορροφήθηκες ή μήπως τίποτα άλλο;"
"Τι άλλο κυρία;" είπα στον ίδιο τόνο με πριν.
"Δεν ξέρωμήπως είσαι ερωτευμένη; Ο καιρός είναι ακόμα ζεστός."
Την κοίταξα και κούνησα γρήγορα και αρνητικά το κεφάλι μου κοιτώντας αμέσως κάτω νιώθωντας τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν από ντροπή και γέλια ακούστηκαν από την τάξη.
Το μόνο που ένιωθα όμως εγώ ήταν τον κρύο ιδρώτα να με λούζει με το που ένιωσα το ελαφρύ αεράκι που δημιουργήθηκε αφού εκείνος γύρισε και έκατσε στην θέση του.
Ακριβώς πίσω μου...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γεια σας, τι κάνετε; Σήμερα λοιπόν είναι πια πολύ δημιουργική μέρα και αυτό το κεφάλαιο με την συνεργασία μιας πολύς αγαπητής φίλης μάθατε πως πραγματικά νιώθει η Ναταλία για τον Στέφανο και ελπίζω πως θα σας αρέσει και θέλω να ξέρετε πως αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά και θα παίξουν σημαντικό ρόλο για την συνέχεια .

Συνεχίστε να το διαβάζετε και να κάνετε vote ...ΦΙΛΑΚΙΑ ΠΟΛΛΑ see you<3